Ouder. Wijzer. Verzoend. Noordkaap was het zaterdagavond allemaal, daar in de AB, maar ook: bedaarder. De diesel gloeit al bij de herenigde groep, maar het mag nog wat meer onder stoom komen.
‘Wat zijn we allemaal oud geworden’. Het flitst door ons heen als we rond ons kijken in de eerste volle AB sinds tijden. Is het echt allemaal zo lang geleden, die hoogdagen van de Nederlandstalige rock? Ja dus. Tweeëntwintig jaar al was Noordkaap wijlen, tweeëndertig jaar scheiden ons van die overtuigende overwinning in Humo’s Rock Rally. Daar zitten veel nieuwe winnaars en bijgaande generaties inlandse rocktrots tussen. En zelfs al hield frontman Stijn Meuris jarenlang manmoedig stand, nu eens met Monza dan weer solo, ook hij gooide enkele jaren terug ontgoocheld de muzikale handdoek in de ring; dan maar stand-up.
Nog één keer ging hij het aan Lars Van Bambost vragen: ‘zouden we toch écht niet…?’ De gitarist, sinds dat Noordkaapeinde kampend met flink gehoorverlies twijfelde, zocht nog eens een hoorspecialist op, het oordeel was affirmatief: optreden op niet-schadelijke wijze kon. Een kogel ging door een kerk: eindelijk.
Corona verpestte alles, ook dat. 11 april 2020 werd 29 augustus werd 7 april 2021 werd uiteindelijk 12 maart 2022. ‘Knaldrang’ blaft Meuris dus in de microfoon nu hij eindelijk is losgelaten, en meer woorden moeten daar niet aan vuilgemaakt. “Het komt voor in de beste families” is een perfecte opener voor een band waarin het meer dan eens geschuurd heeft, maar de mantel der liefde dan toch groot genoeg bleek.
‘Waar waren we?’, vraagt Meuris nadien grijnzend, en de band pikt de draad op met “Panamarenko”, een impressionistische Belpopklassieker die de band op zijn best laat horen. Dat is duidelijk de bezetting van de begindagen. Erik Sterckx en Nico Van Calster zijn op bas en drum nog altijd een geoliede machine hoor je ook in “Verloren dag”, Wim De Wilde haalt uit zijn synths wat een nummer vraagt en niet meer. Nu eens is dat een classic rockorgeltje als in “Het zou niet mogen zijn”, dan weer zijn het discretere toetsen.
Maar het hart van Noordkaap was natuurlijk altijd die tandem Meuris – Van Bambost, en vandaag loopt die eindelijk weer gesmeerd. De immer schuwe gitarist verschuilt zich op het podium bijna in de coulissen, maar kon met zijn gitaar niet meer aanwezig zijn. Doet ze lekker scheuren in “Laat ons bidden”, heerlijk warm opgloeien in “Als ik ’s nachts door Veerle rij”. Want dat valt op: Noordkaap kiest vandaag vaak voor de rustigere nummers uit het oeuvre. Die aanpak werkt geweldig in een mooi ingehouden “Soms schrik”, een hoogtepunt van op het verguisde Programma 96, maar in combinatie met een wat mak publiek zuigt het veel energie uit dit optreden.
Dat ligt niet echt aan de band. De jaren dat zich rond een ontketende Meuris een halve cirkel van speeksel vormde, zullen nooit meer terugkomen, maar dat wil niet zeggen dat de zanger zich inhoudt. De Limburger beent het podium af, bestijgt de monitors, spoort het publiek aan. Het duurt lang, maar de zaal laat dan toch de afwachtende houding varen. “Satelliet S.U.Z.Y.” wordt uitbundig meegezongen, met een “Arme Joe” gaat de voet bij de band helemaal van de rem. Dit is het Noordkaap dat we al die jaren gemist hebben; een oerkracht.
Het vat hits gaat open. “Druk in Leuven”, een zinderend “Wat is kunst?” volgen. Uit het onvolprezen meesterwerkje Gigant worden de sleper “Het zou niet mogen zijn” opgepikt, maar vooral de verborgen parel “De belofte jong te sterven”. De titel klinkt wranger nu Meuris afgelopen jaar door het oog van de naald kroop. Dat Meuris tussenin Monza’s “Van God los” op de setlist kwakt? Het voelt een beetje alsof Pete Doherty middenin een Libertinesconcert “Fuck Forever” zou zingen (oh laat maar al). Het is onnodig, zelfs al geeft Van Bambost het een mooi ronkende gitaar van zijn hand mee.
En dan is er “Een heel klein beetje oorlog”, een titel die een begrip is geworden, een anthem dat alweer uit duizend kelen klinkt. De hereniging tussen band en volk is een feit, de terugkeer bezegeld. Wat volgt is restjes opkuisen. “Dat het gauw winter wordt”, om toch ook maar het soundtrackwerk aan bod te laten komen, het onvermijdelijke “Gigant”: nog een laatste keer scheuren, een laatste keer brullen.
Het allerlaatste woord is aan “Ik hou van u”, nog altijd een nummer dat op papier niet past bij Noordkaap, maar onvervreemdbaar van hen is. Het is onmisbaar in het verhaal van een band die ooit begon als rauwe rockgroep, maar muzikaal sterk genoeg was om daar langzamerhand ook van weg te bewegen. En toch misten we soms die pure essentie, het razende scheuren waarin de groep op zijn eerste twee platen kon uitblinken. Zo is het echter, en niet anders: we zijn ouder geworden, de rust is ingedaald, en de verzoening. Enkel zo kon Noordkaap terugkomen, en zo stond het er: nog steeds even onmiskenbaar. “Tot ziens” groet Meuris als afscheid, en dat kan zowel op die twee volgende reünieconcerten slaan als op een mooie toekomst. Laat ons bidden voor dat laatste.
