Een zondag. Wie begint er zijn tour nu op een zondag als hij net – eindelijk! – een zaterdagavondplaat heeft gemaakt? Het was niet anders. Kae Tempest wrong met Bozar, maar overwon in een overdonderende tweede helft.
Bozar dat zijn teen in pop en rock steekt, dat is als in een pitteleer Vorst Nationaal binnenschrijden; het voelt niet helemaal juist. En zelfs al zijn de stoeltjes uit de parterre getrokken, van op het balkon gezien blijft dit een schonekunstentempel van nuffige allure, geen zaal waarin de sfeer van dansen hangt, je überhaupt dúrft te dansen. Is het wreed om Kae Tempest hier te programmeren, net nu hij zijn pittigste plaat in jaren uit heeft? Het is in elk geval absurd, maar de dichter speelt het spel mee, en opent met een flard “Brand New Ancients”, dat gedicht dat ook toneelstuk was, en dus: Hoge Cultuur.
Het is het soort introductie dat hij sowieso pakt. Tempest is een man die zijn publiek met één zin bij de lurven kan nemen, en hij weeft er meteen een flard “Thirsty” aan zodat we weten dat we – jaja – The Book Of Traps And Lessons zeker zullen aanraken. Want dat is wat het publiek wil, zelfs al voel je dat die plaat de Brit langzamerhand een molensteen rond de hals is geworden. Een mens spreekt één plaat in zonder beats, en plots ben je geen dichtende rapper/rappende dichter meer, maar een soort goeroe die alle wijsheid in pacht moet hebben; dat soort gedoe.
Tempest draait het dan allemaal maar in de mix. De elektronica van “Priority Boredom” en “Salt Coast” van op voorganger The Line Is A Curve maken plaats voor nog een flard “Brand New Ancients”. “We are perfect in our imperfections”, bezweert Tempest ons, terwijl zijn schaduw spelletjes speelt op de backdrop. Een stukje “We Die” van op doorbraakplaat Let Them Eat Chaos gaat in de snelkookpan, een snippet “Move”, met dat pugilistische “I’ll fight you till I win”, en dan “More Pressure” met die dansante outro die altijd goed is voor een toejuichmomentje.
Het eindigt in het bejubelde “People’s Faces” van op The Book Of Traps And Lessons, waar hij niet omheen kan: sommige dingen moeten. En het voelt ook als zo’n verplicht nummertje, want Tempest is ondertussen zes jaar en een gendertransitie verwijderd van dat nummer. Hoe goed die ingetogen plaat ook was, het is eeuwen geleden; hier staat hij niet meer. Dit is het soort artiest dat vooruit stormt en vervelt terwijl je er op kijkt. Welaan, dan; het is tijd voor het nu, deel twee, en dat begint met een knal.
“I Stand On The Line” was met zijn orkestrale arrangement al iets anders als opener van het nieuwe Self-Titled, hier spat het met hetzelfde gusto uit de boxen. Zoals dat gaat op dat album volgt meteen “Statue In The Square”, een hart onder de riem van elk gepest kind. “The norm is not normal”, bezweert hij: “it’s a construction / Designed to stifle the inner life and increase production.” En aan een razend tempo rapt hij er nog een blokje achter aan; een bijna achteloos patsen.
Het is waar Tempest vandaag staat. Na jaren worstelen met zijn genderdysforie, ongelukkig touren terwijl het succes groeide, is hij vandaag waar hij wilde zijn: een gelukkig man, die alle bijval omarmt. “Know Yourself” is het moment van triomf dat ook vandaag weer vol overtuiging wordt gerapt. Zijn jongere, vrouwelijke zelf vraagt “If you saw the younger you, what would you say to ‘em?”, hij, die oudere Tempest, antwoordt met een ziedend nummer: “Now I sit amongst crate loads of rhyme books and I think about the days that the time took / I thank the little me that put the work in”.
Even virulent is een lichter blokje verder – dat Pet Shop Boysrefrein van “Sunshine On Catford”! die Morcheebavibes van “Hyperdistillation”! – een ziedend “Diagnoses”. “C-PTSD, ADHD, OCD and PMDD / Anxious attachment, TBI” gaat het over splijtende synthstoten, en de conclusie kan het lijflied worden van iedereen die tussen de plooien van de normaliteit valt: “it’s the world that’s sick, baby, we’re alright”. Het culmineert allemaal in een verwoestend “Breathe”. Van bij een claustrofobisch begin neemt Tempest je mee door de laatste tien jaar, hoe de doorbraak slechts het decor was voor een neerwaartse spiraal, hoe overrompelend de hele overgang naar man was. Tegen het einde snak je zelf naar adem, maar hij, hij staat er nog. En hij vat het nog even samen: “so what’s the story here? Live your fucking life.” En Pops Roberts, die hem muzikaal al heel de avond ondersteund heeft, mag even rusten. Zonder muziek pakt Tempest het nog eens allemaal. “Soon child you are going to find release”, gaat hij opnieuw, en met panache weeft hij flarden van alles wat vooraf ging opnieuw aan elkaar. “Let me be love / I do surrender”, houdt hij voor als in een credo.
“I think it’s time I stopped the show” flitst het scherm. Moet niet, maar het is niet anders. Eindigen doet Tempest met een cover van George Michaels “Freedom 90”, het “I Will Survive” van een andere queer generatie. Het is een alweer verbluffend orgelpunt dat nogmaals doet merken hoe artificieel deze dure cultuurtempel bij deze muziek voelt. Het klinkt cru, maar eigenlijk willen we gewoon schrijven “fuck “People’s Faces””. Laat Tempest zich concentreren op zijn recente werk, en elke club en ieder festival ontploft.
Je zult de mensen hun gezicht nogal eens zien dan.
