Zoek niet verder naar muziek om dat feestje in gang te trappen. “Laugh Like A Bomb” van Baba Ali klinkt vettig, smaakvol retro maar vooral bij momenten lekker dansbaar.
De jaren tachtig zijn nog steeds terug van nooit echt weggeweest. Je merkt het aan de mullet die voor je in de winkelrij in je gezicht kriebelt. Je voelt het aan de doorgedreven greed is good-mentaliteit die schaamteloos omarmd wordt door amorele aandeelhouders, door parlementariërs die vanuit nieuwe protserige paleizen pissen op de problemen van het gepeupel of door debielen met een smartphone die onder het mom van sponsoring hun vakantiefoto’s laten verpesten door reclame.
En je hoort het ook in de muziek. Jonge bands grijpen steeds vaker terug naar het decennium dat gebrek aan smaak maskeerde met een laag lak. Groepen als Working Men’s Club of Whispering Sons nemen mee wat goed was en negeren wat die jaren tachtig zo verschrikkelijk maakte. Zo ook met de heren van Baba Ali. Hun eerste album Memory Device was al verfrissend, maar op hun opvolger zetten ze nog een grote stap vooruit.
Het duurt welgeteld vijfenveertig seconden om Laugh Like A Bomb te omarmen. Een opgefokte Kraftwerkachtige soundscape met geigerbleeps ondersteunt de vocals van frontman Babatunde Teemituoyo Doherty, maar het is de invallende basbeat die genadeloos op de heupen mikt en ons overstag doet gaan. Ritme en melodie zitten dan ook in het bloed van Babatunde: hij is verre familie van Fela Kuti en kreeg van zijn moeder de funk en disco van Sade, Michael Jackson en Chic mee. Opgegroeid in New Jersey in de nineties, was het slechts een kleine uitstap naar New York in de hoogdagen van de hiphop. Pas na een verhuis naar Londen ging de muzikale wereld van Baba Ali echter volledig open. Zwarte muziek en de betekenis van zwart zijn, is meer dan hiphop en soul. Grime en eighties electropop kropen zijn leefwereld én zijn muziek binnen.
Synths en scheurende gitaren voeren daarom in gelijke mate het hoge woord op dit album. Zo begint “Anasthesia, Beverly Hills” als een update van Laidbacks “White Horse” om gaandeweg steeds meer gitaren en weerhaken toe te voegen. Bij momenten begeeft Baba Ali zich op het terrein van Chromeo, maar dan zonder in de val van cheesiness te trappen. Het beste nummer van het album, “Laugh Like a Bomb”, is een dansvloervuller dankzij die golvende beat die ergens in de strijd tussen de sleezy New Order en de haarlak van Tiga in geboren werd: ‘knives up, knives in / let the games begin’. Ze klinken bij momenten (zoals op “Make U Feel”) als industrial light zonder hun vermogen om een goede hook te schrijven te bedelven onder sonisch repetitief gedonder. Ze zijn meer Yazoo dan Front 242.
Maar Baba Ali recycleert niet enkel het geluid van de eighties. Net zoals in de dagen van het Thatcherisme komen ook de thema’s van doorgedreven individualisme en uitzichtloosheid terug. Het is de ‘No Future’ van weleer, maar dan in een versie 2.0 én met een hashtag: #nofuture. Zo gaat “I’m Bored” over ennui en “Burn Me Down” over opbranden in de ratrace. Het is dansen en frenetiek gáán, maar dan op de rand van een burn-out.
Bovendien hoeft Baba Ali niet altijd op de dansvloer te mikken. Op het ingetogen “Lip Service” durven ze gas terug te nemen en op “Gold Rush” blijkt nog maar eens dat we allen verblind worden door klatergoud. Op “A Circle” gaan ze dan weer loos met koebellen, vreemde blazers en synthriedeltjes. Het resultaat is voldoende variatie voor een album dat moeiteloos drie kwartier lang weet te boeien.
