Hoewel Mamoru Hosoda al een tijdje meedraaide (onder andere als regisseur bij de Digimon televisieserie) en in 2006 zich reeds internationaal liet opmerken met The Girl Who Leapt through Time, is het pas in 2018 dat hij zijn grote doorbraak kende met Mirai no Mirai (in het westen uitgebracht als Mirai of the Future). Voortbouwend op dat succes is er nu Belle, dat in Japan uitgroeide tot een gigantisch post-corona succes, ook in de VS de nodige aandacht kreeg en nu ook in België eindelijk te zien is.
Net als in Mirai no Mirai, staat ook in Belle een spel tussen realiteit en fantasie centraal. Hier is dat het verhaal van Suzu, een wat bedeesd tienermeisje dat zichzelf helemaal herontdekt als wereldberoemde zangeres in een virtuele wereld, ‘U’ genaamd. Het concept vertoont wel wat gelijkenissen met de premisse van – roman en film – Ready Player One, want ook hier nemen mensen totaal andere gedaantes aan eenmaal ze de kettingen van de realiteit hebben afgegooid. De titel alleen al, geeft echter aan dat Belle uit een heel ander vaatje tapt. Onder alles zit immers een nieuwe versie verborgen over de zelfopoffering die de kern uitmaakt van Beauty and the Beast en de avonturen die deze ‘Belle’ doormaakt, liggen niet zo heel ver af van het oorspronkelijke verhaal. Die kern zit evenwel verpakt in een film die evenzeer gaat over tienerangsten en – onzekerheden (de vele uitbarstingen van Suzu zijn soms wat van het goede teveel) en over de manier waarop die uitvergroot geprojecteerd worden in de door sociale media gedomineerde wereld van het internet. Er is genoeg actie en avontuur, maar voor het overgrote deel is dit een prent die draait om chatrooms en opinies, om perceptie en populariteit.
Om dat allemaal in beeld te brengen, kiezen de makers voor een stijl die helemaal bestaat uit toegeëigende animatie uit andere werken: van Hayao Miyazaki tot Disney, Satoshi Kon, Pixar en Ghost in the Shell. In de uithoeken van het virtuele universum zitten – net als in Ready Player One – eindeloze reeksen aan referenties verborgen en dat geldt evengoed voor de verwijzingen ingebed in de meer ingetogen stijl die gehanteerd wordt voor de scènes die zich afspelen buiten het ‘U’. Het dient gezegd dat Hosoda niet altijd erin slaagt om al die gefragmenteerde inspiraties en invloeden ook echt te gebruiken voor een nieuwe eigen visie, maar bij momenten (vooral tijdens het laatste deel) levert het bonte spektakel wel enkele adembenemende grootschalige vista’s op en zelfs de eindeloos drukke ‘social media’ gesprekken zijn dynamisch en soms verrassend in beeld gebracht.
Een beetje zoals het eerdere werk van Mamoru Hosoda (de hysterische buien van de heldin waren bijvoorbeeld ook al repetitief in Mirai no Mirai) is Belle dan ook een wat onevenwichtige prent: er zijn talloze betoverende elementen, maar nooit is er echt het gevoel dat alles ook samenvloeit tot een helemaal geslaagde film. Niettemin is dit een animatieprent die de internationale markt eindelijk weer een kwalitatieve injectie kan geven, nu ook Pixar in recenter werk absoluut niet meer het hoge niveau van weleer haalt.
