Er zijn alweer bijna vierentwintig jaar verstreken sinds Les autres filles, het langspeelfilmdebuut van Caroline Vignal, werd uitgebracht, maar vrij geruisloos onder de radar verdween. Het minste wat je van Vignals daaropvolgende wapenfeit kan zeggen, is dat dit duidelijk wel in de smaak viel. Antoinette dans les Cévennes wist maar liefst acht César-nominaties te versieren en bereikte in Frankrijk alleen al (op het hoogtepunt van de pandemie) ruim 760.000 kijklustigen. Of de cineaste – die in een ver verleden teksten schreef voor theater en het radiostation France Culture – dit succes zal weten te evenaren met Iris et les hommes is maar zeer de vraag.
De hoofdrol in de film is (net zoals bij Antoinette dans les Cévennes) weggelegd voor Laure Calamy. Ze geeft gestalte aan een vrouw die alles lijkt te hebben wat haar hart begeert: een lieve echtgenoot, twee schatten van dochters en een bloeiende tandartsenpraktijk. Maar schijn bedriegt. Als ze de kaap van vijftig nadert, slaat de twijfel toe en gaat Iris halsoverkop op zoek naar de perfecte minnaar om haar leven wat meer kleur te geven – waardoor een totaal nieuwe wereld opengaat.
Iris et les hommes past in het rijtje van onbenullige Franse praatfilms/romantische komedies die proberen het warm water opnieuw uit te vinden of een frisse wind door het genre te laten waaien, maar hopeloos falen in dit opzet. Regisseur Caroline Vignal werd naar eigen zeggen geïnspireerd door Belle de jour van Luis Buñuel en L’homme quit aimait les femmes (die François Truffaut voor een stuk baseerde op z’n eigen ervaringen), maar wie schermt met dergelijke referenties kan toch maar beter een beetje sterker uit de hoek komen.
Vignal werd destijds na het aanschouwen van Le Rayon vert (het vijfde deel uit de Comédies et proverbes-cyclus van Éric Rohmer) gebeten door de filmmicrobe en besloot studies aan te vatten in deze branche. Zelfs met de beste wil ter wereld kan ze zich echter niet meten met dit boegbeeld van de Franse auteurscinema, die met Ma nuit chez Maud, Pauline à la plage en de Contes de quatre saisons-reeks de piek van zijn kunnen bereikte. Iris et les hommes heeft immers de subtiliteit van een stationsromannetje en overstijgt op geen enkel vlak de doordeweekse televisiefilm.
Voor dat alles streek Caroline Vignal met haar camera neer in de regio van Île de France en Parijs. De montage van Iris et les hommes liep naar verluidt geheel anders dan bij Vignals vorige prent, die ook haar kijk op cinema veranderde. Het concept is dan weer gebaseerd op wat een goede vriendin van de cineaste doormaakte toen die een plotse scheiding te verwerken kreeg, maar opnieuw openbloeide wanneer ze zich registreerde op een datingsite.
Laure Calamy, die nog nooit een dergelijk type had vertolkt, stond aanvankelijk wat terughoudend tegenover deze rol die ze in de eerste helft van de film eerder ingetogen moest spelen, om vervolgens haar komische talent in de strijd te gooien. Je moet al een zuurpruim zijn om te verhinderen dat Iris et les hommes weleens een glimlach op je gezicht tovert, maar niettemin heb je al gauw in het snotje dat de doorzichtige film (zowel inhoudelijk als qua dialogen) weinig zoden aan de dijk zet. Het simplistische idee waaruit Iris et les hommes is ontsproten, stelt dan ook nauwelijks iets voor – laat staan dat het sterk genoeg zou zijn om een volledige film te kunnen dragen.