Dat de beste cinema van eigen bodem nog altijd uit het Franstalige landsgedeelte van België komt (zoals ook Un Silence van Joachin Lafosse recent nog met verve illustreerde), wordt andermaal bewezen met de tweede langspeelfilm van Vivian Goffette.
Het in grauwe tinten geschoten Les Poings Serrés dompelt ons onder in de sombere leefwereld van een kind dat een zware last torst op de frêle schouders. De elfjarige Lucien (Yanis Frisch) leidt samen met z’n moeder en oudere broer een teruggetrokken leven in een klein Ardens dorpje. De timide jongen mijdt alle contact en schuwt lastige vragen. Alleen in de houtzagerij van Freddy, de papa van een klasgenootje, lijkt Lucien helemaal zichzelf te kunnen zijn. Het overlijden van Luciens grootmoeder brengt het joch van streek, omdat hij hierdoor opnieuw in contact komt met zijn vader die veroordeeld werd tot een lange gevangenisstraf en onder strikte politiebewaking de begrafenis bijwoont, waar zijn aanwezigheid de rust verstoort.
Die laatste ziet in deze vluchtige ontmoeting een nieuwe kans om de pijn die hij bij z’n gezin veroorzaakte te herstellen, maar gooit buiten zijn wil om nog meer olie op het vuur. Enkel bij de geschokte Lucien groeit het verlangen om de band met zijn vader weer aan te knopen, maar daarmee dreigt hij z’n eigen toekomst op het spel te zetten.
Het verhaal van Les Poings Serrés wordt quasi volledig verteld vanuit het oogpunt van de jonge protagonist. Net zoals in bijvoorbeeld Un monde van Laura Wandel blijft de camera ook steeds in zijn onmiddellijke omgeving. Niet dat Les Poings Serrés meteen datzelfde niveau bereikt of echt hoge toppen scheert, maar toch weet de prent de aandacht stevig vast te houden. Dit is een heel bescheiden, kleine film zonder tierlantijntjes die ons een knagend gevoel van onbehagen bezorgt.
Naast de spanning die daarmee zachtjes opborrelt, valt Les Poings Serrés voornamelijk op door de spaarzame dialogen en sobere vertelstijl. Het is misschien een brug te ver om Jean-Luc Godard in herinnering te brengen, die ooit orakelde dat je pas films maakt als je het “onzichtbare” laat zien, maar het is wel een feit dat regisseur Vivian Goffette deze uitspraak van het nouvelle vague-boegbeeld ter harte heeft genomen.
Goffette ziet het als zijn kerntaak om precies de dingen vast te leggen die anders niet zouden uitgesproken worden. Naar eigen zeggen lag zijn grootste uitdaging in het helder overbrengen van de innerlijke strijd die Lucien met zichzelf voert. Iets waar de cineast alleszins op subtiele wijze in geslaagd is en dat bovendien nog extra in de verf wordt gezet door de krachtige vertolking van zijn jonge hoofdrolspeler, die zich van meet af aan ontpopt tot een natuurtalent.
