Na bijna twee maand is het eindelijk zover: het officiële releaseconcert van aanhou geraas maak, het nieuwe album van Steven De bruyn en Jasper Hautekiet. In de AB Club nog wel, een plaats waar het altijd fijn vertoeven is.
Al had de publieke opkomst wel wat beter gemogen. We snappen wel dat wat beide heren brengen geen mainstream is, maar toch verdienen ze beter en meer. Toch lieten ze het niet aan hun hart komen, dixit De bruyn: “Hadden we zeker de juiste zaal gekozen”. Beneden speelde namelijk Goose ten dans.
Het duurde even voor ze onder stoom kwamen, maar eens dat gebeurde, kwam je soms oren te kort. Jasper Hautekiet nam vaker het initiatief om de songs een richting te geven en het leek soms of De bruyn zich bewust afzijdig hield. Dat beide heren op het podium staan om zich te amuseren was overduidelijk, voor De bruyn is muziek maken een eindeloze speeltuin: zo kregen we onder andere een overdosis neusfluit en vrolijk vogelgekwetter over ons heen. Als een mens daar niet vrolijk van wordt, dan is-ie sowieso een zuurpruim en verloren voor de mensheid.
Vaak gingen de heren tijdens een nummer allebei een andere richting uit, maar op het eind kwamen ze elkaar gelukkig weer tegen. Of ze vertimmerden het nummer enigszins, zoals “BXL Midi” uit The Eternal Perhaps, met zijn electro/synth geluid. En “Maurice The Boss (Cat)” is na meer dan twee jaar nog steeds vermist, maar zijn klagend gemiauw waarde even door de AB Club.
De nummers verdronken al eens in de improvisatiedrang van De bruyn en Hautekiet, waardoor dit optreden minder urgent en stomend overkwam dan wat we in de Handelsbeurs gezien en gehoord hadden. Het is zeker bewonderenswaardig dat ze zich niet beperken tot wat er in de studio opgenomen werd, maar af en toe werd het rommelig en verloren ze zich te veel in het improviseren. Want hoewel het applaus in de AB Club warm en gemeend was, hebben De bruyn en Hautekiet één ding duidelijk gemaakt: ze maken het hun publiek niet gemakkelijk en staan niet op het podium om aan crowdpleasing te doen. “Waak er dan wel over dat je het publiek niet te veel afschrikt”, zouden we zeggen. Misschien is het wel tekenend dat de naakte versie van “Redemption Song” – met enkel mondharmonica en contrabas – een van de enige kippenvelmomenten van de avond was?
