Films als ‘Charlie’s Angels’ worden door de fans doorgaans
verdedigd met de stelling dat het hier niet bepaald de bedoeling
was om een nieuwe dimensie aan het medium te geven, dat de film
zichzelf niet serieus neemt en enkel bedoeld is om het soort
amusement te bieden waarvoor je je verstand best achterlaat bij
Simonne de wc-madame. Dat de capaciteit om je te amuseren vertrekt
in je verstand, is iets dat die fans niet weten, aangezien dat van
hen nog bij Simonne ligt. Wanneer een film van mij vereist m’n
hersenen uit te schakelen, kan er maar beter iets tegenover staan.
Iets geestigs, iets fris, iets origineels, iets waardoor ik me niet
bedrogen voel. Iets dat dus in niets lijkt op wat je krijgt bij
‘Charlie’s Angels: Full Throttle’. Ik begrijp steeds beter waarom
de regisseur van dit onding (dat ze een regisseur hà dden vind ik al
verrassend), zich kortweg McG laat noemen. De naam van de man die
aan het controlepaneel bij Tsjernobyl zat, is mij persoonlijk ook
onbekend. Soms wil je gewoon anoniem blijven.
In dit tweede avontuur van Natalie (Cameron Diaz), Dylan (Drew
Barrymore) en Alex (Lucy Liu), is een onbekende supercrimineel uit
op twee ringen, beide in het bezit van hoge omes bij het FBI. In de
ene ring zit een lijst met namen van personen die door de overheid
beschermd worden in het Witness Protection Program, in de andere
ring zitten de corresponderende schuilnamen. De Angels moeten de
ringen terugvinden voordat elke gangster in Amerika toegang heeft
tot die gevaarlijke informatie. En ùw opdracht, mocht u besluiten
hem te aanvaarden, is nu meteen naar imdb te surfen en de plot op
te zoeken van Brian De Palma’s film ‘Mission: Impossible’. Merkt u
enige notenswaardige gelijkenissen op?
Die opdracht zal uiteraard gepaard gaan met het soort van stunts
dat alle wetten van de fysica vrolijk overtreedt. Ik ken er niet
veel van, ik hà à tte fysica op school, maar ik weet wél dat wanneer
de drie dames die hier de dienst uitmaken van een brug vallen,
samen met een tank en een helikopter, het godsonmogelijk is dat ze
sneller vallen dan die twee voertuigen. Laat Drew Barrymore dan nog
zo’n dik achterwerk hebben.
Begrijp me niet verkeerd, dat stoort me niet. Het stoort me ook
niet dat tijdens een achtervolging midden in een motorrace alle
andere deelnemers aan die race plots mysterieus verdwijnen om de
baan te ruimen voor de Angels en de slechterik. En het kan me al
evenmin schelen dat de dames dwars door de romp van een schip
kunnen breken, om de vrijgekomen houtsplinters als waren het
surfplanken over een kabel naar beneden te rijden. Een film als
Charlie’s Angels is niets verschuldigd aan de werkelijkheid. Wat me
daarbij wél stoort, is dat deze actiescènes begeleid worden door
een aantal staaltjes van de allerslechtste CGI die de wereld ooit
heeft gezien, een opdringerige soundtrack die al dan niet
tijdelijke doofheid kan veroorzaken, én dat alles schijnbaar
opzettelijk zo werd geregisseerd en gemonteerd om het voor ons
bijna onmogelijk te maken om nog te volgen wat er precies gaande
is. Let bijvoorbeeld maar eens op die motorrace. Aan twee cuts per
seconde kom je in een zone van hyperkinetische filmmakerij terecht
waarin geen enkel publiek je ooit nog zal kunnen bijbenen. Het
enige dat je nog kunt hopen, is dat ze zich omver zullen laten
blazen door het spektakel, en er niet bij stil zullen staan dat wat
ze net gezien hebben, geen enkele samenhang vertoonde. Bij het
gemiddelde publiek van deze film lukt dat wonderwel. McG hoeft zich
dus geen zorgen te maken. Voor de nietsvermoedende zielen onder u:
beeldt u zich het tempo in van het laatste stukje van de entree in
de Moulin Rouge in die film
(“because weee can-can-can!”), maar dà t dan continu volgehouden
voor zowat elke actiescène.
‘Charlie’s Angels: Full Throttle’ lijkt, net als z’n voorganger,
verdacht op de film die de doorsnee lezer van P-Magazine zou maken
indien hij er het geld voor kreeg: volgestouwd met tits ‘n’ ass, én
met om de zeven seconden een enorme explosie, om te vermijden dat
er ooit een stilte zou vallen. Stel je voor dat zo’n stilte
gebruikt zou worden om tot de vaststelling te komen hoe dom deze
film wel is. Het gevoel voor humor bevindt zich eveneens op dat
niveau: de grappen spelen zich uitsluitend onder de gordel af, met
hemeltergend flauwe woordspelingen (“My real name is Helen Zass!”)
en geforceerde situatiehumor (let bijvoorbeeld op het misverstand
dat ontstaat met Liu’s vader in de film, de onverklaarbaar blanke
John Cleese).
Met al dat zijn ook de tits ‘n’ ass in deze film, net als in
P-Magazine, niet meer dan boerenbedrog, bedekt door minuscule
bikini’s of andere outfits als ze zijn, en kunnen alle
ontploffingen ter wereld niet verhullen dat we hier te maken hebben
met een film die geen enkele bestaanreden heeft, behalve dan om als
rukmateriaal te dienen voor puberjongetjes. Diaz, Barrymore en Liu
moeten zich er toch van bewust zijn dat compulsieve onanie bij
jonge adolescenten het enige zal zijn waar hun verschijningen hier
toe zullen bijdragen? Hoe leef je met zo’n kleverige gedachte?
Nuja, they were crying all the way to the bank, ongetwijfeld.
De Angels krijgen ditmaal versterking van een hele resem
bijrolacteurs. Demi Moore speelt een ex-Angel die nu aan de andere
kant staat (dat hoort een verrassing in de film te zijn, maar zelfs
de trailer ondernam geen poging het geheim te houden). Zes jaar na
haar laatste opgemerkte rol, in ‘Striptease’, staat Moore er weer
helemaal, minus twee silliconen-implantaten, plus een royale dosis
Botox die ervoor zorgt dat ze de hele film lang geen enkele
gezichtsexpressie kan uitdrukken. Ach ja, you win some, you lose
some.
Andere cameootjes zijn er voor Robert Patrick, Crispin Glover,
Robert Forster, Matt LeBlanc, originele tv-Angel Jaclyn Smith(!) én
Eric Bogosian, ooit de ster van Oliver Stone’s ‘Talk Radio’, die
een mooie impressie van zijn huidige carrière geeft in zijn
rolletje als lijk.
‘Charlie’s Angels’ is een film die technisch ondermaats is, en
die zo hard lacht om z’n eigen flauwe grappen, dat je jezelf als
publiek wel eens gaat afvragen of je eigenlijk wel nodig bent in
deze zaal – de mensen op het scherm schijnen zich zonder jou óók
prima te amuseren. Komt nog bij dat de plot van a tot z bijeengejat
is uit andere films. ‘Mission: Impossible’ had ik al vermeld. Voeg
daar nog het vervolg op die film aan toe, plus ‘Cape Fear’, ‘The Terminator’, ‘Point
Break’, ‘The Sound Of Music’, ‘Flashdance’ enzovoort. Zowat elke
minuut uit dit vermoeiend misbaksel is afkomstig van andere films,
die allemaal beter zijn dan deze. Hersenloze crap, oké, maar dan
mogen ze op z’n minst de moeite doen om hun eigen crap te bedenken,
en die een beetje fatsoenlijk in beeld te brengen.
http://www.sonypictures.com/movies/charliesangelsfullthrottle/
