Kiezen is verliezen. Ook op Les Nuits. Want terwijl Animal Collective in het Koninklijk Circus aantrad, deed Gang Gang Dance de Rotonde stomen. Waar u ook was, u hebt hoe dan ook iets gemist.
Dat zou twee jaar geleden geen waar geweest zijn. Voor een deel van hun Merriweather Post Pavilion tournee bracht Animal Collective Gang Gang Dance toen gewoon mee. Niets te kiezen. Twee veelbelovende performances in een klap — al hadden we het hier te doen met High Life, die nu overigens het voorprogramma van Gang Gang Dance verzorgt. Op Les Nuits is het echter het een of het ander. Enerzijds een lastige keuze, anderzijds een volledig terechte wending. Want als Gang Gang Dance een ding bewezen heeft, dan is het wel dat het live volledig op eigen benen staat, en verdient te staan.
Al bij de eerste sporen van percussioneel geweld in opener “Adult Goth” ontpopt een ietwat loom publiek zich tot een broeierige, pulserende massa. Hoofden knikken instemmend mee met de beat, hele lichamen gaan op en neer. ‘Je zit er in of je zit er niet in’, is onze eerste kritische gedachte. Tien seconden later, wanneer de kenmerkende synth ook de laatste loomzakken meesleurt, piepen we anders. Er is gewoon geen ontsnappen aan. Dat gevoel hadden we bij Eye Contact al, maar dit is meer, sterker en hardnekkiger.
Gang Gang Dance komt live volledig tot zijn recht. De beats zijn vetter, de bassen dieper, de synths urgenter, het kruipt allemaal onder de huid. “House Jam” verleidt met ijzersterke gitaarpartijen die op Saint Dymphna bijna ongemerkt voorbijgaan, “MindKilla” en “Thru And Thru” zijn met een overdosis drums en elektronische beats letterlijk overdonderend. Het enige wat live een beetje tegenvalt zijn de vocals. Bougatsos is amper verstaanbaar, haalt zelden haar karakteristieke schelle uitspattingen en heeft hier en daar ook wat moeite met de toon. En toch stoort het niet, want de beats laten niet meer los.
Hoewel. Heel even. Bij “Chinese High”. In eerste instantie krijgt het nummer nog een herkenningsapplaus, maar het haalt het ritme kennelijk uit de show. Een band die live zijn ware aard laat zien, toont zo ook waar het steken heeft laten vallen. En “Chinese High” is zo een lacune. Op Eye Contact laat het zich opmerken door flarden van een melodie en een leuke gimmick, maar eigenlijk heeft het weinig om het lijf. Herkenbaar, maar oninteressant.
Hetzelfde geldt overigens voor de performance. Eerlijk gezegd hadden we van een band die zo diep geworteld is in de ondergrondse New Yorkse kunstscène niet minder verwacht dan een nonsensicale, ongecontroleerde orgie op een soundtrack van ondefinieerbare geluiden. Niets van dat alles. De band is bedeesder dan verwacht en flirt amper met eindeloze improvisatie. Alleen “Chinese High” en “MindKilla” krijgen een staartje, met hier en daar flarden uit God’s Money. Op het podium was het dan weer genoegen te nemen met een onder een handdoek verscholen vlaggenzwaaier, wiens aanwezigheid weinig tot niets bijbracht aan de show. Flauw.
Enerzijds lijkt Gang Gang Dance dus maar weinig verwachtingen ingelost te hebben. Anderzijds blijkt dat de band geen nonsensicale, ongecontroleerde orgieën, noch een toonvaste zangeres nodig heeft om zich interessant te maken. Ook zonder staat hun show ijzersterk overeind. Conclusie? Weinig verwachtingen ingelost, alle verwachtingen overtroffen.
