“Third time’s the charm”, aldus Signe Emmeluth, die met haar band een verpletterende indruk naliet tijdens het Summer Bummer Festival van 2019, maar vervolgens moest wachten tot november van 2021 om terug te kunnen komen. Het werd een heuglijk weerzien met een kwartet dat op de eerste dag van een compacte tournee al speelde met een vlammende souplesse en materiaal dat doet uitkijken naar dat derde – ook al uitgestelde – album.

Maar vervolgens eerst vaststellen dat de concertbezoeker (of toch zij die de weg naar clubs en zalen niet kwijtgespeeld zijn) in dit kleine landje rotverwend is, met op het moment dat dit concert gespeeld werd ook performances van Craig Taborn (in Flagey) en Jaimie Branch & Fly Or Die (iets verderop in Rijkevorsel). Dat had ongetwijfeld ook een impact op de opkomst voor dit concert, dat plaatsvond in een zaaltje waar de helft van het publiek om onduidelijke redenen sowieso pas opdaagt terwijl de band al een tijdje staat te spelen. Aan de muziek zal het niet gelegen hebben.

We kregen immers een band te zien die z’n huiswerk gemaakt had en onder leiding van altsaxofoniste Signe Emmeluth speelde met een gezonde agressiviteit. Pianist Christian Balvig is op zich al een plezier om naar te kijken; breed lachend en ongedurig schuifelend op z’n stoel, met een weldadige aanpak die regelmatig het volledige ivoor overspande met grote intervallen, maar die in een handomdraai ook uitpakte met driftig unisono ladders op en af klimmen en hier en daar zelfs een romantische getinte zijstap. Het lijkt een detail, maar hij is het soort muzikant die de veelzijdigheid en geestdrift van een band enkel nog in de verf zet.

Met Emmeluth beschikt Amoeba ook over een leider die band en muziek met verve in goede banen leidt. Het Summer Bummer-concert liet al heel sterk voelen dat het kwartet een esthetiek najaagt die wortels heeft in de zwarte freejazztraditie, maar die een heel eigen draai geeft met vrije exploten en inspiratie uit de hedendaagse muziek. Ook zonder partituren bewoog het kwartet langs soms halsbrekende passages vol voortdurend verschuivende ritmes, contrasterende kleuren en strak samenspel, waarbij je hier en daar zelfs moest denken aan de combinatie van uitdagende complexiteit, speelse schijnbewegingen en tomeloze energie uit de Braxtonwereld.

Emmeluth tufte en sputterde, gierde schril en ongemeen intens, liet delirische slierten vloeien uit die klankbeker (die genereuze staalkaart liet ze ook horen op een soloalbum), terwijl Balvig, gitarist Karl Bjorå en drummer Ole Mofjell moeiteloos schakelden tussen vrijheid en hechtheid, waarbij soms duo’s tegen elkaar uitgespeeld werden met een grillige, dwarse spanning en de muziek laag voor laag uitgedund werd om vervolgens weer te kunnen toeslaan met een nieuwe opwaartse beweging. En als het concert twee jaar geleden vooral opviel door een paar opvallende contrasten tussen werelden die soms ver van elkaar verwijderd waren (of aanvankelijk toch leken), dan leek het wel alsof nu alles meer in balans zat, in elkaar overvloeide, samenkwam in een nieuwe mengvorm. Het was, anders gezegd, alsof het kwartet z’n eureka-moment verwerkt en een plaats gegeven had.

Opnieuw: je kreeg een sterk op elkaar ingespeelde formatie te zien, maar dan eentje waarin elk lid een heel eigen rol opnam, met Bjorå die kringelende motieven afwisselde met krassende effecten en gierende slide, en Mofjell die regelmatig jaagde als een opgefokte motor, maar ook meesterlijk speelde met timing en accenten en in een uitvoerige solo vooral imponeerde met souplesse. Doe er nog de collectieve uitbundigheid en, vooral in de finale, nog een fikse scheut humor met wat theatraal gekscheren bij, en je zit met een passage die, alweer, indrukwekkend te noemen was.

Een klein uurtje schokken en slingeren met vooral nieuw materiaal dat nu al het beste belooft voor album #3 en dan nog een vet uitroepteken erachter zwieren met een begeesterde versie van “Lyons” (opgedragen aan de altsaxofonist die grote sier maakte aan de zijde van o.m. Cecil Taylor en ongetwijfeld ook van invloed was op Emmeluth en band) uit Chimaera. Beluistering van dat schijfje bevestigde nogmaals dat een goede liveband in staat is tot grootse dingen. Je moet er niet aan denken waar deze band mits wat tijd en extra concertkilometers nog gaat belanden. Allemaal te ontdekken via onze podia. Verlies ze niet uit het oog.