- Fontaines D.C. :: Romance Een dwarse liefdesverklaring aan de britpop door een bende punkers die op volstrekt eigenzinnige wijze tot de beste headliner van een generatie aan het uitgroeien zijn. Barstend van de stadionbrede refreinen en melodieën die niet uit je hoofd te branden zijn. Maar het mag nooit echt behagen: de tweede stem in het refrein mag al eens vals (“In The Modern World”), de peperdure productie mag overladen en net out of sync (“Favourite”) en de grootste hit leent opzichtig van Linkin Park (“Starbuster”). Wat niemand ervan zal weerhouden om een halve paniekaanval in datzelfde refrein luidkeels mee te brullen. Neen, niet enkel Charlie XCX wist in 2024 slim met lelijkheid te flirten.
- The Cure :: Songs Of A Lost World Na jaren dwalen en zoeken zijn Robert Smith en zijn Cure weer helemaal in vorm met een plaat die de perfecte opvolger van Wish was geweest. Een even gitzwart doch warm dekentje als Disintegration, waarop we eindelijk begrijpen hoe Reeves Gabrels zijn glam-neigingen bij The Cure passen.
- The Smile :: Wall Of Eyes Klonk het debuut nog iets te veel alsof Jonny Greenwood en Thom Yorke overenthousiast àlle ideeën die ze nog niet bij Radiohead kwijt konden in één album wilden proppen, met Wall Of Eyes werd The Smile veel meer dan een bijprojectje. Een album vol jazz en prog invloeden zonder saai of doods moment. Yorke croont zelfs een eind weg op “Friend Of A Friend” en “Bending Hectic” steekt het beste van Radiohead naar de kroon.
- Four Tet :: Three Sinds ingetogen folktronicameesterwerk Rounds koos Kieran Hebden steeds opzichtiger voor de dansvloer, om uiteindelijk naast Fred Again… en Skrillex in Madison Square Garden te belanden. Three klinkt weer alsof het in een matig verwarmd zolderkamertje bijeen geknutseld is en bewijst dat Hebden een van de grootste en meest veelzijdige elektronicamuzikanten is. “Three Drums” is in ieder geval de elektronicatrip van het jaar.
- Kendrick Lamar :: GNX Na de weinige fraaie diss-battle met Drake – die wel het geweldige “Not Like Us” opleverde – schudde Lamar schijnbaar achteloos nog een album uit zijn mouw. GNX is speelser, dansbaarder en commerciëler dan het soms taaie Mr. Morale & The Big Steppers. Een uitstekend geproducete triomftocht van King Kendrick.
- Nilüfer Yanya :: My Method Actor Britse singer-songwriter met Turkse roots die met een flinke rugzak urban-, triphop- en popinvloeden de gitaarsound van Anna Calvi en PJ Harvey updatet. Een plaat die enkele beluisteringen nodig heeft om te beklijven, maar dan onherroepelijk onder je huid kruipt. “Binding” is sowieso een van de allermooiste songs die 2024 te bieden had.
- Nils Frahm :: Paris Nils Frahm tourde sinds de uitmuntende live best of Spaces als een bezetene. Zijn studio-output meanderende bij wijlen iets te veel alle kanten tegelijk uit – die tien tracks op Music For Animals hadden samen zelfs meer dan drie uur van uw tijd nodig. Paris is de opname van één concert uit de tour na die plaat: een album dat meer nog dan Spaces bewijst waarom Frahms concerten zo memorabel zijn. Het is bij wijlen ongelofelijk dat één man (geholpen door tientallen keyboards en sequencers) al dat geluid produceert en in de hand houdt, en daarbij slinks van verstild en minimalistisch naar ambient en veelgelaagde en euforische synthtracks opbouwt. U zou het live moeten meemaken, maar deze Paris is een mooie troostprijs.
- IDLES :: Tangk Even leek IDLES niet enkel voor het concert, maar ook voor het album van het jaar te zorgen. Tangk heeft met “Dancer” niet alleen een van de beste singles van het jaar, maar opent vele nieuwe deuren voor IDLES. Tangk is nooit vervelend of saai, maar mist net de samenhang om in de bovenste helft van deze lijst te belanden. Al zegt dat meer over de albums hierboven dan over IDLES, want dit is hun beste sinds Joy As An Act of Resistance. Nog zo eentje en ze behoren definitief tot de groten.
- Pet Shop Boys :: Nonetheless Ook deze stilaan pensioengerechtigde danspoppausen schudden in 2024 een onverwacht carrièrehoogtepuntje uit hun mouw. Nieuwe fans zullen ze niet scoren, maar Nonetheless biedt een geperfectioneerde mix van onnozele pop met diepgaande teksten (“Loneliness”), Wildiaanse melancholie (“A New Bohemia”, “New London Boy”, “Love Is The Law”) en slimme satire (“Bullet For Narcissus”). En niemand anders durft polyfoon meesterwerk “Miserere” te versynthen en komt er zowaar mee weg.
- Yard Act :: Where’s My Utopia? Het debuut was postpunk met bij wijlen hilarische Pulpiaanse teksten. Tussendoortje “The Trenchcoat Museum” deed al uitkijken naar de Nieuwe Wending die De Moeilijke Tweede zou bieden. Where’s My Utopia is onverdiend wat onder de radar gebleven: onnozeler en wittier dan Fontaines D.C., maar even losgeslagen. Yard Act zwerft langsheen bezopen pubrock en kruidt zijn neobritpop met disco, danspunk, elektronica en psychedelica. U las het hier eerst: album drie wordt een knaller.
Bleven net dat tikje minder hangen, hebben nog iets meer tijd nodig of bleken pas live memorabel (ja, Nick, jij). In willekeurige volgorde:
Tyler, The Creator :: Chromakopia, Vampire Weekend :: Only God Was Above Us, Nick Cave & The Bad Seeds :: Wild God, Max Richter :: In A Landscape, Deadletter :: Hysterical Strength, Jamie XX :: In Waves, The Smile :: Cutouts, Michael Kiwanuka :: Small Changes, Het Zesde Metaal :: Het langste jaar en Elbow :: Audio Vertigo