Sending Orbs, 2006
Sending
Orbs
Blaimstrain is een project van de Fin Juho Hietala. Scandinavië
staat alom bekend als een bastion van muzikaal talent. Zowel in de
metal, de popmuziek als de elektronica vinden we bekende
Scandinaviërs terug, en hoewel Blaimstrain niet zo bekend is, is de
kans niet gering dat hij binnen enkele jaren in één adem zal
genoemd worden met artiesten als de Noor Biosphere. De man heeft
namelijk met ‘Disfold’, dat een uitgebreidere verzameling is van
een aantal losse demo’s, al een eigen sound in elkaar geknutseld.
In het ambient-genre dat de dag van vandaag volloopt met
repititieve klonen van downtempo minimal techno of halfbakken
derivaten van Boards of Canada, is
dit op zijn minst een prestatie.
‘Disfold’ begint met een afremmende trein die het nummer
‘Diacredita’ op gang trekt. De titel van het nummer doet
intellectuele, post-industriële ambient vermoeden à la Autechre,
maar nadat de rook en de nevel van de locomotief weggetrokken is,
ontwaren we in de wirwar van atmosferische geluiden een hommage aan
‘Blue Calx’ van Aphex Twin. De glooiende natuurlijkheid van
Aphex Twins ambient-klassieker ontbreekt hier echter; ze wordt
versmacht in een wolk van ochtendnevel, van mensen die van en naar
hun werk gaan, en vermoeide reizigers. Daar doen ook de meeste
nummers van de cd aan denken: half-slapende wandelaars of
gebruikers van het openbaar vervoer die in alle vroegte uit het
beregende raam van een metro of een tram staren. Dat gaat zeker op
voor het ritmischer ‘Sight of Field’. Een als over sporen
aangedreven ritmesectie wordt verzwolgen door waterige geluiden en
spookachtige, verre stemmen. De reis gaat verder met ‘The Thing You
Hate Me For Is Also Part of the Rest of Me You Love’, wat een
interessante titel is die aangeeft welke gevoelens dit nummer
oproept. Voor sommigen zal het een hypnotische, hartslagachtige
ervaring zijn in dromenland, voor anderen zal het sterk lijken op
wat Plastikman tien jaar geleden al probeerde, maar dan met een
fikse dosis ruis erover.
Zoals de eerste twee tracks qua stijl en thematiek haast naadloos
op elkaar aansloten, zo wordt ‘Nyt Revisited’ in eerste instantie
ook het vervolg op “The thing you hate me for”, met eenzelfde
monotone basdreun die zich verscholen houdt in ruis en
achtergrondgeluiden. Gedurende ongeveer zeven minuten zitten we in
dit tunnelgevoel, alsof we langs eindeloze rijen
elektriciteitskabels en ondergrondse bergplaatsen passeren, tot er
iets verandert. We zijn terug boven de grond, en kunnen de soms
slaapverwekkende mechanische hartslag van de voorgaande nummers
eindelijk achter ons laten. Het contrast dat rond de zevende minuut
ontstaat, doet daardoor denken aan Beefcake, die hun nummers soms
willekeurig opdelen, waardoor wat psychologisch één nummer is over
anderhalve track uitgespreid wordt. Zo landen we pijnloos en zacht
in het vormloze ‘Frame Math’, dat door het label enthousiast
omschreven wordt als zowel ijskoud als zeer warm van hart. Dit
roept opnieuw Biosphere op, en daar heeft het ook wat van: warrige,
waterige geluiden die losjes door elkaar lopen en beschenen worden
door wat lijkt op natuurlijk zonlicht. De stad is hier plots heel
ver weg. De song is echter wat te amorf en zacht om blijvend te
bekoren, en met mechanisch gedreun trekt zich iets verder weer een
genadig langzame breakbeat op gang. Dit zijn de verlaten
industriegebieden van de muziek: geweldige poorten, verroeste
metalen onderdelen en lege pakhuizen die verkend worden door
eenzame zielen. Blamstrain is altijd dichtbij. De ademhaling en de
hartslag zitten in elke track.
‘Revelation 21:2’ trekt ons naar de openlucht. Een constante
windstroom zuigt en trekt aan de luisteraar, of zijn het grote
ventilatoren van fabrieksterreinen? Het individu is nietig in deze
wereld. Deze track eindigt met voetstappen door nat kreupelhout, en
in de verte van ons hart gaan een paar gloeilampjes branden. De
behoefte aan tederheid wordt echter niet ingevuld door
‘Spring/Summer’. Dat is eerder mystiek en vibrerend, en neemt ons
dieper mee het woud van het onderbewuste in. Deze donkere trance
(niet als in de muziekstijl) heeft dezelfde sfeer van ‘Uva-ursi’
van Biosphere. Fragmentarische beelden van onbereikbare nimfen of
eenzame pelgrims die in de nabijheid zijn van een macht die groter
is dan hun eigen nietigheid, dringen zich op. Af en toe duikt een
gitaar of een verre stem op, diep verscholen in de naaldwouden van
Finland. In de afsluiter, ‘A Song for Jonas’, worden we opnieuw
begroet door het geluid van een stoppende trein. Dit wat verkeerd
getitelde nummer klinkt sacraal en gezuiverd. Sliep de reiziger en
sliepen we mee? Of misschien waren we echt mee op reis met
Blamstrain door een noordelijk landschap dat gekenmerkt wordt door
disfunctionele industriële geluiden en ijle hunkeringen naar open
velden en diepe wouden. Alleen jammer dat deze afsluiter eindigt in
overbodige en clichématige ruis.
Eindoordeel: voor wie houdt van eigenzinnige ambient en bereid is
zijn geest open te stellen voor de verzuchtingen van een telg van
de zogeheten nordic sound, moet zich deze cd zeker
aanschaffen. Juho Hietala is een man van wie we zeker nog zullen
horen.
