Tyler, The Creator schept op zijn nieuwste plaat Chromakopia alweer een nieuw wezen. Het gaat gehuld in een masker en leeft in een in sepia gedrenkte wereld. Stilistisch duidelijk en afgelijnd dus, maar muzikaal vertoont het hoogteprofiel wat meer variatie. Tyler worstelt met wie hij nu eigenlijk wil zijn, en die verwardheid voelen wij luisteraars ook. Ja, ook scheppers hebben al eens last van een identiteitscrisis.
Ondanks de toch al vrij muzikaal klinkende naam Tyler Gregory Okonma, meet deze Amerikaanse rapper zich het suffix ‘The Creator’ aan sinds hij zich in 2010 losweekte van het collectief Odd Future. En gelijk heeft-ie: op zowat elk album wekt hij een nieuw personage tot leven, als een soort schild van waarachter de heer Okonma veilig zijn gedachten en verzuchtingen kan prijsgeven. Na het vuilgebekte schoffie in Bastard en Goblin, de R&B-verleider op Wolf en de gecultiveerde intellectueel van het alom gelauwerde Igor, is het nu de beurt aan St. Chroma.
Strak in het pak, het gezicht verscholen achter een verchroomd ijshockey-achtig masker en met een kapsel dat we nog het best kunnen omschrijven als een omgekeerd hoefijzer, verschijnt St. Chroma voor het eerst ten tonele in de videoclip voor “Sorry, Not Sorry”, een B-kantje vanop Call Me If You Get Lost. Hij laat er geen gras over groeien: op een theaterpodium vermoordt deze schim zijn vorige alter ego’s. Rauw en recht voor de raap, een voorbode voor de muziek op dit achtste album?
Eerst en vooral: Chromakopia bevestigt. Tyler is een van de grootste rappers van zijn generatie, en de steeds hooggespannen verwachtingen weet hij hier in te lossen. De bombastische productie vol lekkere samples en thema’s die ons niet zelden doen denken aan de hoogdagen van Kanye West, The Neptunes en Frank Ocean, staat als een huis. Wij spreiden etherisch de armen wijd open bij “St. Chroma” met die zoetgevooisde stem van Daniel Caesar, trekken een verbeten war face op de protopunker “Noid” en zijn tot over de oren verliefd op de soul van “Tomorrow”. Zoete melodieën, rauwe riffs en jungleritmes worden geblend tot een larger-than-life geheel.
Op zich worden de verschillende genres met verve gebracht, maar als je ze allemaal bij elkaar ziet staan, vraag je je wel af: wat wil dit album eigenlijk zijn? Het staat bol van de goede ideeën, maar als geheel beluisterd komt het lichtjes rommelig over. Zeker als we kijken naar de eenduidige vormgeving van het nieuwe personage, verwachtten wij muzikaal een iets duidelijkere lijn.
Ook tekstueel volgt Okonma geen al te duidelijke lijn. Qua timing, metrum en oneliners horen we wederom zijn wereldklasse op bijvoorbeeld de woordenmitraillette “Rah Tah Tah”, het angstige “Hey Jane” of het doodeerlijke “Take Your Mask Off”. Doorheen het album zijn wat geluidsfragmenten geweven waarin Tylers moeder als in een dromerige herinnering wijze levenslessen meegeeft aan haar zoon. Ze spreekt hem moed in, ze tempert zijn woede tegenover zijn afwezige vader, en geeft hem raad over het ouderschap. Dit coming of age-thema wordt gecombineerd met een narratief van paranoia voor toxische fans en haters op internetfora, gedrenkt in een horrorsausje. Beter was het geweest een overkoepelende boodschap te brengen in plaats van een paar onduidelijk afgewerkte losse eindjes.
Deze Chromakopia is een album dat vlotjes menig eindejaarslijstje kan en waarschijnlijk zal halen. Akkoord, je moet de all over the place-attitude van deze nieuwe verschijningsvorm kunnen verdragen, maar als je net als wij een niet onaardige portie ADD herbergt en gewoon meesurft op het bochtige parcours van deze plaat, zit je gebeiteld voor een dolle rit. Wel even op voorhand je pilletjes tegen reisziekte nemen.
