We zitten met een generatie ADHD’ers en een nijpende informatieverslaving. Ons geduld is op. We willen altijd meer en liefst alles tegelijkertijd — een eindeloze click – shuffle – refresh.
“I can hear everything; it’s everything time,” opent Gang Gang Dance’s nieuwe plaat Eye Contact. Geen understatement. Sinds een klein decennium geeft het New Yorkse collectief met eclectische muziekcollages uitdrukking aan onze drang naar altijd meer, altijd anders, altijd nieuw. Na de soms ondoorgrondelijke platen van de vroege noughties wisten ze in 2009 ook buiten de blogosfeer en hun eigen New Yorkse kunstscène hoge ogen te werpen. Saint Dymphna wist het experimentele dan ook uitstekend aan het aanstekelijke te koppelen: een straffe dansplaat waarin de meest uiteenlopende genres aan een hoog tempo door elkaar geschud worden.
Daar is in essentie niets aan veranderd. Synths, drums, een vleugje Bollywood, China en Caraïben, vintage videogames, vluchtige piano-akkoorden, Lizzy Bougatsos’ schrille vocals, wat knoppendraaierij, … : Eye Contact barst nog steeds uit zijn voegen. Of liever, het beukt uit zijn voegen. Enerzijds is er Jesse Lee, de vervanger van drummer Tim DeWit, die gretig doordramt op basdrums — uiteraard niet alléén op basdrums — en zo menig nummer op sleeptouw neemt (“MindKilla”, “Thru And Thru”), anderzijds is er een resem ongedurige synths die nummers als “Adult Goth” en “Sacer” dermate urgent doet lijken dat je er pal door van je sokken wordt geblazen.
Voor zo’n knaller van een plaat begint Eye Contact nochtans doodkalm. Het mag een vreemde vergelijking zijn, maar de eerste minuten van opener “Glass Jar” — er zijn er 11,5 in totaal — deden ondergetekende nog het meest denken aan de aurora borealis: van een overdonderende rust en eindeloze rijkdom tegelijk. Geleidelijk aan komen stemmen, piano en schrille elektronica naar de oppervlakte, even tomen gemoedelijke synths de boel nog in, om halverwege dan toch (eindelijk!) uit te barsten.
De gestage, langgerekte opbouw van “Glass Jar” is ietwat atypisch voor Eye Contact — de plaat vertoont opvallend minder omzwervingen dan Saint Dymphna — maar verraadt tegelijk datgene dat dit album anders, om niet te zeggen toegankelijker, maakt: er is structuur. Of toch iets dat daarop lijkt, want over aparte nummers — met een begin en een einde, een strofe en een refrein — moeten we het nog niet meteen hebben.
Toch heeft Gang Gang Dance heel bewust enkele rustpunten ingelast (“?”, “? ?”, “? ? ?”) en gaan alle verschillende lagen in een nummer nu min of meer dezelfde kant op. Dezelfde hoeveelheid informatie maar iets gemakkelijker te verwerken, zeg maar. In “Chinese High” en “Romance Layers” is er zelfs sprake van een volwaardige melodie. Meer nog, het door 80s pop en r’n’b geïnspireerde “Romance Layers”, met gastzanger Alexis Taylor (Hot Chip), is het fijnste popnummer sinds Gayngs vorig jaar Relayted uitbracht.
Zonder de woorden single, strofe of refrein in de mond te nemen, heeft Gang Gang Dance dus nog maar eens een spannende plaat, en vooral een klepper van een popalbum opgeleverd. Moet je kunnen.
