Als 57-jarige showgirl vervult Shelly Gardner (Pamela Anderson) eerder een moederrol voor haar jongere collega’s dan de sterrenrol waar ze heel haar leven op hoopte. The Last Showgirl volgt haar doorheen de laatste voorstellingen van Le Razzle Dazzle, een verouderde burleske variétéshow op de Las Vegas Strip waar Shelly drie decennia lang in danste. Beetje bij beetje ziet ze haar bestaanszekerheid wegebben, probeert ze de band met haar vervreemde dochter te herstellen en komt ze haar verloren droom onder ogen.
Gia Coppola, kleindochter van Francis Ford Coppola, toont Pamela Anderson op een unieke en empathische manier, zonder haar leeftijd te verdoezelen. Net als Coralie Fargeats The Substance daagt ze een ouder wordende actrice uit om de leeftijdsdiscriminatie in de industrie waar ze zelf deel van uitmaakt uit te dagen. Waar Fargeat opteerde voor body horror en absurdisme, centreerde Coppola haar film rond de dramatische acteerprestatie van Anderson. Op deze manier tracht ze de ondergewaardeerde actrice een nieuwe kans te geven in haar carrière, waarin ze zelf door haar looks en toegewezen rollen zelden au sérieux genomen werd.
Coppola en scenarist Kate Gersten trachten op een authentieke manier het leven van de iconische showgirls in Las Vegas weer te geven. Ook al is Shelly opnieuw een personage gebaseerd op haar looks, toch focust The Last Showgirl vooral op gedrevenheid en de opofferingen die gemaakt werden om jarenlang mee te draaien in de show. De protagoniste liet haar dochter opvoeden door familieleden terwijl ze avond na avond op het podium stond, zonder na te denken over een leven na de show. Andersons personage toont zich eerder naïef en onrealistisch, koppig vasthoudend aan haar trotse rol in Le Razzle Dazzle, de volgens haar stijlvolle show doordrenkt met authentieke Franse invloeden.
Ook in haar zoektocht naar een vervolg op haar carrière blijft ze vasthouden aan haar droomwereld. Telkens wanneer Shelly een nieuw plan bedenkt, zoals auditie doen bij een nieuwe show of cocktailserveerster worden net als haar vriendin Annette, gespeeld door de triomfantelijke Jamie Lee Curtis, wordt ze ook daar geconfronteerd met een voorkeur voor jonge knappe vrouwen. En het is juist die nieuwe generatie, zoals haar collega danseressen Mary-Anne (Brenda Song) en Jodie (Kiernan Shipka), die Shelly’s identiteit en zelfbeeld in vraag stelt door de shows te reduceren tot wat ze voor het grote publiek betekenen, smakeloos entertainment. 
Ondanks dat alles blijft The Last Showgirl toch erg aan de oppervlakte hangen inzake thematiek en verhaallijn. In een opeenvolging van vignetten, die het tempo van de film geen gunst doen, probeert Gia Coppola een waaier aan thema’s aan te kaarten. De ene scène is al sterker dan de andere, maar er blijven weinig momenten echt nazinderen. Zo maakte Coppola eerder een portret van de schitterende en donkere kant van Shelly’s schoonheid, dan haar innerlijke wereld en de band met haar dochter en de mensen die haar omringen verder uit te diepen.
Op esthetisch vlak doet de regisseuse haar familienaam eer aan. Samen met haar gewoonlijke cinematograaf Autumn Durald Arkapaw zet ze het sprankelende en verleidelijke Las Vegas in een zacht, korrelig licht. Zelfs de knipperende neonverlichtingen en het felle zonlicht over de skyline van de stad lijken doorheen een vale sluier gefilmd te zijn. In hun keuze om op 16 mm te filmen komen de kleurrijke kostuums en glitterende huid van de danseressen, net als de close-ups van hun mooie gezichten zonder of met make-up, sterk tot hun recht.
The Last Showgirl toont Pamela Anderson als nooit tevoren en geeft haar zo een welverdiende tweede kans op het grote scherm. Gia Coppola toont opnieuw haar empathische blik op de wereld en stelt de juiste vragen. Of ze echter verder komt dan het mooi in beeld brengen van de intieme sfeer in de glamoureuze kleedkamers valt te betwijfelen.
