Geen betere manier om de coronastilte voorgoed te doorbreken dan met een nieuwe single van het Gents-Antwerpse Huracán. Want wat een mokerslag is “Bruises” geworden. Naar aanleiding van de release van deze knaller ging enola langs voor een gesprek bij het repetitiekot van de energieke band.
“These thoughts will grind me down. My hope, my faith, my soul, black cold. It harms, it hurts, it breaks me down, it’s fucking real. A dream, a lie, it lives, it dies. My head, it burns, it burns me down. My hope, my faith, my soul.” De teksten van de nieuwe energiebom -een spervuur van riffs en drumroffels- van het viertal laten niets aan de verbeelding over.
“De titel staat voor mentale blauwe plekken”, steekt bassist en Antwerpenaar van de band Bert Roos van wal terwijl een sixpack Jupiler erbij wordt gehaald. “Iedereen voelt dat wel eens: iets dat in je hoofd trekt, dat angst begint op te wekken en weer wegtrekt. Daarom schreeuw ik ook: ‘it lives, it dies’. Ik had de teksten oorspronkelijk niet opgevat als een persoonlijk verhaal, maar achteraf ben ik er wel achtergekomen dat het met mijn eigen issues te maken heeft. Maar iedereen heeft toch wel eens struggles, niet? Gedurende de coronaperiode is iedereen zichzelf wel eens tegengekomen.”
Voor wie nu het ergste begint te denken: neen, de band is niet in een existentiële crisis terechtgekomen, wel integendeel. De coronaperiode heeft bij Huracán ook heel wat vruchten afgeworpen. Er werden niet alleen drie nummers geschreven, maar ook -uiteraard deels noodgedwongen- een nieuwe werkwijze gehanteerd. En de goesting om live te spelen is groter dan ooit. Opsteker van formaat: recentelijk werd de band bevestigd voor de zondag van het grote Alcatraz.
“Normaal gaan we zeer intuïtief te werk in het repetitiekot. Het laatste jaar is dat wat anders geweest, omdat we gedwongen waren om thuis aan nummers te werken. Normaal spelen we wat er in ons boven komt, dat kan een riff of drumpartij zijn, en spelen we daarop in. Dat was de voorbije periode dus anders”, zegt gitarist Geert Reygaert.
200 per uur
“Ik denk dat we mede door corona iets bewuster aan het songschrijven zijn gegaan. Er wordt nu beter over structuur nagedacht. We staan er meer bij stil, maar pas op: we zijn nog niet alle hectiek uit het oog verloren. Op onze vorige twee platen waren we altijd tegen 200 per uur aan het racen. Om dynamiek te creëren, moet je eens gas durven terugnemen. Ook de nieuwe single is behoorlijk rechtdoor, maar bij de andere nieuwe nummers hebben we wel geprobeerd om stillere momenten in te voeren”, legt drummer Tijs De Langhe uit.
Het moet gezegd: het volledig DIY opgenomen “Bruises” blaast de luisteraar meteen van zijn stoel en is ongelooflijk to the point. “Het muzikale luik geeft best wel goed de intensiteit van de teksten weer. We speelden het nummer voor corona al even live, maar het heeft een ferme update gekregen tijdens de lockdown. Het is een beetje next level geworden omdat we elkaar constant extra laagjes doorstuurden”, zegt gitarist Christophe Wille. Is “Bruises” dan een blauwdruk geworden voor de nieuwe Huracán? “Het is een heel specifiek nummer geworden. Er staat geen tweede “Bruises” op de plaat. Maar mocht je het aan mijn ma vragen, zou ze zeggen dat het allemaal zelfde klinkt”, lacht Reygaert.
Kinderen van de nineties
Na “Bruises” worden de komende maanden nog twee aantal nummers uitgegeven via digitale weg. Er staat op termijn een echte full-length op de planning. “We zijn kinderen van de nineties die opgegroeid zijn met platen die van A tot Z beluisterd worden, dus het is nu ook de bedoeling om een plaat uit te brengen die één verhaal vertelt. We willen dat de volgorde van de nummers klopt zodat het één samenhangend geheel is.”
Op het moment van het gesprek zijn de drums van vijf nummers opgenomen in de studio van Emilio De Temmerman, drummer van Milo Meskens. “Eigenlijk is onze muziek niet echt zijn muziek, maar dat maakt het net interessant. Tijs is geen geschoolde drummer, Emilio is dat wel en komt van het Conservatorium. Hij snapt soms niet wat Tijs allemaal speelt of wil spelen. Pas op, hij wil zeker geen nummer op vlak van structuur veranderen, zijn input gaat meer over technische aspecten.”
Nog een belangrijke nieuweling in het recente muzikale leven van de band is Wim Reygaert, broer van Geert en tevens sterkhouder van Drums Are For Parades. “We beschouwen hem als onze second opinion en hij dwingt ons om uit onze comfortzone te treden. Hij was er vaak bij tijdens repetities en gaf daar telkens zijn ongezouten mening. Dat is niet altijd comfortabel, maar toch wel nodig om een stapje verder te zetten. Hij dwingt ons wel eens om stukken te schrappen en dat is soms hard wennen, maar achteraf bekeken zijn dankzij hem heel wat nummers geëvolueerd.”
Tim Hecker
Over de nieuwe nummers willen de vier trouwens nog een tipje van de sluier oplichten. “Op de nieuwe plaat ga je dingen te horen die we nooit eerder deden zoals synths en samples. Ik ben zelf een grote fan van dark ambient en de muziek van bijvoorbeeld Tim Hecker. Maar geen paniek, het wordt geen ambientplaat. Christophe had een synth gekocht en daarmee zijn we beginnen experimenteren. Daarnaast heb ik zelf wat field recordings gedaan en die verwerkt in de muziek. Dat geeft soms een bizar gevoel. Het wordt soms een beetje unheimlich”, legt Roos verder uit.
“Wij maken dan ook geen muziek om mensen rustig te maken”, onderbreekt De Langhe. “Dat neemt niet weg dat we open staan voor nieuwe geluiden en dat vind ik een mooie nieuwe stap op de nieuwe nummers. De Huracán-feel blijft, maar we hebben de sound wel opengetrokken. Zoals daarnet gezegd, heeft Wim daarbij geholpen en in de toekomst gaan we dat blijven doen.”
Dan wijkt het gesprek even af naar hoe ‘metal’ Huracán al dan niet klinkt. “We maken wel stevige riffs, maar het is niet dat er constant geblastbeat wordt.” “Anderzijds zijn we ook niet bewust op zoek om niet ‘metal’ te zijn. We komen heel spontaan uit bij dingen die niet klinken als stereotiepe metal. We laten nieuwe dingen toe en dat is ook wie wij zijn als personen. We luisteren naar heel uiteenlopende muziekstijlen”, zegt Roos, die zelf onder de naam Obroni afromuziek en psychedelica uit de jaren zeventig draait.
Zwaarste Lijst
De band draait ondertussen al acht jaar mee. In 2015 zag de eerste ep, ‘Huracán’. Fans van oude Mastodon, Black Tusk en Black Cobra voelden zich meteen aangesproken. Die eerste ep bracht de band tot op een aantal alternatieve festivals (Roadkill, Dunk! Festival, Akkerpop en Rodeofest). In 2017 verscheen hun tweede EP ‘Realm of Instability’ wat hen ook weer een reeks fantastische shows (tweede keer Roadkill in 2017, tweede keer Dunk!festival in 2018 en support voor Life of Agony in Het Depot) opleverde.
Huracán is met andere woorden geen onbekende naam meer in de Belgische scene en daarvoor werden ze eerder dit jaar beloond met twee nummers in De Zwaarste Lijst van Studio Brussel. “Realm of Instability” pronkte op plaats 154 in de buurt van Korn, Lamb of God en Slayer, “Dark Numbers” op plaats 445 net boven Metallica’s “Orion”. Wat voor gevoel geeft dat dan? “We zijn geen superbekende band, maar ergens hoopten we wel dat we er in stonden. We beseffen ook wel dat een lijst met 666 nummers erg uitgebreid was, maar we zouden het ook erg gevonden hebben mochten we die top niet gehaald hebben.”
Wanneer we vragen naar welke Belgische undergroundbands hen opgevallen zijn, vallen meteen de namen Cobra the Impaler en Alkerdeel. “Heel coole mensen en tijdens corona heeft die band ook nog een fantastische plaat uitgebracht”, klinkt het over de Meetjeslandse blackmetalband. Roos: “30,000 Monkies heb ik eens gezien op DesertFest en die doen ook iets helemaal anders met hardere muziek. Ze doen volledig hun eigen ding en dat vind ik de max.” Verder passeren ook de Mechelse bands Pothamus en Psychonaut de revue. “Dik verdiend waar die bands nu staan”, klinkt het unaniem.
Biersmijtriffs
Ter afsluiting komt er een onderwerp aan bod dat de vier liever “na vijf Westmalles” aan de toog startten. Wanneer we vragen naar de grootste gemene deler vallen meteen de woorden ‘energie’, ‘adrenaline’ en ‘uitlaatklep’. De Langhe: “Geert en ik kennen elkaar van in het middelbaar en luisterden naar exact zelfde muziek. Toen voor het eerst samen een band hadden, wisten we nog niet goed hoe we moesten spelen.”
“Stilletjes aan hebben we toch meer artistieke ambities dan enkel een uitlaapklep te zijn. Ik denk dat we nu daarin elkaar wel vinden. Ik denk dat we alle vier open minded zijn en we laten verschillende soorten invloeden binnen. Dat niet-conventionele is misschien wel onze grootste gemene deler? We vinden elkaar heel vaak in andere muziek. We vinden biersmijtriffs uiteraard de max, maar het mag ook eens wat anders zijn. We hebben allemaal een lichte aversie voor dingen die te typisch klinken, beschouw het als onze tic nerveux.”
Het gesprek eindigt met liefdesverklaringen aan het Amerikaanse YOB – wat door ondergetekende volledig terecht wordt bevonden. “Ook bij Huracán is er soms melancholie te horen”, zegt De Langhe nog. “Dat hoor ik de mensen niet veel zeggen”, grapt hij nog terwijl de hond des huizes knabbelt aan afgebroken drumstokken. Nadien volgt nog een amusante muziekquiz op basis van de Spotify-favorieten van de gastheer-drummer. Van Liturgy tot Björk: het weerspiegelt opnieuw de brede smaak van Huracán.
