“And I thought of you / And there wasn’t a girl that could make me shy, until I talked to you, somewhere in the night with a spell in your eyes / And it was all about you”: de zinderende nieuwe single van Let’s Eat Grandma belooft veel moois voor de toekomst.
“I have a feeling this is absolutely going to fill that hole of Chromatics sized synthy pop sound my heart has right now”, juicht iemand op Reddit. Wij denken “Toen Chvrches nog geen verkeerde vrienden had”. Wie Let’s Eat Grandma nog altijd ziet als die vreemde tieners die op hun debuutplaat I, Gemini bizarre, kronkelige muziek over zwammen maakten, mag eens fronsen. En moet dan even terugdenken aan I’m All Ears, de opvolger van die plaat uit 2018, waarop de betreurde producer Sophie de dames de geneugten van een catchy synthriedel leerde. “I Will Be Waiting” was toen een fijne single, en blijkt nu een wegwijzer te zijn geweest. “Hall Of Mirrors”, het eerste nieuwe teken van leven in drie jaar en de aankondiging van een nieuw album in januari, is opgetrokken uit synths en beats waar elke hartenklop van Robyn doorheen tikt. Het is het geluid van neonlichten weerspiegeld op nat asfalt, in gejaagd fast forward.
Dat is fijn, maar wat “Hall Of Mirrors” zo goed maakt is de zang van Jenny Hollingworth en Rosa Walton, doorspekt van pijn en melancholie. Hier staat meer op het spel dan een popliedje, en dat voel je. Dit is popmuziek op zijn mooist.
