Een paar jaar geleden was Scarlett Johansson goed op weg om dé
leading lady van alternatief Hollywood te worden. Met rollen in
‘Ghost World’
(dat shortje!), ‘Lost
In Translation’ (dat onderbroekje!) en ‘Girl With a Pearl
Earring’ (dat zedig kapje!) ontpopte de van vele talenten
gezegende ‘lusty lips’ zich tot de ultieme meerwaardebabe; je kon
er schaamteloos op geilen én ze zat in kwaliteitsfilms. Anno 2008
loert Scarlett nog altijd even sexy in de cameralens, terwijl haar
quality aura steeds fletser begint te gloeien. Ook ‘The
Nanny Diaries’, een halfbakken poging om de materialistisch
ingestelde en sociaal genetwerkte rijkeluizen van uptown New York
in hun hemd te zetten, doet vermoeden dat La Scarletta liever naar
Tom Waits luistert dan naar haar alsmaar flauwer kloppende
cinefiele hartje.
Annie (Scarlett Johansson) is net afgestudeerd en beslist om een
tijdje levensverruiming-en verstrooiing op te doen als kindermeisje
bij een rijk gezin in Manhattan. Half als antropologisch
experiment, half als zoektocht naar de zin van haar leven, treedt
ze in dienst bij de neurotische mevrouw X (Laura Linney), haar
zoontje Grayer en de steeds afwezige meneer X (Paul Giamatti is een
hufter en hij geniet ervan). Ondanks de verwende streken van het
nalatig opgevoede zoontje en de paranoïde paniekaanvallen van
the mother who wasn’t there, blijft Annie volharden in
haar opdracht. Het ‘sociaal experiment’ krijgt echter een niet zo
onverwachte wending wanneer ze interesse krijgt van een
afgeborstelde bovenbuur (Chris Evans) en eigenlijk ook een klein
beetje begint in te zitten met de foute opvoeding van de kleine
nozem onder haar hoede.
Altijd een slecht teken wanneer een film na een dik jaar stof
verzamelen op de distributieplank toch nog een wanhopige release
krijgt tussen het loeiende blockbustervee. ‘The Nanny Diaries’ is –
net zoals ‘Dan in
Real Life’ vorige maand – een halfslachtig prulletje dat een
wisselvallige indruk achterlaat omdat het toch zo graag van twee
walletjes wil eten. Het lijkt een fris gebracht (de
antropologie-invalshoek is leuk, zie ook ‘Mean Girls’), de cast
klinkt veelbelovend (Johansson! Linney! Giamatti!) en het onderwerp
(een satirische dissectie van een disfunctioneel rijk gezin in New
York) zou een kolfje naar de hand van regisseursduo Springer
Bergman-Pulcini (van het geweldige ‘American Splendor’)
moeten zijn. Maar helaas, de scherpe tandjes die van ‘The Nanny
Diaries’ een pittig komedietje met weerhaakjes hadden kunnen maken,
worden vakkundig weggevijld door een op Hollywoodcommando
afgestelde moraal en voorspelbare levenslesjes. Uiteindelijk zit je
met iets dat heel netjes kan aansluiten bij die andere zogezegde
bijtgrage satire, ‘The Devil Wears
Prada’.
Het begint nochtans behoorlijk spits en origineel. De upper east
side van Manhattan onder de antropologische loep (check die knappe
museumtableau’s) en een weinig verrassend maar op zijn minst
herkenbaar coming-of-ageverhaaltje over een meisje dat haar plekje
moet zoeken in het mmedogenloze en carrièregedreven New York. Een
paar visuele spielereien en referentiële kwinkslagen erbij
(Scarlett zweeft Marry Poppinsgewijs met een rode paraplu over de
skyline, cool) en je zit inderdaad naar de langverwachte opvolger
van de makers van ‘American Splendor’ te
kijken. Maar eenmaal ons Scarlett arriveert bij het
net-niet-imploderende disfunctionele gezinnetje, droogt de
creativiteit nog sneller op dan de gretige voice-over die ons in de
waan liet dat er effectief een leuke, kokette film stond te
wachten.
Opeens krijgt ‘The Nanny Diaries’ er een tweede gezicht bij. We
gaan niet alleen lachen met de verwende, narcistisch ingestelde
socialites (‘kan je ervoor zorgen dat mijn zoon moe is als
ik thuiskom’, vraagt mevrouw X ), maar eigenlijk gaan we er ook
proberen voor zorgen dat de kijker meeleeft met het bitterzoete
verhaaltje over het bekakte rijkeluissnottertje (een walgelijk
schattige uk die zo de broer van Dakota Fanning kan zijn) dat
eindelijk de juiste aandacht krijgt van the nanny. Sorry,
zo werkt het niet. De manier waarop ‘The Nanny Diaries’ op een
zodanig gladde manier transformeert in een fletse dramedy is nep,
onrealistisch en haalt alle satirische uithalen vakkundig onderuit.
‘The Nanny Diaries’ geeft een paar rake observaties over het
ouderlijke onvermogen van de narcistische beau monde (het beste
voor hun kinderen, zolang ze er zelf maar niks voor moeten doen) en
brengt het bovendien op een leuke manier (geen clowns op het
verjaardagsfeestje, maar cultureel verantwoorde mimespelers), maar
kiest uiteindelijk voor de suiker in plaats van het azijn.
Scarlett Johansson staat grotendeels op automatische piloot te
dralen en heeft het geluk dat ze voldoende natuurlijke charme heeft
om het boeltje draaglijk te houden. Net zo met Laura Linney en Paul
Giamatti. Goeie acteurs die met de beste wil ter wereld niet kunnen
verbergen dat hun personages weinig meer zijn dan makkelijke
karikaturen in functie van een geconditioneerd verhaaltje. Zangeres
Alicia Keys mag om het half uur in beeld verschijnen om wat
sassy talk te verkopen en de altijd verwaarloosbare Chris
Evans (‘Fantastic
Four’) beperkt zijn acteertalent tot ‘Harvard Hottie’. Dat hij
er zijn uitstraling van verwelkte sanseveria er gratis en voor niks
bijgooit blijft natuurlijk ongelooflijk sympathiek.
Een speelse indiesatire teruggefloten door conventionele
levenslesjes? Een glad formulefilmpje dat sporadisch zijn
alternatief nekjes uitsteekt? Wie er ook verantwoordelijk is voor
de vlees-noch-vis-aandoening van ‘The Nanny Diaries’, het
eindresultaat is een truttig niemendalletje dat ervan uitgaat dat
je met zachte schouderklopjes venijnige schoppen onder de kont kan
verkopen. En neen, die bijna ondeugende glimp op het schattige
onderbroekje van Scarlett kan deze keer niet tellen als
verzachtende omstandigheden.
