Gepolijst. Oppervlakkig. Weinig beklijvend. Nooit gedacht dat we ooit die drie woorden zouden hanteren om de nieuwe van het Brooklyntrio Yeasayer te omschrijven. Odd Blood verhoudt zich helaas tot de veelgeprezen voorganger All Hour Cymbals als de cleane sportbolide Spyker tot een solide, hoekige Saab.
Najaar 2007: in een welbekend Gents oord van verderf slaat het dan nog compleet onbekende Yeasayer ons met zijn uiterst bezwerende set compleet murw. Ook hun pas verschenen debuut All Hour Cymbals slaat prompt in als een bom: een succulente mix van (haal even adem) psychedelische samenzang, Afrikaanse etnische muziek, apocalyptisch melodrama, wild in het rond slingerende synthesizers, oriëntaalse wijsjes, universele instrumentatie, pastorale koorgezangen, bizarre tempowisselingen en onheilspellende teksten.
Flash forward naar het voorjaar van 2010: na twee jaar intensief touren, samenwerkingen met zowel Bat For Lashes als Simian Mobile Disco laten Chris Keating (zang), Anand Wilder (gitaar), Ira Wolf Tuton (bas) en Luke Fassano (drum) Odd Blood op de wereld los. En hoe! Stijlbreuken alom!
Want weg zijn alle hierboven opgesomde ingrediënten van de Yeasayersound. Weg de loodzware, hoekige gitaarriffs! Weg de gespierde, eclatante samenzang! En weg de heerlijk omineuze atmosfeer die op All Hour Cymbals uit elk kloofje naar boven kwam. In plaats daarvan grossiert hun tweede album in weinig inspirerende, platgepolijste dancetracks ("Rome"), horen we flinterdunne, door een goedkope Valentijnversie van Cupido geïnspireerde teksten als "Everyone’s talking about me and my baby makin’ love ’til the morning light" ("Mondegreen") en klinkt het geheel zelfs na tig luisterbeurten nog steeds als een pot nat.
Opener "The Children", met Keating drie minuten zwaar zwalpend boven een monotone synth, lijkt gemaakt om bang van weg te lopen, in "Rome" lijkt de jachtig voortdenderende beat vooral de rest van de song in snelheid te nemen en als "Love Me Girl" na twee minuten eindelijk losbarst, voelt dat warempel aan als voor het zingen reeds de kerk uit zijn.
"Strange Reunions" klinkt dan weer iel en onsamenhangend, terwijl de vervaarlijk zwevende afsluiter "Grizelda" werkelijk nergens heen gaat. Na de DIY wereldmuziek op hun debuut zal het aalgladde amalgaam van spacy syntheffecten en denderende dancebeats hoogstwaarschijnlijk de poorten naar het grote publiek definitief openbeuken, pardoes de strijdmakkers van MGMT achterna. Een song als "Love Me Girl" leent zich bijvoorbeeld wonderwel tot een knallende remix door die hippe dj van het moment. Maar na All Hour Cymbals vinden wij Odd Blood desalniettemin een zwaktebod.
Gelukkig telt Odd Blood toch nog een paar lichtpunten: eerste single "Ambling Alp" kleeft gedwee in het oor dankzij de expressieve, lichtjes dramatische zang van Keating ("Stick up for yourself son / never mind what anybody else done") en in buitenbeentje "I Remember" (traag tempo, bloedmooi openbloeiend arrangement en meeslepende melodie) toont Yeasayer nogmaals zijn potentiële klasse. Ook de dreigende ondertoon en de jubelende samenzang van "Madder Red" en het hoogst dansbare "ONE" lonken naar lovende woorden, maar helaas brengen ze te weinig soelaas tegenover hun ontgoochelende spitsbroeders.
"Een goede popsong van pakweg Britney of Rihanna hebben wij altijd kunnen smaken", aldus Yeasayer in een recent interview met goddeau. Wij ook, maar van dolgedraaide Fleetwood Mac-, Paul Simon- en Talking Headsadepten verwachten wij net iets meer. En u?
Yeasayer speelt op 1 maart in een uitverkochte Trix in Antwerpen
