Muzikanten zaten het voorbije jaar niet stil. Ze smeedden plannen, zetten nieuwe projecten op, probeerden het beste te maken van die livestreams en werden vermoedelijk ook met zichzelf geconfronteerd. Dat leverde voor ons luisteraars gelukkig heel wat nieuwe muziek en releases op. Ook de Deense altsaxofoniste, improvisator en componiste Signe Emmeluth levert haar bijdrage, met een geïmproviseerde soloperformance voor het digitale Sonic Transmissions festival.
Je zou denken dat deze crisis voor jongere muzikanten als Emmeluth verlammend kan werken. Net als je weer van je laat horen met eigen werk (Emmeluth’s Amoeba), via projecten van/met anderen (Skarbø Skulekorps, Owl,…) en de hort op ging met een nieuwe band (Mudskipper) krijg je met deze toestand af te rekenen. Maar goed, Emmeluth trok in augustus naar Kafé Hærverk, een hotspot voor geïmproviseerde muziek in thuisbasis Oslo, en nam er voor een beperkt publiek een performance op die prompt uitgegeven werd via het fijne Amerikaanse label Relative Pitch. Een album dat, zoals de titel suggereert, kan dienen als visitekaartje. Even betekenisvol is de titel die het stuk meekreeg: “Action Painting en Vogue”.
Het suggereert meteen een vrijheid die ook dominant was bij de abstract-expressionisten. Net zoals zij geen doeken schilderden die een duidelijke weergave waren van de werkelijkheid, zo ook gaat de muzikante in een medium dat sowieso al abstracter is ook op zoek naar een fysiek spel met lijf en materiaal in het moment. Het is de klank die de wezenlijke essentie van het werk vormt, en met Hi Hello I’m Signe laat Emmeluth horen dat ze zich niet zomaar laat labelen.
De performance start vanuit amper waarneembaar geluid (pas na 46 seconden herken je een saxofoon) en rondt zo ook af. Daartussen: geen klassieke climaxwerking, geen spel van riffs en licks, maar een serie van ideeën, insteken, variaties. Dat gaat van start met schijnbare probeersels en de onvoorspelbaarheid van een dier dat z’n weg zoekt of een nest bouwt, met een wat nasale toon die hier en daar onderbroken wordt voor iets dat klinkt als kalkoengeklok of ganzengegaggel, maar het is vooral ook een gedisciplineerde en gefocuste zoektocht.
Emmeluth speelt met dosering, volume en intensiteit, en zoekt het na de grillige aanzet bij vloeiende trappenbewegingen, met een sax die als een irritante vlieg rond je hoofd cirkelt of plots uithaalt met staccato zweepslagen en gierende kreten. Andere insteken: een spel met (dis-)continuïteit, herhaling, timbrewissels. Herinnert ze met die maffe effecten wat aan Zorns’ The Classic Guide To Strategy, dan doet haar sound even later zelfs aan de sopraansax van Steve Lacy denken. Verderop speelt ze met meer beheerste, lange tonen, maar dan wel ongepolijst, het speeksel fungerend als lichtjes korrelig reliëf.
Soms klinkt het wat schizofreen, zo’n spanning tussen fel, snerpend gesnauw en meer afgeronde klanken, speelt ze met de microfoon in de klankbeker, laat ze die sax zelfs als een doedelzak klinken. Heel even heeft het zelfs iets van een te ontcijferen code, met patronen die warrig en extreem worden, vol abrupte intervallen en contrasten, al belandt ze uiteindelijk bij lichtzwaardgezoem dat je nekharen overeind blaast (luister bij voorkeur met een koptelefoon). Hi Hello I’m Signe verkent in een tijdsspanne van 35 minuten best veel terrein, al besef je dat pas achteraf. Dat is altijd een goed teken én een bewijs dat de saxofoniste ondanks de schijnbare ongeregeldheid een coherent pad aflegt en daar een meteen een heel persoonlijke draai aan geeft.
