In de Verenigde Staten bestaat er een type film dat ons in Europa nooit of nauwelijks bereikt. Het gaat om prenten die ofwel heel erg inzetten op religieus-conservatieve thema’s, ofwel op allerlei rechtse ‘talking points’ of samenzweringstheorieën. Doorgaans is er een trouw, maar beperkt publiek dat deze meestal vrij goedkoop gedraaide films steevast een beperkte winst laat maken. Tot die categorie behoort Sound Of Freedom, dat er dan ook nog eens in slaagde om – weliswaar geschraagd door campagnes in rechtse media en het uitdelen van gratis tickets – een veel breder publiek te bereiken en met meer dan 100 miljoen dollar opbrengst aan de kassa (tegenover een budget dat minder dan een tiende daarvan innam) de grote verrassing werd tijdens het zomerseizoen van 2023 dat verder gedomineerd werd door het ‘Barbenheimer’ fenomeen. Omwille van het grote succes wordt de film nu – helaas – ook in de rest van de wereld uitgebracht.
Sound Of Freedom speelt in op het geloof van veel Amerikanen in het feit dat het grootste probleem waar de VS mee kampt erin bestaat dat duizenden en duizenden kinderen jaarlijks spoorloos verdwijnen om te worden geofferd door allerlei duistere sektes die de Democraten steunen – u weet wel, de ondergrondse elite die de wereld stiekem regeert en ook corona verzon – of, zoals hier gesuggereerd wordt, verkocht te worden als seksslaven. Niemand betwist uiteraard dat kinderhandel en kinderprostitutie een vreselijke zaak is, maar als we deze prent moeten geloven, zijn er dra geen kinderen meer over in de VS – geen wonder dus dat de film sterk geassocieerd wordt met de QAnon-beweging die teert op gelijkaardig complotdenken.
In dit vaag op echte feiten gebaseerd verhaal speelt Jim Caviezel – een vast bezieler van dit soort producties – een Homeland Security-agent die bij het bekijken van de kinderporno die hij in beslag neemt dikke tranen huilt achter het computerscherm. Vast en zeker is dat een probleem waar veel mensen betrokken bij dergelijk onderzoek, mee geconfronteerd worden, maar de manipulatieve manier waarop dat feit hier wordt aangewend, is ronduit ridicuul. Bij een operatie redt de protagonist een Mexicaans jongetje om vervolgens in Cartagena zijn zusje te gaan zoeken, totdat zijn oversten hem terugfluiten en hij – wat dacht u – op eigen houtje verder de strijd voortzet.
Op zich zou dit gewoon een slecht gemaakte thriller kunnen zijn – de esthetiek is vreselijker dan die van goedkope streaming series en elke emotie wordt uitgebazuind alsof het een nieuw evangelie betreft – met een nobele betrachting. Slechte plaatjes dus bij mooie bedoelingen. Dat is evenwel gerekend buiten de subtekst van Sound Of Freedom, die helemaal inspeelt op het gedachtegoed van het Trump-Amerika: Zuid-Amerikanen zijn allemaal verkrachters en moordenaars, de intellectuele elite verhindert rechtgeaarde Amerikanen om dit soort praktijken te stoppen, en blind geloof in een ouderwets godsbeeld is de enige waarde om een ‘echte goede’ Amerikaan aan te herkennen – naast (natuurlijk) zijn wapen dat hij voor elk doel dat hij heilig ziet, mag inzetten.
De acteurs kwijten zich met (te) veel overgave van hun taak terwijl ze stellingen uitbraken zoals “God’s children are not for sale” of “When God calls you don’t hesitate” en verder blijkbaar ondanks al het gehamer op ‘realisme’, schijnen te geloven dat jarenlang seksueel misbruikte kinderen meteen na hun bevrijding een feestje gaan organiseren op het strand … Maar die scène was natuurlijk nodig om de titel te verklaren: het geluid van klappende en dansende kinderen is immers ‘the sound of freedom’. De meest stuitende uitspraak komt echter helemaal aan het eind bij de aftiteling: “Meer mensen zijn nu slaven dan toen slavernij legaal was” In een tijdperk waarin een panelgesprek op Fox een presentator naar aanleiding van de nieuwe onderwijswet in Florida in juli 2023 liet beweren dat zowel joden in de kampen als zwarte slaven “nuttige overlevingsvaardigheden” leerden, is dat een zonder meer wraakroepende stelling.