Je kan de man wel uit de sociale woonwijk halen, maar de woonwijk niet uit de man. Noel Gallagher blikt op zijn nieuwe album Council Estates terug op zijn eenvoudige jeugd en kiest voor een rijk en nostalgisch geluid. Het resultaat is degelijk, maar ook niet meer dan dat.
Al zijn hele leven kijkt Noel Gallagher achterom – niet zozeer uit angst om in de rug aangevallen te worden door broertjelief, maar wel naar de muzikale reuzen op wier schouders hij kon staan om zijn eigen carrière uit te bouwen. Niet echt groot en niet altijd even vriendelijk, maar een reus uit de popmuziek is hij de laatste dertig jaar ontegensprekelijk wél geworden. Tijd om de blik op zijn eigen verleden te richten en meer bepaald op de arbeiderswijk waarin hij zelf is opgegroeid.
Zijn cynisme bewaart hij voor de interviews, op zijn vierde soloalbum romantiseert hij de eenvoudigere tijden van zijn jeugd waarin zijn dromen zijn grootste rijkdom waren. ”Cause life is unpredictable, you can win or lose it all, and underneath the council sky, I found you”, klinkt het schaamteloos in het titelnummer dat ronkt van pompende britpop. Nostalgische en sloganeske teksten van begin tot eind ten spijt, het metier van de ambachtsman Gallagher weet ons zoals steeds te charmeren. Zinnen worden omzwachteld in vaak prachtige melodieën die rijkelijk – maar nergens gratuit – ondersteund worden door strijkers. Ze kleuren meer dan de helft van de songs in en geven nummers als “Open the Door, See What You Find” een elegantie en stuwing mee die ze anders zouden ontberen.
De bezadigde instrumentatie maakt dat de songs stuk voor stuk zacht in het oor vallen. Ze klinken alsof Noel er zo nog tien uit zijn mouw zou kunnen schudden – iets wat hij trouwens zelf ook met zoveel woorden zegt in “Dead To The World”: ‘Gonna write you a song, it won’t take me long’. Het is evenveel branie als zwaktebod, want sommige nummers zouden gebaat zijn geweest bij een kritische second opinion of nog iets meer schaafwerk. Waar het sommige songs immers aan ontbreekt is een stevige portie poeier. Zo is “There She Blows!” het uitroepteken niet waard en in “Trying to Find the World That’s Been Dead and Gone, Pt.1” haalt de songsmid de mosterd niet bij helden uit zijn jeugd, maar wel bij zijn eigen jeugdige zelf, toen die “Talk Tonight” en “Champagne Supernova” schreef. Maar het geheel smaakt niet zo sterk af. Er moet toch iets van aan zijn dat Liams weerwerk in Oasis het buskruit was dat Noels songs vroeger wél deed ontploffen.
Daartegenover staan prachtnummers als het eerder genoemde “Open The Door…”, de gospel van “I’m Not Giving Up Tonight”, de onderkoelde wave van “Pretty Boy” (met Johnny Marr op drumcomputer) en centraal in het album het absolute hoogtepunt “Easy Now”, dat wél voluit gaat met die aanstekelijke melodie, slepende gitaarspel en een refrein dat smeekt om leeg gezongen longen op volle weides.
De afwisseling van mindere, doordeweekse en topsongs maken van Council Skies weeral niet het album waarvoor Noel herinnerd zal worden – maar een écht slecht nummer zal je er ook niet op vinden. En zo bouwt our kid rustig verder aan zijn oeuvre. Laat Liam maar brallen en het verleden achternahollen, Noel weet zijn verleden hier zonder pose en breedspraak te vatten.
