De enola-filmrecensenten lichten de komende dagen elk hun tien favoriete titels van 2024 toe en op 1 januari krijgt u de samengestelde top 10 van de hele filmredactie. (Om in aanmerking te komen voor deze rangschikking moet een film gedurende het afgelopen jaar een Belgische release hebben gekregen in de bioscoopzalen of via VOD/streaming. Titels van op festivals die pas volgend jaar verschijnen, werden dus niet opgenomen in de lijstjes en verhuizen naar 2025).
- Poor Things (Y. Lanthimos – Usa/Uk/Ie/Hu)
Geen nood aan veel tekst voor Poor Things, het is simpelweg Yorgos Lanthimos op zijn best! Poor Things is zowel inhoudelijk als formeel een streling voor het oog. Elke scène doet je hunkeren naar meer, waardoor deze film een welverdiende 10/10 krijgt.
- The Substance (C. Fargeat – Usa/Uk/Fr)
De vunzigste, duidelijkste en meest welgemeende Fuck You-vinger richting de huidige media-industrie, werd dit jaar gegeven door Coralie Fargeat. Met The Substance schreeuwt Fargeat op Munchiaanse wijze dat we fors op de rem moeten gaan staan in onze honger naar meer, alsook in ons verlangen om niet langer iemand te zijn, dan wel een product van een onrealistische maatschappij. Een absolute must-see!
- The Zone of Interest (J. Glazer – Usa/Uk/Pl)
Met The Zone of Interest brengt Jonathan Glazer een karaktervolle weergave van de wansmakelijke taferelen die plaatsvonden tijdens de gruwelijke periode van 40-45. De hele film is een prachtig spel tussen tonen en suggereren.
- Julie Zwijgt (L. Van Dijl – B/S)
Met Julie Zwijgt zet Leonardo Van Dijl zichzelf meteen op de kaart van noemenswaardige Belgische regisseurs. In zijn debuutfilm laat hij die ene stilte horen die oorverdovend luid is: de stilte van macht en seksualiteit. Precies doordat hij stilte, afwezigheid en tijd, op fenomenale wijze centraal stelt, wordt Julie Zwijgt als een regelrechte grand slam voor het Belgische filmlandschap gezien.
- Holy Rosita (W. Destoop – B)
Wannes Destoops Holy Rosita is meermaals, geheel terecht, in de prijzen gevallen. Hij brengt een intrigerend maatschappelijk vraagstuk naar voren dat al veel eerder in de kijker had moeten staan. Een film die nog lang blijft nazinderen.
- Priscilla (S. Coppola – Usa/I)
De charmeur, het talent, de wereldster: termen die al jaren worden toegeschreven aan The King of Rock and Roll. Sinds Sofia Coppola’s Priscilla kunnen we nu ook ‘harteloos’ aan dit lijstje toevoegen. We krijgen een bijzondere trieste weergave van de bittere realiteit waarin Priscilla jarenlang vertoefde, een realiteit waarin glitter, glamour en geluk ver te zoeken zijn.
- May December (T. Haynes – Usa)
Een krachtig staaltje cinema: eenvoudig en puur maar met een staalharde kern. Todd Haynes weet verdomd goed te balanceren op het koord van waarheid en bedrog. Een intrigerende, melodramatische must-see.
- Human Forever (J. De Jong – Nl)
Dé documentaire van het jaar zal Human Forever niet verdienen, maar het is wel een noodzakelijk verhaal dat de bittere werkelijkheid van de huidige realiteit verdomd goed weergeeft.
- Robot Dreams (I. Labanda – Es/Fr)
In een wereld waar AI domineert, is Robot Dreams tegelijk angstaanjagend en een zegen. Daarnaast is het ook een boeiend ethisch vraagstuk: wat kenmerkt een persoon, en meer bepaald een vriendschap tussen twee ‘dingen’?
- Challengers (L. Guadagnino – Usa/I)
Absoluut geen film op intellectueel hoogstaand niveau, maar wel de perfecte dosis romantiek, voorspelbaarheid en humor.