Shame

Trix, Antwerpen
,
31 maart 2022

Dik veertien maanden na de release van zijn tweede plaat stond Shame te trappelen om eindelijk nog eens door Europa te touren. Zo hard jeukte het zelfs, dat de groep alvast twee derde van een komende plaat liet horen. Honger, mijnheer? Neuh, gewoon goesting.

Want zo gaat dat wel in een wereld waarin IDLES vier platen kakt op vijf jaar, Fontaines D.C. al aan zijn tweede plaat in één pandemie toe is. Shame kon niet achter blijven. Natuurlijk voelt dat Drunk Tank Pink van januari 2021 dan al lang versleten aan, zelfs al heb je er niet mee kunnen toeren. En ook die Vengaboysgrap heeft afgedaan, opkomen gebeurt nu op “By The Way” van Red Hot Chilli Peppers, waarvan Flea’s bassgeslap naadloos kan overgaan in opener “One Cool Jazz”; een nieuwtje dus, want de toon moet meteen goed gezet.

Neen, dit is niet de tour ter promotie van Drunk Tank Pink, dit is Shame die alweer klaar is voor iets nieuws, en zelfs al lijkt dat heel hard op wat de groep op die tweede plaat deed, het is ook alweer wat anders. In “Wicked Beers” en “Yankees” laat de groep een trager, epischer geluid horen, “Lost In The Woods” heeft een heerlijk knarsend riffje. “Adderal” begint dan weer met een misleidend intimistisch riedeltje, vooraleer het toch maar weer lekker Shame-als-vanouds wordt.

Want ja, dit is ook wel Shame zoals we het twee jaar hebben moeten missen. Al in tweede nummer “Alphabet” ontploft de boel, gaat het bier alle kanten uit. En Charlie Steen? Die speelt in zijn kostuum nog even de young urban professional, als een nog morsigere Jonathan Pie. Ondertussen laat “6/1” horen hoe de punk van weleer nu meer ‘post’ is geworden, met hoekige praatzang, staccato wringende gitaren en een drum die kletterend te keer gaat. Het ophitsende oudje “Concrete” van op debuut Songs Of Praise komt er uit gekropen als een feestelijke coda; het moet wel plezant blijven.

En dus duikt de frontman een eerste keer het publiek in. We zijn vier nummers ver en hij heeft al zijn kleren nog aan. Dit is nieuw voor zijn doen, maar zo is het en niet anders. Met vier nieuwe nummers op rij vraagt de groep meteen even geduld van zijn fans. Dat is uitdagend, een beetje op zijn Animal Collectives, een groep die het aandurfde na de release van een plaat alvast de volgende te brengen, maar in dit geval hoor je vooral hoe songs als “Fingers Of Steel” en “This Side Of The Sun” nog niet helemaal klaar zijn voor opname. Misschien is deze concertreeks echter net wat nodig is om alles wat fijn te slijpen, en is deze tweede avond van de tour nog wat vroeg om veel te verwachten.

Het zorgt er in elk geval voor dat het lang wachten is op die echte oude Shame-energie. Die komt er uiteindelijk met alweer een een-tweetje Drunk Tank Pink Songs Of Praise wanneer een ratelend “Nigel Hitter” – het kostuumjasje is uit, het hemd gaat open – plaats maakt voor “Tasteless”. Het hemd gaat uit, Steen steekt zijn blote bast vooruit. Eindelijk; we zijn er.

Dit is wat Shame al van die eerste keer zo’n onweerstaanbare band maakte: ongebreidelde energie, ophitsende punknummers, een frontman die het publiek uit zijn kot lokt, muzikanten die het weten te brengen. Want hoe knap gaat “Born In Lutton” van snel naar slow motion en weer terug! Dit is een verdomd strakke band geworden. Je merkt  het aan de handbeweging waarmee Steen de ene muzikale beweging afkapt, en de andere wordt ingezet, je ziet het aan het energieke baspel van Josh Finerty dat niet gehinderd wordt door zijn onophoudelijk stuiteren over het podium.

In “Snow Day” flirt de groep nog eens met de jazzrocktendensen die de hele Windmillscene naar moeilijkdoenerij doet neigen, maar zo’n gefriemel wordt al snel weer in een hoek geveegd wanneer die gloeiend hete riff van “One Rizzla” mag opvlammen. Ja, dat nummer is ondertussen zo’n monument dat het bijna classic rock is geworden, maar wat voor een monument! Hoe hard de groepsleden een weg vooruit zoeken, nieuwe paden proberen te bewandelen, het zijn anthems als dit die van hun concerten een belevenis maken; zonder gaat niet.

En toch is het dat alweer wat dwarsere “Station Wagon” dat een uitroepteken achter deze set zet; pseudojazzy sfeer, Steen parlando op een of andere trip, en dan maar minutenlang scheef gaan tot er een soort van einde aan komt. Bisnummers? Dat is iets voor bourgeois, Shame heeft zijn ding gedaan, en dat moet maar goed genoeg zijn. Het punt is gemaakt, het is officieel: die hele pandemie kan inpakken.

Konkurrent
Dead Oceans
Beeld:
Jan Van den Bulck

verwant

Rock Herk 2024 :: Lieve jongens zonder schaamte

Een jarig festival vraagt om een feestje, Rock Herk...

Eindejaarslijstje 2023 van Matthieu Van Steenkiste

Afgaand op wat hieronder staat was 2023 vooral wat...

Misty Fields 2023 :: Een hitmachine van een andere planeet

Vorig jaar staken we er nog een teen in...

Cactus Festival 2023 :: Wankel als een dronken paalwoning

Veertig kaarsjes, daar heb je een grote adem voor...

recent

Jasmine.4.t :: You Are The Morning

Jasmine Cruickshank had hoogstwaarschijnlijk een boek kunnen schrijven over...

When we see Us :: BOZAR, Brussel

In BOZAR zijn honderdvijftig kunstwerken van pan-Afrikaanse kunstenaars neergestreken....

Douglas Firs

12 februari 2025Het Depot, Leuven

Met je ogen dicht waan je je bij de...

Captain America: Brave New World

Na de vette jaren van de Avengers-cyclus, volgden voor...

Frank Westerman :: Zeven dieren bijten terug

Tot in den treure is de achterflap al verketterd...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in