De griezelprent Five Nights At Freddy’s is gebaseerd op een reeks videogames waarin de speler een aantal schermen verbonden aan bewakingscamera’s controleert en moet voorkomen dat vijandige animatronische figuren de bovenhand krijgen. Afgeleid van dit concept verschenen vervolgens allerlei incarnaties in andere media, waardoor het onvermijdelijk was dat er vroeg of laat ook een filmadaptatie het levenslicht zou zien.
Ondanks die reeds ingebouwde multimediale dimensie, had het heel wat voeten in de aarde vooraleer de film uiteindelijk in de zalen verscheen. Reeds in 2015 werd er gestart met een script, dat vervolgens ettelijke keren herwerkt werd en uiteindelijk in de preproductie-fase bleef steken. Begin de jaren 2020 zette dan Blumhouse de schouders onder een nieuwe poging en werd regisseur Emma Tammi aan boord geholpen, vooral dan op basis van haar ervaring met de reeks Into The Dark. Deze keer werd het project wel voltooid en met bijzonder veel succes net voor Halloween uitgebracht in de VS (altijd een goed moment voor horrorproducties uiteraard) met een klinkende tachtig miljoen dollar als resultaat tijdens het eerste weekend.
Het Blumhouse-model draait dus nog altijd optimaal: investeer een niet al te absurd bedrag in een genreprent (met twintig miljoen dollar is dit nochtans een van de duurdere Blumhouse-films) en horror is solied genoeg als publiekstrekker om te verzekeren dat er in combinatie met “downstream” markten zoals pay on demand en Blu-ray geen verlies zal geleden worden. Mocht je onverwachts een hit te pakken hebben, dan is er een gigantische winstmarge die veel grote Hollywoodfilms niet eens halen.
Kwantitatief zit het met andere woorden helemaal goed met Five Nights At Freddy’s, kwalitatief is het allemaal een pak minder, al is het wel zo dat dit nu ook weer geen totale ramp is. Dat is helemaal te danken aan het werk van de krachten in het atelier van wijlen Jim “The Muppets“ Henson, die in het verleden ook al wonderlijke creaties tot leven brachten voor pakweg Labyrinth, The Dark Crystal en The Empire Strikes Back. Hier slagen ze erin deze verder vrij makke horrorfilm een zeker aura van surrealistische poëzie mee te geven dankzij de behoorlijk angstaanjagende figuren die het verlaten pretoord ‘Freddy’s’ bespoken.
Die figuren zijn broodnodig om de prent overeind te houden, want het achtergrondverhaaltje dat verzonnen werd om alles in in te bedden, is slaapverwekkend saai. Het is onwaarschijnlijk dat de schrijvers na talloze versies van een werkbaar scenario enkel op de proppen konden komen met dit samenraapsel van verhaallijnen uit de boeken en stripverhalen die variaties sponnen op de originele insteek van het spel (dat in wezen niet meer was dan een opeenstapeling van “jump scares”). De protagonist is uiteraard een veiligheidsagent – zij het dat hij eerst elders ontslagen wordt – die ten einde raad een job aanneemt als nachtwaker in een pand dat al jaren leegstaat. Hij moet ervoor zorgen dat er niet ingebroken wordt, maar de griezelige omgeving gevuld met achtergelaten prullaria, vergaan speelgoed en natuurlijk de beruchte bewegende automaten die kinderen plachten te animeren, brengen bij de jongeman trauma’s naar boven die nog steeds verbonden zijn met de ontvoering van zijn jongere broertje, jaren eerder.
Dat alles vormt de aanleiding voor een aantal bochten in het verhaal die je van mijlenver ziet aankomen en veel gedoe rond dromen en nachtmerries. Niets van dat alles ontstijgt het niveau van absolute banaliteit en Five Nights At Freddy’s komt dan ook pas tot leven wanneer de actie zich verplaatst naar de eponieme locatie. Op dat moment valt er wat plezier te beleven aan de relatief geslaagde sfeeropbouw en de manier waarop de mechanische verschrikkingen inspelen op primaire angsten. Niet meteen een hoogvlieger, maar gezien de abominabele kwaliteit van vele louter voor Halloween geproduceerde producties valt deze nieuwe Blumhouse-worp al bij al redelijk mee.