BlacKkKlansman

BlacKkKlansman is moeilijk en dan hebben we het niet alleen over de titel. Het thema dat de film aankaart, is op zijn zachtst gezegd gevoelig. Wie in Trumpiaanse, neoliberale tijden een film over racisme in de Verenigde Staten maakt, zit onvermijdelijk opgezadeld met een politiek statement. Zet er dan nog eens Spike Lee op en je wéét dat het een geladen boeltje kan worden. Toch zeggen wij amen to that , want de verrassende keuze om een komedie te maken over een van de – sorry hiervoor – zwartste pagina’s uit de Amerikaanse geschiedenis, laat dankzij de gemakkelijk verteerbare humor ruimte voor reflectie die verdergaat dan het besef van de tragiek.

BlacKkKlansman is het bij het haar getrokken, maar waargebeurde relaas van politieofficier Ron Stallworth, een zwarte Amerikaan die in de seventies infiltreert in een van de meest notoire extreemrechtse, racistische en misogyne organisaties: de Ku Klux Klan. Eén telefoontje waarbij Ron ‘negers’ en ‘verkrachters’ op één en dezelfde lijn zet, voldoet om de vrijdag erop een pintje te mogen gaan drinken met zijn nieuwe rakkers. God bless white America! Gezien Ron niet de middelen had om Michael Jackson-gewijs blank te worden, schakelde hij zijn blanke joodse collega in om de identiteit van Ron Stallworth ‘de KKK’er’ op te nemen. Zo start Ron zijn kruistocht tegen racisme, geweld en onzinnigheid.

Lee benaderde Ron Stallworths onderneming als een geniale prank , die de KKK genadeloos in zijn blootje zette. Zo zijn de telefoontjes van Ron met David Duke – het opperhoofd van de Klan –zodanig absurd dat humor absoluut inherent wordt aan de situatie. Verder maakte Lee gretig gebruik van de gelegenheid om de leden van de KKK af te schilderen als complete randdebielen: vooral de paranoia semi-psychopaat Felix en zijn gezette vriend Ivanhoe, wiens retoriek louter bestaat uit platte racistische moppen, zorgen ervoor dat het bedreigende aura van de Klan gereduceerd wordt tot quasi nihil. Gevaarlijk, zou je kunnen zeggen, mocht Lee niet extra in de verf zetten dat achter die bespottelijke façade alsnog potentie schuilt. Het lachen breekt je snel zuur op als Felix zijn wapenkelder tentoonstelt.

Het sterkst is BlacKkKlansman als het de Afro-Amerikaanse retoriek naast die van de Amerikaanse nationalisten legt, ook al is Lee’s bias overduidelijk. Misschien is dat soms ook wat nodig om de historische betekenis achter belangrijke namen als D.W. Griffith en W.E.B. Du Bois opnieuw permanent in ons geheugen te griffen. De vele geschiedenisboeken sijpelen door in de compositie van de film: aan zaken die doorgaans niet aan bod komen, zoals het aandeel van joodse slachtoffers van de KKK en het belang van cultureel erfgoed, wordt evenzeer aandacht besteed en de film gebruikt dan ook de volle 135 minuten om zijn verhaal te doen. Verder wordt de parallel tussen vandaag en 1970 expliciet getrokken: als Ron beweert dat iemand als David Duke nooit president zou kunnen worden, is het niet moeilijk om terug gekatapulteerd te worden naar 2016, toen ook het Westelijk halfrond niet geloofde dat Trump het ooit zou halen.

Toch was BlacKkKlansman ons even kwijt. Als zo’n belangrijke film plots allures krijgt van romcom, is het foute boel. Rons romantische relatie met een studentenactiviste kreeg iets te veel dramatische kijkminuten en ook het toewerken naar één of ander happy end voelde wat misplaatst aan. In de slotminuten wordt die happy ending terecht rechtgezet, maar dan nog blijven we wat op onze honger zitten. Hoewel de voornaamste setting een politiekantoor is, wordt het probleem van institutioneel racisme maar zijdelings aangeraakt als iets marginaals. Google echter ‘mass incarceration’ en je weet dat institutioneel racisme veel verder reikt dan die enkele racistische flikken. BlacKkKlansman is een fijn geschiedenislesje, maar als je de geactualiseerde feiten van racisme in de Verenigde Staten écht wil kennen, bekijk je beter de Netflixdocumentaire 13th, want all power to all the people is helaas nog steeds hoog aan de orde.

8
Met:
John David Washington , Adam Driver , Laura Harrier
Regie:
Spike Lee
Duur:
135 minuten
2018
VS
Scenario:
Charlie Wachtel , David Rabinowitz , Kevin Willmott , Spike Lee , Ron Stallworth

verwant

Ferrari

Michael Mann is een regisseur over wie ik als...

65

De ‘65’ in de titel van deze sciencefiction thriller...

White Noise

Wanneer uw televisietoestel niet naar behoren werkt, kan het...

House of Gucci

De trailer van House of Gucci belooft intrige, verraad,...

Annette

Afgelopen maandag was Leos Carax nog te gast op...

aanraders

La Bête

De naam Bertrand Bonello laat misschien niet bij iedereen...

Dune Part Two

Na het opvallende succes (de film haalde een allesbehalve...

The Iron Claw

Regisseur Sean Durkin is een kei in het evoceren...

Human Forever

“Hoe ga je met dementerende mensen om?” moet plaats...

La Sirène

De oorlog tussen Irak en Iran staat geboekstaafd als...

recent

Zimmerman

17 maart 2024Rotown, Rotterdam

Zondagavond spelen Ivy Falls en Zimmerman in Rotown in...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

The Smile

15 maart 2024Vorst Nationaal, Brussel

Er zit een goeroe verborgen diep in Thom Yorke....

Benni :: Make Me Blind

Vanuit het land van de eeuwige herfst bracht de...

Miek Zwamborn :: Onderling – Langs de kustlijn van Mull

Hoe maak je als auteur het landschap tot hoofdpersonage...
Vorig artikel
Volgend artikel

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in