Laura Veirs was altijd al een artieste waarvan we niet zeker wisten wat we ermee moesten aanvangen. Na het beluisteren van haar zevende langspeler July Flame is dat nog steeds zo. Het is door en door Veirs en dat is zowel de grootste troef als het meest irriterende gebrek.
Een vermoedelijke reden is dat Veirs’ muziek net iets te weinig weerhaken biedt. Of gewoonweg te aardig is. Je kan gewoon niets tegen haar persoon hebben, het is zo’n sympathieke, wat nerdy vrouw, die bovendien nog eens mooie muziek maakt. Maar het is een beetje zoals met de platen van Ron Sexsmith: beluister er af en toe eentje en het vakmanschap druipt van elke song. Luister vijf albums na elkaar en de aardigheid van man en muziek gaat op de zenuwen werken. Idem bij Veirs: ze heeft soms een excentriek randje, maar het is geen Joanna Newsom. Ze flirt soms met iets moeilijker, donkerder terrein, al gaat ze niet zo ver als Jesse Sykes en Lisa Germano. Ze heeft de gave om pop en roots te combineren tot iets charmants, maar net niet zoals Neko Case dat kan.
Dat wil echter niet zeggen dat een nieuw album niet iets is om naar uit te kijken. Met haar vorige albums liet Veirs een steeds toenemend bandgeluid horen. Voor July Flame werd gekozen voor een back to basics-aanpak, al is dat ook weer relatief. Niet enkel zit partner/producer Tucker Martine weer in de regisseursstoel, het is ook een komen en gaan van oude bekenden. Daardoor klinkt July Flame helemaal niet als een koerswending, al heeft het iets teruggewonnen van het intimistische dat bij de vorige albums weggevijld was. Het heeft ook iets dankbaars en voldaans. Suikerzoet wordt het nergens, al is het wel duidelijk dat Veirs zich goed voelt, wat zich dan ook uit in romantisch spinnende riedels vol zomer- en zonsymboliek en harmonieën die net niet de overwinningsroes aankondigen.
Opener “I Can See Your Tracks” laat het meteen allemaal horen: dat kenmerkende getokkel, de nog steeds meisjesachtige stem (zelfs op haar 36ste doet Veirs nog steeds een beetje denken aan Harriet Wheeler, de sirene van The Sundays), de gedetailleerde arrangementen. Ook opvallend: gastvocalen van Jim James (My Morning Jacket) die ei zo na aan het jodelen slaat (ook in “When You Give Your Heart”). Veirs blijft de grens tussen indiefolk en Americana kundig bewandelen. Het probleem is enkel dat je sommige dingen al eerder (en beter) hoorde: songs als “Sun Is King”, “Silo Song” en “Sleeper In The Valley” zijn dan wel mooi, het zijn ook songs die Veirs waarschijnlijk kan schrijven op de tijd die wij nodig hebben om deze tekst uit de vingers te persen.
Zoals op elk van haar laatste albums vallen hier echter ook een paar pareltjes te rapen. Zo is het titelnummer met z’n “Can I call you mine?”-mantra, kleine geluiden en stuwende ritme meteen een schot in de roos. Het zijn zo’n songs die haar albums een broodnodige diversiteit kunnen geven. Even goed: het duo “Little Deschutes” en “Summer Is The Champion”. Is het eerste in z’n elegische breekbaarheid Veirs op haar kwetsbaarst, dan laat het tweede horen dat ze ook in staat is om een knoert van een popsong ter schrijven. “Summer Is The Champion” is zo’n melodieus pareltje waar Josh Rouse een arm voor veil zou hebben. Vingerknippop met een melancholisch randje en een blazerssectie die de kers op de taart vormt. Zet er zo twaalf op een rij en we willen Colin Meloy bijtreden als die beweert dat dit een van de beste platen van het jaar is.
Hier en daar vallen er nog mooie momenten beleven, zoals de manier waarop Veirs’ stem harmonieert met Eyvind Kangs viool in “When You Give Your Heart”. En verder, ja eigenlijk zijn er geen tenenkrullende momenten, al krijg je nu en dan zin om Veirs bij de les te roepen, omdat er gewoonweg nog meer in zit. July Flame is een comfortabele plaat, doordrongen van een gelukzalige rust die jonge koppels die elkaar beter hebben leren kennen ook uitstralen. De opwinding en het avontuur hebben plaats geruimd voor vertrouwen, berusting en respect. Allemaal goed en wel, maar bij voorkeur dus te degusteren als de omstandigheden er naar zijn. Ooit gaat die zon ook onder.
