2007 – zijn regeringsvorming, zijn natte zomer, zijn films. En net
als met de politiek en het weer, wilde het ook in de cinema maar
zeer sporadisch eens lukken. Veel “grote” regisseurs – zo van die
filmmakers van wie je automatisch veel verwacht – waren afwezig, al
dan niet omdat ze aan het werken waren aan een release voor 2008.
Geen Steven Spielberg, Martin Scorsese, Tim Burton en ga zo maar
door. Wat we wél te zien kregen, was een opvallende meute
regisseurs die al lang niks meer van zich hadden laten horen en nu
hun come-back maakten. Of net niet, want het niveau van die films
wisselde nogal. Milos Forman kwam na acht jaar met ‘Goya’s Ghosts’
aanzetten, een flop van jewelste. En ook Francis Ford Coppola (tien
jaar tussen ‘The Rainmaker’ en ‘Youth Without Youth’)
sloeg de bal mis. Anderzijds maakte Robert De Niro 13 jaar na ‘A
Bronx Tale’ één van de beste films van het jaar (‘The Good Shepherd’),
keerde David Fincher vijf jaar na ‘Panic Room’ terug met
het beresterke ‘Zodiac’ én maakte Todd
Field acht jaar na ‘In the Bedroom’ eindelijk zijn geweldige
follow-up ‘Little Children’.
Wisselend succes dus, aangevuld door de gebruikelijke
verwaarloosbare crap (is er iemand bij wie er een lichtje gaat
branden als we de titel ‘Catch & Release’
vermelden? Dat dacht ik al.) en de opgezwollen blockbusters
(drie uur duurde ‘Pirates of the Caribbean:
At World’s End’! Drié!)
Anyway, genoeg inleidend gezemel, over naar de lijstjes.
Top 10
1. The
Good Shepherd
Er zijn veel mensen die hem
doodvervelend vinden, maar zelf was ik van de eerste tot de
168ste minuut absoluut gefascineerd door dit diep
gravend, intelligent thriller-drama dat moedig genoeg is om te
rekenen op het geduld en de volwassenheid van zijn publiek. Geen
wonder dat de prent financieel ten onder ging. Niettemin een
meesterwerk.
2. Stranger Than
Fiction
Gesproken van films die niet het publiek
bereiken dat ze verdienen: deze fantastische spielerei van
Marc Forster haalde niet eens de zalen, maar werd
straight-to-dvd gesmeten. Eeuwig zonde, want ook hier
krijgen we een erg slimme film, die toch ook nog ontroerend weet te
wezen. Het I want you-moment is het meest ontoerende dat
we hebben gezien sinds Ross en Rachel weer samenkwamen. Euh… oké,
vergeet dat laatste, het was gewoon mooi.
3. Das
Leben der Anderen
Verdammt nochmal, wat
kunnen die Duitsers de laatste jaren een stukje filmen. Een jonge
garde van filmmakers lijkt vastbesloten om het verleden van zich af
te filmen, met knappe oorlogsdrama’s als ‘Der Untergang’ als
gevolg. ‘Das Leben der Anderen’ is een ingetogen maar memorabele
studie van paranoia en eenzaamheid onder de communistische
dictatuur in Oost-Duitsland tijdens de jaren tachtig.
4. Paranoid
Park
Gus Van Sant herpakt zich na zijn
pretentieuze wandelfilm ‘Last Days’ met opnieuw een mooi, lyrisch,
poëtisch portret van wat je dan “de vervreemde jeugd” noemt. Niet
voor iedereen, maar de visuele schoonheid en de bedrieglijke
eenvoud van de film boorden zich rechtstreeks door m’n hart en
bloedvaten.
5. Little
Children
Todd Field is terug, en net als in zijn
voorganger, ‘In the Bedroom’, laat hij zich weer zwaar inspireren
door Stanley Kubrick voor dit aangrijpende verhaal over ontrouw en
frustratie in de voorsteden. Memorabele personages en een
gortdroge, maar ironische vertelstem maken hier een bijzondere film
van. Om van de tepelhoven van Kate Winslet nog maar te zwijgen.
6. Zodiac
Mannen
met warrig haar zitten meer dan twee en een half uur lang
stilletjes paranoïde te worden achter een stapel papier in deze
verrassend ingehouden film van David Fincher. Geen camera’s in
sleutelgaten ditmaal, maar wel een inhoudelijk ijzersterk drama met
een fenomenale Jake Gyllenhaal.
7. Ratatouille
Brad
Bird bewijst dat een animatiefilm ook best een verhaal en
personages mag hebben, in plaats van enkel grappen. Grenzeloos
charmant, meeslepend verteld en vooral bloedmooi vormgegeven.
Wedden dat je met razende honger de zaal verlaat?
8. Michael
Clayton
George Clooney blijft geëngageerde cinema
maken, en zolang hij dat blijft doen in sterke films als ‘Michael
Clayton’, moet hij het zeker niet laten. Plot holes be
damned, dit is en blijft een straf in elkaar gestoken verhaal
dat er van uitgaat dat zelfs advocaten betere mensen kunnen
worden.
9. American
Gangster
Ridley Scott keert terug van de Provence
om zich te revancheren met ‘American Gangster’, een misdaadfilm die
voor één keer eens niet te lijden heeft aan de gebruikelijke
visuele overload waar de regisseur zich vaak schuldig aan
maakt. Ditmaal vertelt Scott gewoon zijn verhaal, en reken maar dat
dat genoeg is.
10. Apocalypto
Een
Maya gaat lopen voor andere Maya’s die zijn hart willen uitsnijden
en zijn kop afhakken. Voilà , dat is de hele plot van ‘Apocalypto’,
maar mafkees Mel are you a Jew? Gibson weet er wel de
spannendste film van het voorbije jaar van te maken. Geef die mens
een camera en een pakje nepbloed en laat hem aan zijn volgende
beginnen, hup!
Flop 5
1. 300
Een
love it or hate it-film, getuige daarvan de reacties onder
onze recensie. Wat mij betreft is dit een debiel bloedfestijn dat
continu in herhaling valt en met z’n testosteron-clichés al snel
begint te vervelen. This is Sparta? This is bullshit!
2. Hannibal
Rising
Als we nu eens een film maakten over de
jonge jaren van Hannibal Lecter, zou dat geen goed idee zijn? Néé!
Acteurs die met de Engelse taal aanvangen wat Gaspard Noé in
‘Irréversible’ met Monica Bellucci deed, lachwekkende gore
en een dodelijk traag tempo doen ons hopen dat Hannibal nu echt
definitief ten grave gedragen mag worden.
3. Dreamgirls
Nog
liever boek ik een vakantie van twee weken in het studentenhuis van
‘Hostel’ dan deze gruwelijke kweelmusical nog eens te moeten
uitzitten. Het enige positieve dat ik hiervan herinner, zijn de
twee dames naast mij in de zaal die samen met mij spontaan in de
slappe lach schoten telkens één van de personages begon te kermen:
“We aaare a faaaamilyyyyy…”
4. Goya’s
Ghosts
Aiaiai, Milos Forman die terug naar de
film keert met zo’n kalkoen van een prent, wat doet dat pijn. De
prijs voor de meest flexibele mondprothese van het jaar gaat naar
Natalie Portman, wiens onderkaak tijdens het laatste half uur meer
interessante dingen doet dan alle acteurs tezamen.
5. Shrek
the Third
Kan iemand de heren bij Dreamworks eens
vertellen dat de clevere postmoderne grapjes het écht wel hebben
gehad ondertussen? Continu geknipoog moet verdoezelen dat er geen
verhaal is, laat staan personages. En dan komen er nog deel vier,
vijf, én een hoop spin-offs aan. Red ons, Superman, red
ons!
Nog een paar al dan niet eervolle vermeldingen:
Grootste miserie in een cinema dit jaar: Op het
filmfestival van Gent al enkele dagen aan een stuk vier of vijf
films per dag zien, en dà n jezelf moeten proberen wakker te houden
tijdens ‘In Memoria
Di Me’, een slaappil van formaat. U dacht dat dit een
makkelijke job was?
Beste Belgische film van het jaar: ‘Dagen Zonder Lief’
(sorry Nic), een wreed schoon filmpje over twintigers die
dik tegen hun goesting volwassen worden.
Krop in de keel op een onverwacht moment-moment van het
jaar: ‘Bridge to Terabithia’,
een verrassend pakkende jeugdfilm. Zo triestig, maar mensen
toch…
Meest irritante mensen naast mij in een cinema dit
jaar: de meneer die bij ‘A Casa Nostra’ er eerst
twintig minuten (!) over deed om luidruchtig een ijsje op te eten,
daarna een uur lang zijn keel zat te schrapen tijdens de film
(a-chum!) en vervolgens ronkend in slaap viel.
Slappe-lach-momenten dit jaar: de predikante
die de laptops en de verlichting zegent in de angstaanjagende
documentaire ‘Jesus
Camp’, de spuug-gag in ‘The Host’ en de
zwangere-seksscène in ‘Knocked Up’.
Accent van het jaar: Leonardo DiCaprio gaat
voor Zuid-Afrikaans in ‘Blood Diamond‘ en
spreekt iets waarvan experts beweren dat het Engels is. Verder
nochtans een fijn filmpje, daar niet van.
Ontdekking van het jaar: ‘London to Brighton’,
een loodzwaar maar indrukwekkend drama. Kijk uit naar de dvd, het
is de moeite.
Grootste paranoia aan een cinemazaal dit jaar:
voor de vertoning van ‘I Am Legend’ moest
ondergetekende eerst zijn GSM afgeven, hoewel je daar geen foto’s
mee kunt maken (het duurde achteraf een half uur vooraleer ik hem
terug had in het gedrang), om vervolgens nog even gefouilleerd te
worden. En ik heb nog altijd mijn boksbeugel niet terug, de
bastards… Tijdens de vertoning stonden security
mensen in het midden van de zaal met night vision
verrekijkertjes de mensen te bespioneren. Elke bioscoopbezoeker was
schijnbaar een potentiële crimineel. Dit soort ervaringen zijn
voldoende om je de volgende keer thuis te houden.
Vooruitblik naar 2008: ‘There Will Be Blood’:
Paul Thomas Anderson is back! ‘No Country For Old Men’
belooft de Coens eindelijk nog eens in topvorm te tonen.
‘Atonement’ blijkt een zeldzame literatuurverfilming te zijn die
het boek alle eer aandoet, en dan is er natuurlijk nog ‘Indy 4’:
dat Spielberg het potverdekke niet durft presteren om mijn
jeugdherinneringen kapot te maken!