Immaculate

Sydney Sweeney is alomtegenwoordig. Nadat ze reeds furore maakte op het kleine scherm (in fel gesmaakte series als Euphoria en The White Lotus), verovert de actrice nu ook het witte doek. Sweeney zette een oerdegelijke vertolking neer in het aangrijpende Reality en vormde begin dit jaar een tandem met Glen Powell in de doorzichtige romcom Anyone But You. Voor Madame Web mocht ze vervolgens de affiche delen met Dakota Johnson, alleen werkte de onder Sony-licensie geproduceerde Marvel spin-off voor geen meter. Dat de kwaliteit van deze laatste films dus nogal te wensen overliet is een understatement. Wie de hoop koesterde dat haar nieuwste prent het tij kon keren, wordt door Immaculate al vrij snel van die illusie beroofd.

In Immaculate speelt Sweeney een diepgelovig meisje dat na een bijna-doodervaring besluit haar leven ten dienste te stellen van God. Zodoende trekt Cecilia naar een idyllisch gelegen klooster op het Italiaanse platteland. Als de naïeve jonge vrouw echter op miraculeuze wijze zwanger raakt, groeit de argwaan binnen de abdij en wordt het steeds duidelijker dat haar nieuwe thuis een aantal duistere geheimen verbergt.

Dat de eerste plannen voor Immaculate al ongeveer tien jaar geleden werden gesmeed en de film dus bijzonder lang in productie was, voorspelde weinig goeds. Sydney Sweeney deed destijds al auditie voor de rol, maar het project kwam nooit van de grond. Pas toen ze er veel later als producente haar schouders wist onder te zetten en suggereerde om het script te laten herschrijven alsook een andere regisseur te zoeken, kreeg de film toch nog groen licht. Michael Mohan, de Amerikaanse cineast die de klus mocht klaren, is voor Sweeney alleszins geen onbekende. Samen met Ben York Jones creëerde hij de komische high school-reeks Everything Sucks! (voor dewelke Sydney deel uitmaakte van de jeugdige cast) en stond hij tevens aan het roer van The Voyeurs, een flauwe thriller over een verliefd koppeltje dat een iets te grote belangstelling aan de dag legt voor het privéleven van hun overburen – met, u raadt het al, Sydney Sweeney als belangrijkste troef en verkoopargument.

De proloog van Immaculate, waarin een eigenzinnige non levend begraven wordt, zet meteen de toon voor wat komen gaat en de sinistere plot refereert aan Rosemary’s Baby uit 1968. In tegenstelling tot deze verbijsterende shocker van Roman Polanski, komt Immaculate nooit echt op dreef, al zullen sommigen de finale eventueel wel als extreem ervaren. Niet dat het daarom allemaal verwaarloosbaar is. Deze occulte thriller zet in op een akelig sounddesign en ziet er nog redelijk stijlvol uit – dankzij een aantal geslaagde contrasten met gedempte kleuren en het spel tussen licht en schaduw. Los daarvan is dit toch vooral een one-woman-show van Sydney Sweeney, die er in haar dooie eentje het beste van maakt.

Immaculate herkauwt evenwel gewoon slaafs alle ingrediënten die eigen zijn aan dit genre. De afgezaagde jump scares en voor de hand liggende wendingen (dat moeder-overste bepaald geen heilig boontje is en één en ander op haar kerfstok heeft, voelen we al van mijlenver aankomen) weten dit vaste stramien op geen enkel moment te doorbreken. Het hele verhaal komt geforceerd over en de symboliek wordt er in dikke lagen opgelegd, in die mate dat het eindresultaat er nauwelijks in slaagt om ons de stuipen op het lijf te jagen.