Wie bij een titel als The Continental onmiddellijk denkt aan de magie van Fred Astaire en Ginger Rogers en spontaan meeneuriet: “Beautiful music / dangerous rhythm / it’s something daring / “The Continental” / a way of dancing that’s really ultra-new / it’s very subtle, The Continental / because it does what you want it to do”, die waagt zich beter niet aan deze reeks. The Continental mag dan de naam zijn van een majestueus hotel in New York, het heeft niets van doen met de overdadige praal van het interbellum. Dit verhaal situeert zich volledig in het New York van Walter Hills The Warriors. Het verhaal is een prequel op de lucratieve franchise John Wick. De volledige titel luidt: The Continental : From The World Of John Wick, kwestie vandirect en duidelijk de fans van deze Keanu Reeves-films te lokken.
De serie focust zich op de jonge jaren van Winston Scott (in de films gespeeld door Ian McShane, hier door relatieve nieuwkomer Colin Woodell) en speelt zich dus ergens af eind jaren 1970, begin jaren 1980 tijdens een van de vele vuilnisstakingen die New York in die periode teisterden. De korte inhoud op IMDb houdt het vager bij de 1970’s. De serie start met een nieuwjaarsscène op de tonen van “I Feel Love”, in aflevering twee duikt iets van Supertramp op uit 1979. Gezien het onstuitbare geweld in elke hoek van het scherm lijkt 1981 een even grote kanshebber (het jaar van A Most Violent Year).
Toegegeven: het doet er eigenlijk niet echt toe wanneer alles zich exact afspeelt. Net als de films rond John Wick situeert de serie zich volledig in een parallelle wereld die zich bedient van dezelfde voertuigen en muziek als onze echte wereld, maar voor de rest niks gemeen heeft met de realiteit die wij kennen. De playlist dient meer voor de coolheid dan voor het verhaal. Het heeft wat weg van muziek die je tijdens het rijden kan beluisteren in videogames als Maffia 3 of GTA. De discussie over het waarom van muziek binnen een narratief en de precieze rol van filmmuziek versus bestaande songs is hier niet op zijn plaats. Maar één ding moet je de makers wel nageven: het gebrek aan subtiliteit (of gelaagdheid) dat ze etaleren met hun needle drops trekken ze consequent door naar de visuele stijl. Deze serie is van kop tot teen gericht op John Wick-fans. Niet te complex, niet te veel lagen. Heel lineair met zeer simpele causaliteit. De reeks zet ook de overduidelijke kleurcodes van de films voort: geel voor de good guys, rood voor de bad guys. Wel heel plezierig, maar net als de vier langspelers niets meer of minder dan een uit de hand gelopen B-film.
Het is echter niet de bedoeling de reeks al te zwaar af te breken. Na de covidperiode lijkt het tv-landschap zich te hebben hersteld met opnieuw een zeer routineuze productie (de impact van de grote staking zal vermoedelijk pas volgend seizoen voelbaar worden). Met dat routineuze komt er ook de haast vanzelfsprekende categorisering. Er zijn opnieuw series die zich voluit op kwaliteit richten en op de awards, en daarnaast zijn er opnieuw series die ongegeneerd voor de pulp gaan (ergens daartussen lopen ook nog de pretentieuze, doorgaans overroepen, series verloren). The Continental : From The World Of John Wick gaat voluit voor heerlijke pulp. Dat past in het rijtje van al die andere reeksen die we dit jaar al zagen en ook die om diezelfde reden een cijfer in de middenmoot verdienen: The Citadel, The Diplomat, The Night Agent, Tom Clancy’s Jack Ryan, Fubar, Hijack, Rabbit Hole, You… Geen enkele daarvan was een echte hoogvlieger. Als er volgend jaar een nieuw seizoen van verschijnt, zal u heel diep moeten nadenken om u ook nog maar iets te herinneren van wat vooraf gebeurde.
Het grote voordeel aan deze reeks is wel dat iedereen die meewerkt ook weet dat dit gewoon pulp is. De acteurs zijn mee, Mel Gibson voorop. De regie is volledig mee. Twee afleveringen werden afgeleverd door Albert Hughes, lang geleden een van de twee Hughes-broers die enkele degelijke tot heel goede, maar steeds genietbare films maakten. Daarbij stond Albert meer in voor het technische aspect van de film terwijl tweelingbroer Allen zich meer focuste op de staging. Sinds The Book Of Eli zijn hun wegen gescheiden en braken ze geen potten meer. Maar Albert bewijst hier nog steeds zijn talent voor technische degelijkheid, een beetje vergelijkbaar met wat een Fuqua op goede dagen kan.
Als pulpseries totaal je ding niet zijn, verspil je tijd dan zeker niet aan deze reeks. Vind je de eerder opgesomde reeksen ook gewoon dikke fun voor een luie horizontale date met de sofa, twijfel dan niet over The Continental : From The World Of John Wick. De films met Keanu Reeves achter de kiezen hebben, helpt, maar is geen must. Het ontbreken van Keanu is een minpunt, maar voor de echte fans: hij is indirect met een hele vette knipoog aanwezig. Toen hij als jonge knaap in Hollywood aankwam, vonden ze zijn naam te exotisch en werd even overwogen die te veranderen in Chuck Spadina. Laat nu een van de ‘goede’ killers – de scherpschutter die vanuit de overkant het Continental Hotel beschiet – net een badge dragen met die naam. Dat zegt zo’n beetje wat je kan verwachten van de reeks; dit, en ettelijke knipogen naar The Warriors die ook al opdoken in de films. Voor alle duidelijkheid: deze Wick-films en serie reiken nog niet eens tot aan de knieën van dat meesterwerk uit 1979 van Walter Hill. Deze Continental is ‘not daring’ en ‘not something new’, maar kijkt ondanks het moeras aan platitudes gewoon heerlijk weg.
The Continental : From The World Of John Wick is te zien via Amazon Prime Video.
