Voor De marathon van de eeuw bundelen Kid Toussaint en José Luis Munuera de krachten. De eerste liet zich vooral opmerken als tekenaar van kinderstrips als Haar en Animal Jack, maar als scenarist van Vijanden toonde hij de jongste jaren evengoed een lezenswaardig beeldverhaal voor grote mensen uit zijn pen te kunnen persen. Met De marathon van de eeuw kwam Toussaint met een losjes op historische feiten gebaseerd verhaal aanzetten. José Louis Munuera, net zo’n manusje-van-alles, bleek de geknipte tekenaar om het absurde marathonverhaal in tekeningen te vatten. Daarmee voegt Munuera, na uiteenlopende reeksen en one-shots als Robbedoes en Kwabbernoot, De klerk Bartleby en recent nog Barmhartigheid, een nieuw luik aan zijn oeuvre toe.
Het duo gooit zich op een interessant, maar enigszins vergeten historisch weetje: in 1904 organiseerden de Verenigde Staten voor het eerst de Olympische Spelen. Dat gebeurde in Saint Louis, Missouri. Die keuze zou vandaag als vreemd bestempeld kunnen worden, maar daar dachten de Amerikanen begin 20ste eeuw anders over: in de tweede helft van de eeuw die net afgelopen was, was de stad immers uitgegroeid tot de vierde van de Verenigde Staten. Bovendien werd Saint Louis na de Burgeroorlog genoemd als potentieel alternatief voor Washington DC als hoofdstad.
Die eer werd de stad niet gegund, maar de Spelen inrichten, dat lukte wel, met als meest in het oog springende onderdeel de marathon. Waar zo’n uitputtingsslag vandaag iets is om mee te pronken op bucket lists en sociale media, was het in de vroege 20ste eeuw vooral een waanzinnige klus waar in de eerste plaats deelnemers voor geronseld moesten worden. Door dat aspect vlotjes in het album te verwerken, krijgen de auteurs de kans aan hoog tempo een stoet personages op te voeren, het ene al kleurrijker dan het andere.
Daarmee is de toon gezet: het album, dat opgevat is als een ode aan de grootmeesters van de stille film, toont vervolgens de lotgevallen van diezelfde karakters terwijl ze verloren lopen, achter de meisjes aan gaan of in handen van hillbillies vallen. In die dagen had een beetje marathonloper een pak meer zorgen dan louter de eindmeet halen. Dat doen een aantal van onze deelnemers gelukkig ook, maar het is maar de vraag wie uiteindelijk tot rechtmatige winnaar uitgeroepen kan worden. Nationalistische gevoelens blijken immers eveneens een rol van belang te spelen bij het hele gebeuren.
Hoe waarheidsgetrouw het allemaal is, is natuurlijk de vraag, maar dat wil nog niet zeggen dat ze een antwoord behoeft. De fictionalisering is niet zelden leuker dan de werkelijkheid. Wat dat betreft, hebben de auteurs zich prima van hun taak gekweten. De marathon van de eeuw is een stukje van een grote legpuzzel waarmee het beeld van een tijdvak gevormd wordt. De glimp die de makers daarop gunnen, overtreft wat je zou verwachten van een aaneenschakeling van straffe verhalen en anekdotes. Daarmee vormt het een mooi (maar vast niet zo bedoeld) tweeluik met het afgelopen voorjaar verschenen De marathon, waarmee Nicolas Debon de lezer een blik gunde op het Nederland van het Interbellum.
