Bij de aanvang van A Good Person zien we hoe de camera inzoomt op een minutieus opgezette miniatuurwereld, die een representatie is van enkele markante of tekenende gebeurtenissen uit het leven van een van de hoofdpersonages. Deze ‘vogelvlucht’ is zowaar ook een mooie manier om aan te tonen dat niet alles wat op ons pad komt rozengeur en maneschijn is, en we het lot niet altijd zelf in handen hebben.
Dat in het echte leven weinig zo ordelijk verloopt zoals we zelf zouden willen en hoop soms in het kleinste hoekje verscholen zit, is een boodschap die de makers van A Good Person in deze polariserende tijden graag willen uitdragen. De Amerikaanse regisseur en producer Zach Braff (die als acteur een doorbraak forceerde in de sitcom Scrubs) ontwikkelde het script overigens in volle covidcrisis, toen hij zowel enkele dierbare familieleden als hechte vrienden verloor aan de gevolgen van de pandemie.
Een tragisch auto-ongeval vormt de katalysator van de film, alleen laat de verhaallijn die errond verweven zit nogal te wensen over. Florence Pugh speelt een aspirant-muzikante wiens prille geluk aan diggelen valt wanneer ze bij dit ongeluk betrokken raakt waarbij twee inzittenden (waaronder haar toekomstige schoonzus) aan hun einde komen. Niet in staat om dit plotse verdriet te verwerken, komt het tot een breuk met haar verloofde en zoekt de jonge vrouw een vluchtweg uit de realiteit door naar de pillen te grijpen.
Florence Pugh (die tevens als co-producente aan A Good Person verbonden is) gaf eerder al het beste van zichzelf in het overrompelende Lady Macbeth van de Britse toneelregisseur William Oldroyd en de sluwe huiverfilm Midsommar. Sindsdien lijkt ze een enigszins ander spectrum van haar acteertalent te verkennen (denk aan het genadeloos neergesabelde Don’t Worry Darling), maar laat daarbij steeds vaker een gematigde indruk na. Ook in A Good Person weet Pugh niet ten volle te overtuigen en verdwijnt haar vertolking in een kleurloze film die quasi helemaal volgens een vast sjabloon verloopt.
Niemand minder dan Oscar-winnaar Morgan Freeman (Deep Impact, The Shawshank Redemption) komt tegenover de Britse actrice te staan. Freeman geeft gestalte aan de vader van het vrouwelijke slachtoffer uit de fatale crash, die er met teruggevonden wilskracht in slaagt om het pijnlijke verleden los te laten en zich voortaan bekommert om z’n opstandige kleindochter. Freeman is degelijk in zijn genuanceerde portrettering, al is het een rol die hij blindelings zou kunnen spelen en levert de combinatie met Pugh niet echt vuurwerk op. Helaas vloekt zijn vertolking ook nog geen klein beetje met de rest van de krampachtige film die veel te hard zijn best doet om, ondanks de zware thematiek, de toon ook wat luchtig te houden, maar struikelt in het opzet om deze twee ideeën met elkaar te verenigen.
