Alweer een nieuwe Blake & Mortimer, opnieuw eentje buiten reeks en ditmaal van de hand van Floc’h, die aan de slag ging met een scenario van Jean-Luc Fromental en José-Louis Bocquet. De kunst van het oorlogvoeren heet het resultaat, en het is een album dat mogelijk ook non-believers kan bekoren.
Tot de tweede helft van de jaren negentig was het behoorlijk eenvoudig. Edgar P. Jacobs, assistent van Hergé, had bij leven en welzijn een dozijn of wat albums van zijn eigen reeks Blake & Mortimer afgeleverd. Die albums waren wat gedateerd geraakt, met hun vermoeiende lappen tekst en SF uit een tijdperk dat het concept internet enkel bekend was aan enkele universiteiten en militaire hoofdkwartieren aan de andere kant van de oceaan.
Enter XIII-scenarist Jean Van Hamme, die in 1996, op het toppunt van zijn kunnen, het scenario pende voor De zaak Francis Blake. Niet Floc’h, wiens naam al een tijdje over de tongen ging als nieuwe tekenaar voor de reeks, maar Ted Benoit werkte het scenario uit tot beeldverhaal. De zaak Francis Blake was een weinig opzienbarend, maar onderhoudend spionageverhaal waarmee de reeks na bijna tien jaar nieuw leven ingeblazen zou worden. Enig juridisch gedoe over het gebruik van de naam Jacobs op de cover zorgde voor onbetaalbare media-aandacht én een verkoopsucces. Sindsdien werd de reeks aan een gezwind tempo verdergezet, en wie Blake & Mortimer niet op de voet volgt, kan verbaasd staan kijken naar de stapel albums die met wisselend succes op de wereld losgelaten werden.
Om, net zoals de verhalen zelf, een en ander nodeloos ingewikkeld te maken, wisselt de reeks zowat constant van auteurs, die niet zelden in eveneens wisselende duo- dan wel triosamenstelling aantreden. Bovendien is het eenvoudigweg nummeren der albums eveneens te logisch: sommige albums horen tot de reeks, andere niet en waarom dat zo is, is een van de vragen waar je van zou kunnen wakker liggen, om dan bijvoorbeeld – want het is nu eenmaal erg lang geleden en je bent toch wakker – eens zo’n nieuw album ter hand te nemen.
De kunst van het oorlogvoeren heet het en het werd geschreven door Jean-Luc Fromental en José-Louis Bocquet, die blijkbaar vorig jaar ook met Acht uur in Berlijn kwamen aanzetten. Werd dat album nog getekend door Antoine Aubin, dan is het nu eindelijk Floc’h die de tekenpen hanteert en daarmee in een klap door terugkeert naar de wereld van het beeldverhaal.
Een oude rot om old chaps op avontuur te sturen. Want laat daar geen twijfel over bestaan: ook wanneer, zoals in dit album het geval is, de tekst tot leesbare proporties werd teruggebracht en het aantal kadertjes per pagina zo laag mogelijk gehouden werd, blijft Blake & Mortimer een relict uit het verleden. Kijk die hoofdpersonages toch eens: Mortimer is een professor die spontaan zinnen in de mond neemt als “Hij lijkt in een staat van catatonie.” En dan is er Francis Blake, in dienst van hare majesteit de queen, middels het dragen van een uniform, een houterige hark die na bijna tachtig jaar vol avonturen nog geen enkele keer heeft geglimlacht.
En uiteraard is er Olrik, de eeuwige slechterik van dienst. Zit daar trouwens geen spin-off in? Een reeks, of desnoods een one shot, rond Olrik, Krimson en, bijvoorbeeld, Kwak en Boemel?
Met die grijze figuren wist Jacobs een in klare lijn vormgegeven SF-wereld te creëren waarin je vandaag vooral koortsachtig op zoek gaat naar de uitgang. In handen van de nieuwe auteurs wordt een en ander zo goed en zo kwaad mogelijk bevattelijk gemaakt voor een 21ste-eeuws publiek, dat de jaren 1950 in het beste geval kent van Mad Men. Verstokte fans hoeven echter niet te vrezen: er zijn geen drastische veranderingen. Het album is nog maar enkele pagina’s ver en er wordt al op spectaculaire wijze door een gesloten venster gesprongen. Jaja, die Olrik is nog geen haar veranderd. Of wel? Het pad van de booswicht kruist dat van onze helden wanneer ze in New York zijn voor een vredesconferentie van de Verenigde Naties. Parallel met het nobele streven naar wereldvrede onderzoeken Blake en Mortimer de handel en wandel van Olrik, om tot een onthutsende ontdekking te komen en de wereld op de rand van de afgrond te vinden. Zullen Blake en Mortimer er in slagen catastrofaal onheil te voorkomen? Wij verklappen niks, maar willen wel prijsgeven dat de auteurs hun best gedaan hebben om het verhaal een hedendaagse insteek te geven.
Het eindresultaat is een prima stripverhaal, eentje dat vast voldoet aan de criteria die gehanteerd werden tijdens de hoogdagen van de reeks: de lezer ontspannen zonder in platvloersheid te vervallen. Maar net zoals toen geargumenteerd kon worden dat bijvoorbeeld Kuifjes een trapje hoger stonden, kan je vandaag in om het even welke stripwinkel een stapel relevante en hedendaagse boeken vinden die Blake & Mortimer het nakijken geven.
