Wij zijn ruimdenkende mensen hier, en we kunnen er best inkomen dat mensen die niet helemaal tevreden zijn met hun naam zich graag een andere aanmeten. Als je Archibald Leach heet, willen we best begrijpen dat je liever een andere naam op de aftiteling ziet staan – Cary Grant bijvoorbeeld. Als je ouders lid zijn van één of andere New Age-sekte en je de voornaam Leaf meegeven, vergezeld van de achternaam Bottom, vinden we Joaquin Phoenix nog niet zo’n slechte keuze. Wie graag iets aristocratischer wil overkomen, zet gewoon ‘von’ op z’n paspoort, zoals Lars Trier en Erich Stroheim dat hebben gedaan. En wie graag de exotische femme fatale speelt, maakt van haar naam een anagram van ‘arab death’, een ideetje van Theodosia Goodman – alias Theda Bara. Maar McG? Daar zijn geen excuses voor.
Zie het daar nu staan, in die generiek, op die aftiteling: directed by McG. Als je goeie hip-hop maakt, mag je zo’n snappy letterwoord als nom de plume nemen – Mike D, Ad-Rock en MCA zitten op het moment van schrijven volle bak door onze stereo te knallen – maar als je films maakt, mag het net ietsje stijlvoller. Toegegeven, van McG wisten we al lang dat smaak en stijl niet z’n sterkste kanten waren; het gaat hier tenslotte om de man die eerder Terminator Salvation en het hemeltergend slechte This Means War heeft ingeblikt, en nu een scenario heeft toegeschoven gekregen van Luc Besson, of all people. Dat kon bijna alleen maar tenenkrullend slechte cinema opleveren, en zelfs dan nog – je moet het hen nageven – slagen de twee erin om onze verwachtingen te overtreffen. 3 Days To Kill is niet om aan te zien.
De drie dagen die gedood moeten worden, zijn degene die Ethan Renner (Kevin Costner) met z’n puberende dochter Zoey (True Grit-revelatie Hailee Steinfeld) in Parijs moet doorbrengen. Renner is een CIA-agent die omwille van een ver uitgezaaide kanker nog maar een maand of drie op z’n teller heeft staan, en net daarom wordt ingelijfd door Vivi (Amber Heard, die in elke scène een andere pruik draagt) om de Duitse wapenterrorist The Wolf (Richard Sammel, door Eli Roth en een baseball bat tot moes geslagen in Inglourious Basterds) en z’n voornaamste handlanger The Albino (Tómas Lemarquis, het eierhoofd uit Snowpiercer) onschadelijk te maken. En ondertussen moet-ie dus ook nog even z’n familiale leven op orde krijgen, én omgaan met de Malinese krakers die tijdens zijn afwezigheid z’n appartement in de Franse hoofdstad hebben betrokken.
Dat zijn veel plotlijntjes voor een film die eigenlijk – pardon my French – geen zak te zeggen heeft. Uit het concept van een CIA-assassin die nog maar een paar maanden te gaan heeft, valt zeker en vast een leutige B-film te puren, als je de boel zonder compromissen en rechtlijnig aanpakt. Besson injecteert z’n actieverhaaltjes echter graag met de nodige portie familiale thema’s (zie ook: het lamentabele The Family, a.k.a. Malavita, van afgelopen najaar) en verliest zo alles wat een film als deze misschien plezierig zou kunnen maken uit het oog. 3 Days To Kill had een plezierige actieprent van anderhalf uur kunnen zijn, maar in plaats daarvan is het een vervelend thrillerdrama-met-flauw-komisch-kantje geworden, dat net onder de twee uur afklokt.
Bovendien slagen Besson noch McG erin om eender welke plotlijn enige vorm van diepgang te geven, of zelfs maar enigszins boeiend of opwindend te houden. Scènes waarin Kevin Costner een handlanger van de bad guy elektroshocks zit toe te dienen worden lustig afgewisseld met scènes waarin hij z’n dochter leert fietsen (jaja, een 16-jarige leren fietsen, u leest dat goed), maar elke vorm van evenwicht is zoek. Dat je héél af en toe moet lachen, komt dan ook vooral doordat Besson en McG in zowat elke scène wel ergens een scheut humor proberen te steken; van enig gevoel voor dosering of timing is er echter zelden sprake.
Het zegt veel over de aanpak waarmee men 3 Days To Kill heeft ingeblikt: de film moet een flinke dosis actie bevatten, én een ferme scheut humor, en een emotionele kern waarmee men kan meeleven. Geen enkele van die ambities wordt echter bereikt; er wordt op te veel paarden tegelijkertijd gewed, en de film valt overal los tussendoor. Het had misschien geholpen als er wat vlees aan de slechterik had gezeten, of aan eender welk ander personage. Acteurs lopen verloren in de film: Amber Heards incarnatie van de femme fatale is volkomen smakeloos en flirt met de parodie, en Hailee Steinfeld gaat haar rollen véél beter moeten uitkiezen. Zelfs naar een degelijke actieheld is het zoeken. Wij hebben nochtans niets tegen Kevin Costner, die onlangs nog een uitermate degelijke actieheldmentor (ja, dat is een woord) neerzette in het niet echt goede maar ook niet slechte Jack Ryan: Shadow Recruit, maar als je 3 Days To Kill ziet, hoop je toch dat hij geen ommezwaai à la Liam Neeson gaat maken.
Er zit veel in 3 Days To Kill waaraan een mens zich blauw kan ergeren, van details in het verhaal – de uit een of andere comic book weggelopen injectie die Renners leven moet verlengen – tot de makke regie van McG, die z’n film graag interessant wil maken, maar eerder vertrouwt op lelijke postproductie-effectjes dan op ambachtelijke camera- en montagetruc. Veruit het meest irritant is Bessons hang naar een flauw postmodernisme, dat zich vertaalt in knipogen naar het eerdere werk van de cast. In Malavita mocht Robert De Niro zich nog aan een uitgebreide bespiegeling over Goodfellas wagen, in 3 Days To Kill moet Kevin Costner in de geest van The Untouchables op zoek naar een laffe accountant om er een misdaadbaas bij te lappen. Het spreekt voor zich dat u die films beter op repeat kan zetten, dan naar de bioscoop af te zakken voor een miskleun als 3 Days To Kill.
