En hier staan we dan weer in het Minnewaterpark, de thuishaven van de muziekliefhebber die het niet moet hebben van hokjesdenken en sterk afgelijnde genres. Nu het confettikanon (even) het zwijgen is opgelegd, is het opnieuw tijd voor: muziek.
Dag Twee :: Op zoek naar een soulmate
Openen is hard werken, maar bij Reena Riot laten ze zich niet van de wijs brengen. Die laatste confettislierten van Oscar & The Wolf gisteren worden duchtig weggeblazen met een set die bijna volledig is opgehangen aan debuutalbum NIX. “Mountains” en vooral “Shadow Of The Sun” overtuigen de reeds aanwezigen om toch wat dichterbij te komen luisteren naar die gitaarexplosie die het park overspoelt. Dat het teveel aan distortion soms pijn aan de oren doet, moeten ze er dan maar bij nemen. Rustpunt “Somewhere Out There”, geschreven door en gezongen met “de man met de kortste naam” (aka gitarist Jan Myny) is dan ook een welkome verademing, waarna richting finale wordt gestoomd met “All Systems Down” en “Waiting”. Het valt op hoe strak geregisseerd het allemaal is, en dat wringt toch wat: graag zouden we Myny of bassist Alan Gevaert eens total loss zien gaan op hun instrument. Dat Reena Riot er staat als groep is echter wel duidelijk.
Na het gitaargeweld mag het iets meer poppy en rustig, al hoeft dat ook niet overdreven te worden. Want de Australiërs van Rolling Blackouts Coastal Fever zien er misschien wat studentikoos en braafjes uit, rocken kunnen ze als de beste. Na enkele EP’s brachten ze vorig jaar Hope Downs uit, een plaat die grossiert in eighties-klanken en sprankelende pop. Zo wordt ook hier “An Air Conditioned Man” een hoogtepunt van de dag en is er ook het zoetere “Bellarine”. Ouder werk als “Julie’s Place” volgt en speelt de sterkte van de groep uit: drie frontmannen die niet alleen verdomd goed gitaar spelen, maar ook allemaal over een meer dan degelijke strot beschikken, en dat met veel goesting en enthousiasme etaleren. Zalige zomerse zaterdagmuziek, die schoon weergalmde over het hele terrein. Wat moet een mens nog meer?
Vreemde eend in de bijt vandaag, maar daar stoort hij zich niet aan: Omar Souleyman. Het contrast met Rolling Blackouts C.F. kan niet groter zijn: van weidse popsongs gaat het naar een elektronische beat, van Aussie-accent naar lyrisch Syrisch. Souleyman mag dan de grote outsider zijn, met zijn trouwfeestmuziek steelt hij de harten van velen. Staat een groot deel van het publiek eerst wat afwachtend en verbaasd te kijken, het duurt geen vijf minuten of we doen wat presentator van dienst Kirsten Lemaire én haar dochtertje ons gezegd hadden: dansen! Voor we er erg in hadden, stonden we al een half uur te swingen en in de handen te klappen.
Het is perfect entertainment, niet meteen een woord dat we met Whispering Sons daarna associëren. 2019 is een echt boerenjaar aan het worden voor de newwaveband rond zangeres Fenne Kuppens die deze festivalzomer onvermijdbaar blijkt: om hen niet aan het werk te zien, moet je wel héél ver weg reizen. Het is hen gegund, want debuut Image is een verschroeiend eerlijke plaat en klinkt ook op Cactus weer wat intenser en emotioneler. De zon mocht dan wel brandend heet zijn, in de harten van iedereen was het even gitzwart.
Het is bewonderenswaardig hoezeer Kuppens zich in haar teksten kan inleven: op het moment van de soundcheck staat ze nog geduldig en met een fijne glimlach het (alweer talrijk opgekomen), te monsteren van zodra de eerste noten van “Stalemate” weerklinken, verandert ze in een getormenteerde en grommende verschijning, die al dansend en boksend de demonen van zich wil afschudden. De blik in haar ogen is markant: zo gefocust hebben we vandaag nog niemand zien kijken. Kuppens bekijkt de aanwezigen alsof ze op zoek is naar een soulmate. En die uitgespuwde schreeuw “How you feeling?” in “Got a Light” gaat nooit vervelen, net als die ronkende bas van Tuur Vandeborne en de gitaarriffs van Kobe Lijnen, die in “White Noise” zijn meest verraderlijk vrolijke riff bovenhaalde om het publiek finaal uit te schakelen. Alweer een knock-out voor dit vijftal.
Cat Power heeft ons deftig bij de kladden. Op laatste album The Wanderer doet het ze grotendeels alleen, vandaag toert Chan Marshall toert momenteel met een band die voor twee derde uit vrouwen bestaat en waarin vooral haar geweldige drumster opvalt; soms krachtig, soms subtiel jazzy doet ze ons regelmatig naar adem happen. En dat doet ze niet alleen. De live reputatie van Marshall mag dan nogal grillig zijn, in Brugge blijkt ze in topvorm en zorgt ze voor de nodige verstilling en rust.
Het begint niettemin wat aarzelend en rustig, al is Marshall blijkbaar wat onzeker over het bereik van haar microfoons. Meervoud, want het autotune effect dat op The Wanderer wat te vaak gebruikt werd, wordt hier subtiel in de mix gebruikt om haar stem wat meer body en harmonie te geven. De tekst van opener “Robbin Hood” blijft nazinderen. “Gun to your head, they want solely your money, Robbing my mind with all the gloves only” zingt ze, en ook “Horizon” is zo’n hartverscheurend voorbeeld van hoe het moet zijn om in Marshalls wereld te leven. Gelukkig is het niet allemaal kommer en kwel, want ze lijkt zich goed te amuseren en heeft op het einde zelfs een oprecht “I love you” over voor het publiek. En zo legde Cat Power een warm dekentje over het Minnewaterpark, waar het ondertussen aan het regenen is.
Waarna het podium wordt omgetoverd in een theater. Achteraan hangen rode en grijze doeken die de stemming en de verwachtingen doen stijgen. Met veel zwier en plezier loopt Joe Jackson het podium op en stormt een uur en tien minuten lang door zijn hele carrière: “Is she really going out with him” wordt al snel het publiek ingezwierd en luidkeels meegezongen. De regen is ondertussen verdwenen: het moment waarop het publiek van 45-plussers heeft zitten te wachten.
Jackson is bijzonder goed gezind en vastberaden om van de korte tijd gebruik te maken om vooral het swingende en rockende gedeelte van zijn oeuvre te belichten. En dat voelt voor songs die soms veertig jaar oud zijn nog verrassend actueel. “What’s a man now, what’s a man mean, Is he rough or is he rugged, Is he cultural and clean, Now it’s all change, it’s got to change more, Cause we think it’s getting better / But nobody’s really sure” gaat “Real Men” en u mag er zelf de gepaste hashtag bij bedenken. Nog zo eentje? “It’s Different For Girls” En dan is er nog “Sunday Papers”: “They wouldn’t print it if it wasn’t true” Fake news? Neen hoor.
Jackson houdt van de regen: met een kwinkslag en een verwijzing naar ons gekend “zomerweer” vertelt hij dat hij zelfs een album heeft met die titel. Neerslag krijgen we echter niet meer, wel een gebalde set vol topentertainment en ook met nieuwere nummers uit ’s mans nieuwste, Fool, zoals het titelnummer of nog “Fabulously Absolute”. En die versie van “I’m The Man” staat voor eeuwig en altijd in ons geheugen gegrift.
Joe Jackson had er zin in, het publiek had er zin in. Wat meer heb je nodig voor een geweldige afsluiter van een geweldige zomerdag? Helaas. Er is ook nog Bloc Party. De band rond zanger Kele Okereke is bezig aan een tour rond Silent Alarm, hun bestseller uit 2005. Dat een groot deel van het publiek ondertussen wat groggy door de zon en de mokerslagen van Whispering Sons en Joe Jackson in de lappenmand ligt, helpt niet, maar het Britse viertal is niettemin vastbesloten om te overtuigen met de hulp van een killer lichtshow die de groepsleden in het felle licht en dan weer in het quasi donker steekt.
Of we klaar zijn om te feesten? Okereke heeft het ons na vijftien minuten al tweemaal gevraagd. Is hij er zelf misschien niet zeker van? Silent Alarm is nochtans een goed album, en dus knallen songs als “Helicopter”; “She’s Hearing Voices” en “Banquet” zoals ze dat altijd hebben gedaan. Net zoals tijdens hun passage in Vorst vorig najaar, brengt de groep de plaat ook nu in omgekeerde volgorde, zodat wordt opgebouwd naar die knallers. Dat Okereke niet altijd even toonvast zingt en al eens té vlak klinkt, is dan weer doodjammer. Want het lijkt wel alsof hij met zijn gedachten al terug in zijn hotelkamer zit, en vergeet dat hij voor een paar duizend man staat te zingen. We verwachten geen spring in ’t veld die ons constant aanmoedigt, maar een beetje meer begeestering was leuk geweest. Het is jammer, gelukkig staat de rest van de band strak en geconcentreerd te spelen. De bassen klinken dreigend, de drums produceren mokerslagen. In slaap vallen? Vergeet het!
En dus was Bloc Party de headliner die doet wat hij moest doen: knallen en het nog aanwezige publiek uit de bol laten gaan, ook met bissen “Two More Years” en “Flux”. Wat blijft dat toch een kanjer van een nummer!