Beckett is in België te zien op Netflix. Marc Bussens, voorzitter van de Belgische Unie van de Filmkritiek, kroop voor Enola in zijn pen als gastrecensent.
De 37-jarige in Los Angeles geboren John David Washington (zoon van tweevoudig Oscar-winnaar Denzel) is bijzonder goed op dreef. Met zijn charismatische vertolking als Ron Stallworth, de eerste Afro-Amerikaan in het politiekorps van Colorado Springs die picaresk weet te infiltreren in de lokale Ku Klux Klan-afdeling in Spike Lee’s anti-white power-farce BlacKkKlansman, deed iedere filmliefhebber en bij uitbreiding de Hollywood- en Netflix-bonzen naar adem happen. Resultaat: Washington Jr. werd meteen gecast in Robert Redfords frisse afscheidprent The Old Man & The Gun. Sindsdien verandert alles wat John David (JD voor de intimi) aanraakt, in goud. Denk maar aan zijn memorabele rol in Christopher Nolans Tenet en in Netflix’ broeierige intense karakterstudie en vlijmscherpe verbale ‘pas de deux’ tussen hem en actrice Zendaya, Malcolm & Marie. En nu, in minder dan een jaar tijd, is JD er al voor de derde keer. Deze keer speelt hij de hoofdrol in de nieuwe spannende politieke Euro-Netflix-thriller Beckett.
De Plot van Beckett draait om een koppel dat tijdens een romantische reis in Griekenland betrokken raakt in een auto-ongeluk, een voorval waaruit een mysteriethriller groeit rond de protagonist (Washington) die moet proberen uit te vissen waarom hij steeds meer verwikkeld raakt in een reeks vreemde gebeurtenissen waarin ook de politie een aandeel lijkt te hebben.
Achter de camera staat de Italiaanse regisseur Ferdinando Cito Filomarino, die als assistent fungeerde op de set van Luca Guadagnino’s Call Me By Your Name. Filomarino kiest in zijn Engelstalig debuut bewust voor een typische, beduimelde jaren zeventig- stijl. Op een moment dat films als bad Boys for Life en F9 de plak zwaaien, toch voor een verhaal kiezen boordevol intriges is op zichzelf al een statement. Alles ontplooit zich daarenboven tegen een achtergrond van politieke crisis en legt de focus op een groezelige overlevingstocht van een gewone man van vlees en bloed die geen speciale ‘skills’ in zijn broekzak heeft steken, maar het moet hebben van zijn vastberadenheid, levensdrang, intelligentie en een gezonde dosis toeval en geluk om te overleven. Deze keuze is zelfs het sterkste punt van de film omdat je als kijker meeleeft met het hoofdpersonage en zijn bedenksels om zich uit hachelijke situaties te redden. Bijgevolg in Beckett geen verpletterende auto-achtervolgingen, maar een zenuwslopende tocht te voet van het rustige en mooie platteland – met dank aan het fraaie camerawerk van Sayombhu Mukdeeprom – naar de nauwe zenuwachtige straten van Athene. Ook geen explosieve actie of vlammende schietpartijen, maar wel lekker ruwe vechtpartijen en een minutieus geweven web van verwikkelingen en paranoia, dat dankzij de intrigerende en soundscape-achtige score van de Japanse maestro Ryuichi Sakamoto, nog bedreigender overkomt. Beckett is bijgevolg veel realistischer dan de gemiddelde actiefilm die momenteel de bioscopen oorverdovend binnenrolt.
Dat wil niet zeggen dat Beckett een topfilm is. Zo haalt de prent zeker het niet het niveau van grote gelijkaardige voorbeelden als The Fugitive of The Parallax View. Het scenario komt in het eerste deel van de prent best snedig over, maar raakt nadien snel buiten adem en hoewel het hoofdpersonage aanvoelt als je liefhebbende buur die volstrekt onschuldig in nesten zit, springt hij met een gebroken rechterarm, schotwonden in zijn linkerarm en buik, zowaar van de vierde verdieping pardoes boven op een vluchtauto, een lucullische scène die eerder thuishoort in The Expendables of een Jason Statham-vehikel. De tekortkomingen worden gelukkig ruimschoots goed gemaakt door de overweldigende fysieke en heel overtuigende acteerprestatie van John David Washington. Het feit dat hij op de middelbare school op hoog niveau scoorde in voetbal, basketbal en atletiek legt hem hier zeker geen windeieren. Bovendien wordt hij omringd door een voortreffelijke (voornamelijk Europese) ensemblecast die onder meer bestaat uit de Zweedse Alicia Vikander, de Luxemburgse Krieps, de Griekse Lena Kitsopoulou en Boyd Holbrook.
Dus eerst: “Beckett is bijgevolg veel realistischer…”, en dan “met gebroken rechterarm,…”
Man toch, deze film is compleet belachelijk. Beckett weet gehaaide moordenaars af te schudden maar als hij een scooter wil kapen krijgt hij kletsen van de bestuurster. Realisme dames en heren!
Ach, hier zal ook weer geen reactie op komen, misschien tijd om Enola te verwijderen van mijn favorieten. Waar is de levendige commentaarsectie van Digg gebleven?
Beste Frederick, realisme is een relatief begrip en in wezen is een film nooit ‘realistisch’ omdat er altijd gewerkt wordt binnen de articiële constructie van het medium (noot: ik ben zelf niet de auteur van dit stuk, dus beantwoord dit als hoofdredacteur voor de sectie ‘film’) – als ‘Beckett’ dus als realistisch omschreven wordt is dat vooral ten opzichte van andere hedendaagse actiefilms zoals F9 of de Marvel films, in die zin leunt de prent idd dichter aan tegen films van pakweg 30/40 jaar geleden dan bij hedendaagse actie. Wat de ‘Digg’ opmerking betreft: dat is ondertussen heel lang geleden, ik ben daar zelf nooit bij betrokken geweest en kan daar alleen aan toevoegen dat onder een nieuwe hoofdredactie het inderdaad best mogelijk is dat er een andere lijn wordt gevolgd.
Inderdaad, je hebt gelijk ivm het realisme hier tov andere hedendaagse actiefilms, maar graag dan ook enige consequentie tijdens de film. Ik weet niet of je zelf de film bekeken hebt, maar de scooter hijack fail was zo belachelijk en hilarisch tegelijk als je ziet wat Beckett in de rest van de film allemaal klaarspeelt.