Gert Keunen :: Hemma

Popmuziekprofessor Gert Keunen vult met zijn eigen tijdloze, muzikale soloproject Hemma op zijn dooie eentje een vat vol emoties. Keunen grijpt je met zijn zwaar bij postrock aanleunende muziek robuust bij je nekvel om je een sublieme 42 ademloze minuten lang te betoveren en uiteindelijk verweesd achter te laten. Knap!

Eerder bracht Keunen al verschillende platen uit onder het pseudoniem Briskey. De coronacrisis dwong hem ertoe om het hele proces van opnemen en inspelen, tot en met de mastering, moederziel alleen te doen. Maar jawel, het resultaat mag er wonderwel wezen. Hemma, Keunens tweede deel van een muzikale ode aan zijn favoriete vakantieland Noorwegen, heeft een diepe, rauwe, emotionele onderlaag om u tegen te zeggen. Dit is postrock, of beter – in de woorden van Keunen zelf – post-cinematische muziek voor een film die nooit werd gemaakt (maar wel zo prachtig moet zijn dat je er gegarandeerd kippenvel van zou krijgen …).

Zo zet in knappe opener “Sognefjord” een bedrieglijk behaaglijke, neoklassieke melodie zich als een paard van Troje met secondelijm vast in je trommelvliezen. Bedrieglijk? Jazeker, want in “Nyborg”, nummer 2, klinken de staccato violen al een pak dreigender. Combineer dat met een dieptragische piano, moordend accurate percussie en ten slotte een baslijn die als een ijzersterk vlot op een emotionele zee alles schraagt, en je komt uit bij een song die intraveneus inplugt op de diepste melancholie van de argeloze luisteraar.

“Treurgeestig” – nomen est omen – gaat radicaal verder op het ingeslagen pad der Rauwe Emoties. Een trefzeker mannenkoor (soms lijkt het wel of Keunen dit album componeerde in een abdij waar net een Name Of The Rose-achtige tragedie is gebeurd) grijpt, in nauwe samenhang met alweer die ongelooflijk effectieve percussie, recht naar de keel. Ook titeltrack “Hemma”, dat qua melodie op piano nauw verwant is met de opener van deze prachtplaat, is postrock van het zuiverste water. Stevige elektrische gitaren worden in crescendo, in combinatie met drums die als een donderwolk komen aandraven, een vloedgolf die je als luisteraar overspoelt en die je maar al te graag laat meedrijven op een overstroming. Denk aan Godspeed You! Black Emperor en geniet met een verwrongen grimas bij de gedachte alleen al.

Het net iets meer dan een minuut durende “You Can’t Sanitize Dirt” is niet meer dan wat spielerei, een muzikale pauzeknop alvorens de majestueuze eindsprint wordt ingezet. Zo begint “Barrie” bloedmooi met een hemelse vrouwenstem, maar vouwt het zich – als de (on)behaaglijke deken van een pikdonkere nacht – open tot een moordgriet van een postrocksong waar wij vooralsnog niet van terughebben. “Adhd” lijkt bij aanvang wat op de muziek van Jóhann Jóhannsson: schitterende strijkers strooien een mooie sneeuwlaag boven wat op het eerste gezicht een sample van een radiostem lijkt (in werkelijkheid betreft het een opname van de omroepstem van een kapitein op een Noorse ferryboot). Wat volgt: iets wat het midden houdt tussen een klarinet en een saxofoon eist vastberaden de aandacht op. Hekkensluiter “Saga” lijkt bij aanvang – opnieuw met een heerlijk prominente vrouwenstem op de voorgrond – even nergens heen te gaan, maar wanneer de percussie en elektrische gitaren invallen, toont Keunen je met deze song vastberaden alle hoeken van de kamer.

Hemma is absoluut geen licht verteerbare hap, dat is duidelijk. Hoed af voor Keunen die op deze langspeler nergens voor de gemakkelijke weg kiest en zo een heel eigen, unieke muziek creëert.

Hemma is uit in eigen beheer en te vinden op http://gertkeunen.com.