Nadat ze anderhalf decennium lang films draaide die enkel de eigen stijl recycleerden zonder enige toegevoegde waarde (haar remake van The Beguiled was zelfs een regelrechte ramp), regisseerde Sofia Coppola drie jaar geleden met On The Rocks haar sterkste film sinds ze in 2003 haar opgemerkte doorbraakfilm maakte als ‘dochter van’ met Lost In Translation. Eindelijk liet Coppola nog eens zien dat ze als cineaste ook nog gedurfd uit de hoek kon komen. Die comeback lijkt zich nu enigszins door te zetten met Priscilla. Die film behoort zeker niet tot haar beste werk, maar weet niettemin een aantal heel boeiende elementen aan te brengen en slaagt erin om geen overbodig achterafje te zijn bij Baz Luhrmans Elvis die vorig jaar in de zalen kwam en wereldwijd op grote publieke belangstelling kon rekenen.
Aan de basis van Priscilla ligt het veelbesproken en controversiële boek dat Priscilla Presley zelf schreef over haar relatie met ‘the king of rock n’roll’, een werk dat een niet altijd even flatterend beeld ophangt van haar beroemde echtgenoot en dat een aantal van de meer problematische aspecten van hun relatie onder de aandacht bracht. Net als de tekst die aan de oorsprong lag, kijkt de film daarom dan ook niet weg van de soms verontrustende machtsverhoudingen in een relatie. Je kon er nu eenmaal niet omheen dat Presley tien jaar ouder was, en Priscilla bovendien nog maar veertien jaar was toen Presley haar voor het eerst ontmoette in Duitsland tijdens zijn legerdienst en waar zij woonde als dochter van een Amerikaans militair. Vooral interessant is dat het script van de hand van Coppola, Sandra Harmon en Priscilla Presley er erg goed in slaagt om hier géén Elvis-film van te maken en de focus sterk op de protagoniste houdt, ook al omdat de ‘performer’ Elvis Presley zo goed als volledig buiten beeld gehouden wordt. Op die manier wordt dit een portret van een ongelijke relatie tussen twee mensen en niet een film over de beroemde muzikant en pas in tweede instantie zijn partner.
Coppola blijft daarbij heel erg trouw aan haar geijkte benadering – een sterk haptische dimensie, vaak dromerige momenten – maar weet die zaken hier gelukkig wel in dienst te stellen van haar onderwerp. Zo zijn er verschillende rake kleine details die extra betekenis of kracht verlenen en voelt de stijl van de film niet overdreven maniëristisch (een wat al te vaak terugkerend gebruik van montages niet te na gesproken).
Deze afstandelijke, soms bewust sobere ontluistering van een beroemd huwelijk suggereert soms meer diepgang dan er eigenlijk te vinden is, maar biedt niettemin een tegendraadse aanpak van beproefd biografisch materiaal.