Eén ding kun je de intussen 53-jarige Joe Jackson niet verwijten: dat hij op zijn lauweren rust en telkens opnieuw dezelfde plaat uitbrengt. Ook deze keer niet.
Toen je platen nog grijs kon draaien, bracht Joe Jackson het magistrale Body & Soul uit. Toen een plaat nog twee kanten had, maakte hij het (ook door de zanger zelf) onderschatte Big World, een plaat met maar liefst drie kanten. Toen de grunge regeerde, gooide de voorlopig nog altijd blankste Jackson een klassiek album in de winkelrekken (waaruit het, het moet gezegd, nauwelijks wegraakte, al leverde het hem wel een Grammy op) en nu niemand het nog verwacht, keert de vroegere angry young man gewoon terug naar zijn roots: de pure pop.
Rain beluisteren is als teruggeflitst worden in de tijd: de heldere productie, de op piano drijvende songs, de lichtjes onvaste heliumstem, het zit er allemaal in. Ook de teksten zijn vintage Jackson: in elk nummer zit wel een catchy, vaak ironische oneliner. "You’ve really gotten underneath my skin / Must have been easy, it was always thin", luidt het bijvoorbeeld in "Too Tough (to fall in love)". Hier is duidelijk de stem van "Is She Really Going Out With Him" aan het woord.
In "Good Bad Boy" gaat Jackson lekker loos op de piano. Het geweldige refrein nodigt uit tot buiten de lijntjes kleuren — "Get in the line and / Be a good bad boy" — en zal op concerten (5 maart in de AB!) luidkeels worden meegebruld door de overwegend grijzende en/of kalende fans. Want een nieuw publiek zal Jackson met deze plaat wellicht niet aanboren, en om je op je drieënvijftigste nog te blonderen zonder je belachelijk te maken, moet je minstens rockster zijn.
Over leeftijd gesproken: "Wasted Time" is het soort liefdeslied dat uit de pen van een vijftiger komt. Hoewel de liefde geen vurige passie meer is, blijft het de best mogelijke manier om tijd te verliezen. De bespiegeling levert een mooie, wat slepende song op, al verraadt het refrein nog maar eens dat Jackson een weliswaar uit de duizenden herkenbare, maar ook behoorlijk beperkte stem heeft.
Toch zorgt diezelfde stem voor het hoogtepunt van de cd: op "Solo (So Low)" drapeert hij met koortsige wanhoop een prachtige melodie over een klassieke pianocompositie (even komt zelfs Satie om de hoek loeren). Alleen jammer dat hij de woordspeling in de titel meent te moeten uitleggen. De opa in Jackson?
Ook "Invisible Man", "King Pleasure Time" en "Citizen Zane" (dié mag hij ons eens komen uitleggen) kunnen zo in de Jackson-playlist op de iPod. Geen mens die zal opmerken dat er meer dan twintig jaar verschil zit tussen de oude en de nieuwe nummers. En dat mag u gerust als een compliment beschouwen.
Vijf jaar geleden ging het nochtans prettig rockende Volume 4 hier nagenoeg onopgemerkt voorbij. Benieuwd of Rain een beter lot beschoren is. Wie van ’s mans oudere werk houdt, kan zich hier alvast geen buil aan vallen. Hoe lang nog tot vaderdag?
