2013 zal te boek gaan als het jaar van het hedonisme. In Spring Breakers werd binge-drinking als spirituele ervaring voorgesteld, The Great Gatsby toonde de megalomane excessen van de roaring twenties en deze zomer volgt er nog het met neon overgoten bodybuildersepos Pain & Gain. In The Bling Ring, de nieuwe van Sofia Coppola, zien we hoe sterrenverafgoding enkele roekeloze tieners uit L.A. tot het uiterste drijft. Het is een onvoorstelbaar verhaal over het belang van statussymbolen in het social media tijdperk. Volstrekt implausibel op het eerste zicht, maar wel waargebeurd.
Mark (Israel Broussard) is een onzekere tiener en de nieuwkomer op school. Al snel laat hij zich inpalmen door zijn manipulatieve klasgenootje Rebecca (Katie Chang), die net als haar vriendinnen een leventje in the biz ambieert: haute couture kledij, dure juwelen en de juiste society feestjes staan centraal. Beroemdheden, naar wie ze met de voornaam verwijzen alsof het om hechte vrienden gaat, volgen Rebecca en co op de voet via tabloid-achtige websites zoals TMZ. Wanneer ze op een avond te horen krijgen dat Paris Hilton out-of-town ergens een feestje geeft, besluiten de jongelui van de gelegenheid gebruik te maken om bij hun lichtend voorbeeld in te breken. Die jeugdige impulsiviteit toch! Na heel wat designerspullen buit te maken (Paris heeft toch genoeg shit) krijgen onze helden de smaak pas echt te pakken en beginnen ze aan een heuse plundertocht bij hun andere idolen: Lindsay Lohan, Megan Fox, noem maar op. Het is natuurlijk slechts een kwestie van tijd voor deze onvoorzichtige kids tegen de lamp lopen.
‘Leegheid’ is altijd al een thema geweest dat Coppola fascineert, maar met The Bling Ring heeft ze voor het eerst een film gemaakt die zowel een inhoudelijke als een vormelijke belichaming van dat onderwerp is. Terwijl Coppola haar personages vroeger altijd vanop een zekere afstand observeerde, worden we hier vanaf de eerste scène al meegesleept in hun leefwereld: drukke feestjes, eindeloos bimbo geleuter in de stijl van reality shows à la The Hills en een bonkende partysoundtrack (met Rick Ross, Lazy Jay en consorten) die de gejaagdheid van hun leven nog meer in de verf zet. Coppola’s personages waren eerder al oppervlakkig en cynisch, maar ze reflecteerden zich tegelijkertijd wel over hun gebreken. Zelfs een lethargische douchebag als Johnny Marco in Somewhere kreeg een aimabel kantje door de manier waarop hij een goede vader voor zijn dochter probeerde te zijn. Dat is hier allemaal uit den boze. In The Bling Ring zijn de personages nog vlakker en zelfs een tikkeltje kunstmatig.
Het is als kijker dan ook moeilijk om mee te leven een stel egocentrische tieners die door hun stuitende argeloosheid haast geen band met de realiteit meer vertonen. Zo kan één van de personages wanneer ze voor de rechtbank moet verschijnen enkel denken aan welke outfit ze best zou aandoen. Het feit dat ze jaren celstraf riskeert, heeft nauwelijks impact. Je zou dan ook kunnen zeggen dat Coppola ditmaal bewust artificiële typetjes gebruikt en een volbloed satire tracht te maken, ware het niet voor de halfslachtige pogingen om toch compassie op te wekken voor het hoofdpersonage: de audiovisuele drukte wordt soms onderbroken door rustige, zweverige momenten die het innerlijke conflict van protagonist Mark moeten weergeven. Het is een opzichtig trucje dat niet zo goed werkt.
Gelukkig is de film onderhoudend genoeg om zo’n gebreken door de vingers te kunnen zien. The Bling Ring heeft een bijzonder vlot tempo en de intermezzo’s waarin we de personages Citizen Kane –gewijs op de hele affaire zien terugblikken, geven het geheel ook een zekere frisheid. Bovendien is Coppola’s kenmerkende deadpan zin voor droge humor hier meer dan ooit aanwezig en wordt er gretig de draak gestoken met onder meer sterrencultus, materialisme en new age fanatici. Ook bewijst Coppola weer maar eens uitstekend met jonge acteurs te kunnen werken. Emma Watson, in een rol waarmee ze het Hermione Granger-imago van zich af hoopt te schudden, lijkt zich prima in haar element te voelen als bad girl en hetzelfde kan gezegd worden van de overige (mij verder onbekende) castleden. Het hoogtepunt en tevens de meest kenmerkende scène van de film is de binnenkomst in la casa di Paris, die zo vriendelijk was om haar echte huis voor de cameraploeg ter beschikking te stellen. Het is haast een buitenaards toonbeeld van narcisme met in elke kamer wel één of ander potsierlijk zelfportret van onze would be diva. Zelfs de hoofdkussens hebben een afdruk van haar gezicht. Het is bijna surreëel hoe de hoofdpersonages tot extase komen in dit walhalla van parvenu kitsch en zich ontpoppen tot de fashionista versie van de Manson sekte.
Het is verder wel discutabel of de film een interessant licht werpt op de tijdsgeest en net als in Spring Breakers krijgen we vooral een monotone overdaad van girls gone wild te zien. Op de koop toe worden de motieven van de personages netjes op een presenteerblaadje overhandigd door middel van een overbodige voice-over. Inhoudelijk een mager beestje dat weinig nieuwe inzichten levert, maar The Bling Ring is wel een mooie, compacte collage van media exposure in de 21ste eeuw en de film toont hoe de jonge daders door de hele affaire zelf publieke figuren geworden zijn. Hun private foto’s en videobeelden zijn nu in de schandaalpers te bewonderen naast die van hun idolen en één van de meisjes heeft er zelfs haar eigen reality show aan overgehouden. Precies wat ze wilden, toch?