Na de kinderen van cinematografisch grootmeester – en verdienstelijke wijnboer – Francis Ford Coppola wagen nu ook zijn kleinkinderen zich aan hun regisseurscarrière. Eerst aan beurt is zijn kleindochter Gia Coppola, die haar entree maakt met Palo Alto, gebaseerd op een bundel kortverhalen van James Franco (yup, die van Spring Breakers en 127 Hours). Kortverhalen die naar zijn eigen zeggen geïnspireerd zijn door zijn herinneringen als middelbare schoolstudent in het warme Californië. En dat er in het stadje Palo Alto bijna heel het jaar zwoele zomertemperaturen heersen, zullen we geweten hebben, want Gia deinst niet terug voor wat wulps tienergefrunnik of een plotlijn rond een wellustige sportleraar die het op zijn studentes gemunt heeft (gespeeld door Franco zelf). Wij vragen ons vooral af of Gia’s vruchteloze poging om een charmant coming of age verhaal te vertellen niet beter was blijven plakken bij de experimenteerfase.
Palo Alto brengt een stilistisch ambigue reeks portretten van vier Amerikaanse pubers die met een ongezonde portie teenage angst hun middelbare schoolcarrière zonder kleerscheuren proberen overleven. Het resultaat van hun zelftwijfelis vooral eindeloos blijven aanmodderen en zich doodvervelen. Bij protagoniste April (gespeeld door Emma Roberts, jawel, het nichtje van) uit zich dit vooral door het eindeloos heen-en-weer geloop van verplichting naar verplichting, die haar allemaal benauwen: haar huiswerk algebra, babysitten, clandestiene houseparties, sms’en en zo lang mogelijk onder de lakens blijven liggen. Alleen de sportlessen, gegeven door de knappe Mr. B (James Franco) bieden haar nog soelaas. April is hopeloos verliefd op Teddy (Jack Kilmer), die opgepakt wordt voor vluchtmisdrijf na een uit de hand gelopen feestje en daarop volgend auto-ongeval. Teddy en diens beste vriend Fred (Nat Wolff) zoeken een tegengif voor hun lusteloosheid en zijn daarbij ver van het rechte pad afgeweken: veel cannabis roken, veel drinken, bomen omzagen en meisjes playen. En dan is er nog Emily (Zoe Levin), die zich laat leiden door haar onzekerheid, en hierdoor in een eindeloze spiraal van zelfdestructie terechtkomt.
De ontevredenheid van de protagonisten doen de kijker zoeken naar antwoorden en verklaringen, die nooit echt komen. Er moet toch een zondebok zijn voor al deze tienermalaise? Is het leed van Teddy te wijten aan de afstandelijkheid van April? Niet echt, want ze blijft in het ongewisse als het gaat over zijn gevoelens voor haar. Komt het door hun ouders? Negatief: de ouders van de bakvissen lijken ons vrij normaal, op de excentrieke stiefvader van April (gespeeld door Val Kilmer) na. Gaat het dan over de stad en zijn mentaliteit als het over jongerenproblematiek gaat? Ook niet, want het stadje Palo Alto zelf komt eigenlijk amper in de kijker. En zo blijf je als kijker in het duister wat betreft de achterliggende oorzaak van dit alles.
Zo dun de plot is, zo beladen is het mysterieuze aura van deze film. Palo Alto moet het vooral hebben van zijn nevelige en geheimzinnige sfeer, met zijn pastelkleuren, subtiel lichtspel en indie-soundtrack die doen denken aan de dromerige stijl van Sofia Coppola (maar deze verre van evenaart). Cinematografisch gezien lijkt de film dus te zweven in het ijle, afgewisseld met sporadisch een stillistisch strak weergegeven wake up-call. Een bizarre afwisseling die ervoor zorgt dat je door alle banaliteit toch het licht nog ziet.
Gia slaagt er wel in om de typische mix van vrees en verveling die huishoudt in heel veel adolescenten voelbaar te maken. Vooral protagonist Fred (Nat Wolff) lijkt hier veel last van te hebben (dat Wolff ook te zien is in The Fault in Our Stars valt niet eens op, zo overtuigend zit hij in zijn rol als zeventienjarige etter). Wolff ontpopt zich tot een personage dat onuitstaanbaar is, maar enkelen misschien wel doen terugdenken aan zichzelf toen ze jong waren. Egocentrisch, een grote mond opzetten om onzekerheid te verbergen en vooral heel veel haantjesgedrag. Ondanks alle gebreken van de film, krijgen we wel vier overtuigende personages die allemaal ergerlijk zijn op hun eigen manier, zoals dat pubers hoort. Fred is het enige personage dat niet tot inkeer komt en zichzelf en anderen maar geen rust gunt, met alle gevolgen van dien (én dan toch een interessante plotwending).
Het té dunne narratief van Palo Alto biedt niet genoeg voldoening om te kunnen spreken van een aangrijpende highschool movie. Hij haalt bijvoorbeeld nooit het niveau of de diepgang die tante Sofia Coppola ooit haalde met haar The Virgin Suicides. Dit is ook te wijten aan het feit dat de film zichzelf zodanig wentelt in teenage ennui dat hij, ironisch genoeg, op den duur begint te vervelen. Er zijn niet genoeg hoogtepunten om de dieptepunten te compenseren. De balanceeroefening tussen de dromerige sfeer en de ernstige inhoud wordt na een tijdje toch aangetast door verveling en saaiheid. Maar toch: er zitten een aantal mooie aanzetten in Palo Alto, die je doen hopen dat het, met nog een film of twee extra ervaring, toch de goede richting kan uitgaan met kleindochter Gia.
