Ergens in de loop van de jaren negentig, ontpopte superster Jennifer Lopez zich van zangeres en entertainer tot actrice. Dat gebeurde aanvankelijk in interessante titels zoals Out of Sight van Steven Soderbergh en The Cell van Tarsem Singh. Al snel was de kwaliteit verdwenen en aan het begin van de eeuw was Lopez niet weg te branden van het witte doek in romantische niemendalletjes die eigenlijk steeds een variatie brachten op hetzelfde thema: The Wedding Planner, Angel Eyes of Maid in Manhattan. Na een periode wat minder prominent aanwezig te zijn geweest (op Hustlers na), moet het op Valentijn 2022 gelanceerde Marry Me, ‘La Lopez’ weer op het voorplan brengen. Veel is er niet veranderd, al moet het gezegd dat Marry Me enigszins genietbaarder is dan de illustere voorbeelden van een decennium geleden.
Nochtans lijkt het initieel alsof de hele film vooral bedoeld is als een schaamteloze promostunt voor de soundtrack die Lopez bijeen zong met de Colombiaanse ster Maluma. Elke mogelijke kans om songs onder de aandacht te brengen wordt aangegrepen en dat is niet bijzonder moeilijk aangezien ‘Jelo’ hier in de huid mag stappen van … een wereldberoemde zangeres. Het vraagt niet veel van de kijker om de actrice zelf te herkennen in een verhaal over superster Kat Valdez wiens nakende huwelijk een fenomeen is op sociale media. Letterlijk een paar seconden voor ze het podium op moet om voor de ogen van 20 miljoen kijkers haar ja-woord te geven, duikt echter een video op die de affaire tussen haar aanstaande (Maluma) en haar assistente, wereldkundig maakt. Totaal van de kaart haalt ze een onbekende uit het publiek om mee te trouwen: een bedeesde wiskundeleraar (Owen Wilson) die tegen zijn zin door een vriendin werd meegesleept naar het concert.
Dat opzet is – om vriendelijke te blijven – lichtjes absurd, maar dat geldt voor wel meer romantische komedies en ‘geloofwaardigheid’ is niet meteen een vereiste voor dit genre. Soms moet je als recensent dan ook even bereid zijn vooroordelen tot op zekere hoogte af te leggen. Plot, emotie en opzet van Marry Me verschillen in wezen niet zo heel erg van ontelbare gelijkaardige films die gedraaid werden in de jaren negentiendertig: In Name Only met Carole Lombard, Suzy met Jean Harlow of Big City Blues met Joan Blondel. Allemaal namen die u misschien slechts vaag bekend voorkomen, maar die allemaal binnen het toenmalige studiosysteem opgevoerd werden als romantische en melodramatische heldinnen, elk met hun eigen specifieke ‘persona’ (Blondel was de ‘losbol’, Harlow de ‘vamp’ en Lombard de meest romantische). Geen van de titels hierboven zijn hoogtepunten in de carrière van die actrices, noch in de loopbanen van de regisseurs achter de camera. Het zijn vlotte, snel te vergeten films die we nu als ‘rom com’ zouden bestempelen en die niemand zich nog herinnert (behalve uiteraard door cinema geobsedeerde recensenten die honderden films bekijken). Die zijsprong is enkel bedoeld om duidelijk te maken dat de filmgeschiedenis een selectief geheugen heeft en niet elke romantische komedie het niveau haalt van The Seven Year Itch of Gentlemen Prefer Blondes. Anderzijds is het relativisme ‘het is goed in zijn genre’ evenzeer te verwerpen: of het nu drama, actie of komedie, goede cinema blijft goede cinema en slechte cinema wordt niet beter omdat het nu eenmaal ‘goed is in zijn genre’.
Er is ook geen twijfel over mogelijk dat de hoger aangehaalde dames veel getalenteerder comédiennes waren dan Jennifer Lopez ooit zal zijn. En toch is Marry Me geen ramp. De film ziet er dan wel even glad uit als de soms al te synthetische plot, de muzikale nummers worden opdringerig gepromoot en de emotionele crescendo’s zijn uiterst manipulatief, maar los van al die dingen is dit een romantisch droomverhaaltje verpakt in een onopvallende maar acceptabele vormtaal, die niet slecht genoeg is om je voortdurend aan te ergeren. Is dat genoeg om een goede film te zijn – absoluut niet – maar het is net genoeg om een zoveelste te vergeten titel te zijn in een genre dat al decennialang filmzalen vult met vooral exact dat soort films.
