“Een rommeltje met een goede openingsscène.” Meer woorden van
lof kon ik niet kwijt aan Christian Alvarts vorige wapenfeit: het
compleet oninteressante, bij tijden onbedoeld hilarische
‘Pandorum’, een film die, volledig terecht, niemand is bijgebleven.
Ik voorspel dat het met deze ‘Case 39′ niet anders zal zijn. Mocht
Renée Zellweger – wiens vette jaren duidelijk achter ons liggen –
hier niet de hoofdrol vertolken, zou dit B-horrorfilmpje wellicht
rechtstreeks in de DVD-rekken zijn beland. Alles wat Alvart hier
probeert, is namelijk al zo’n honderd keer eerder en beter gedaan.
Wat is dan de toegevoegde waarde van ‘Case 39’? Als u het weet, mag
u altijd een gele briefkaart sturen. Anders heb ik er ook geen
flauw idee van.
Maatschappelijk werkster Emily Jenkins (Zellweger) krijgt op een
drukke dag een dossier toegestopt over de 10-jarige Lilith Sullivan
(Jodelle Ferland). Emily vermoedt onmiddellijk dat het meisje door
haar ouders wordt mishandeld. Waarom? Omdat Lilith volstaat met
blauwe plekken en omdat Ma en Pa Sullivan de grootste griezels zijn
die ze ooit heeft gezien. Na aanhoudend onderzoek slaagt Emily er
ook in om de ouders te betrappen, terwijl ze hun dochter in een
hete oven hebben opgesloten – ‘Hans & Grietje’ anyone?
That’s that, zou je denken. Ma en Pa worden geïnterneerd,
Lilith wordt overgeplaatst en het leven gaat verder. Niet dus.
Emily raakt zodanig gehecht aan het meisje dat ze zelf de voogdij
op zich wil nemen. Wat begint als een schijnbaar perfecte
moeder-dochterrelatie, evolueert echter al snel naar een
psychologisch kat-en-muisspel, waarin de dominante Lilith dankzij
duistere krachten het laken naar zich toe trekt. Als dan ook nog de
mensen in haar omgeving in mysterieuze omstandigheden om het leven
komen, begint Emily langzaam te vermoeden dat het kind de
werkelijke oorzaak is van het kwaad.
Op dat ogenblik is het zo klaar als een klontje dat niet Ma en
Pa Sullivan de booswichten zijn, maar dochter Lilith. Zonder het
zelf te weten heeft Emily een demon in huis gehaald: de duivel
vermomd als een lief, onschuldig kind. Hoe geraakt ze ervan af? Zal
ze, zoals Robert Thorn in “The Omen”, het kind eigenhandig moeten
proberen te vermoorden? Of zou ze beter de hulp inroepen van
specialisten ter zake, zoals in “The Exorcist”? Laat u niet
misleiden door de voorbeelden die ik hier aanhaal, want “Case 39”
haalt nergens het niveau van “The Omen” – en bij lange niet van
“The Exorcist”. Maar het zijn dat soort horrorklassiekers waar
Alvart overduidelijk de mosterd vandaan heeft gehaald en dat hij
hier in een “modern jasje” wil steken. Dat wil zeggen: hij laat de
actie primeren op de personages, ratelt het verhaal af tegen een
ontzettend hoog tempo en schakelt tijdens de spectaculaire scènes
over op CGI.
Dat hoeft allemaal niet zo dramatisch te zijn, als de opbouw
niet zo’n – hier gaan we weer – rommeltje was geweest. Het is alsof
het eerste halfuur van de film gewoon een excuus moet vormen om het
horrorverhaaltje wat geloofwaardig te laten lijken. Alsof Alvart
dacht: dit moeten we snel even afhandelen vooraleer we met the
real stuff kunnen beginnen. Dus springt hij van het moment
waarop Lilith uit de oven wordt gered meteen naar een
rechtbankscène waarin de ouders hun vonnis te horen krijgen. Nog
erger is de sequentie waarin Emily besluit om voor Lilith te zullen
zorgen. Eerst hangt ze een verhaal op dat ze zelf nooit moeder wil
worden (“I’m sorry, I’m just not mom material”), geen minuut later
staat ze voor de rechter om de voogdij aan te vragen. Te gek om los
te lopen. ‘Case 39’ doet in een luttele twee minuten waar andere
films twee uur voor nodig hebben en neemt tezelfdertijd een loopje
met de menselijke logica. Ik denk niet dat ik ooit al een film heb
gezien waarin de regisseur zo ongeïnteresseerd was in wat hij zelf
te vertellen had.
Gelukkig wordt het allemaal een heel klein beetje beter wanneer
de typische horrortrucjes opduiken, waarschijnlijk omdat het
verhaal dan minder belangrijk wordt. De soundtrack klinkt wat
geheimzinniger, de demonische kantjes van het kind komen
bovendrijven en Emily kan haar eigen zinnebeelden niet meer van de
werkelijkheid onderscheiden. Aan alles kan je merken dat Alvart
zich op zulke momenten in zijn nopjes voelt en dat zorgt er vast
voor dat de tweede helft van de film toch net iets draaglijker is
dan de eerste. De kwaliteit wordt ook nog wat opgetrokken door de
enge blik van Jodelle Ferland – perfect gecast, het moet gezegd –
en de vakkundig vertolkte hysterie van Zellweger. Maar net als zo
vele andere matige horrorfilms gaat ‘Case 39’ finaal uit de bocht
in het laatste kwartier, dat werkelijk te ridicuul is voor woorden
en dat – God sta ons bij – ook nog eens de ruimte laat voor een
eventuele sequel.
Je zou het misschien niet zeggen, maar lang voordat Zellweger
bekend raakte als rom-com queen, had ze een patent op
rolletjes in dit soort goedkope horror. Aangezien het om
niemendalletjes gaat waar niemand – en vermoedelijk nog het minst
van al Renée zelf – aan herinnerd zou willen worden, bespaar ik me
de moeite om titels te noemen. Maar het is moeilijk om er niet aan
te denken als je Zellweger zoveel jaren na datum ziet roepen en
grienen in ‘Case 39’. Had ze dringend het geld nodig? Of zou ze het
misschien gewoon leuker vinden om in slechte films te acteren? Hoe
het ook zij, let us never speak of it again.
