Een titel die ‘afleidingen’ spelt zou een mens op verkeerde ideeën brengen, maar neen: Distractions is niet ‘De Lockdownplaat’ van Tindersticks. Al in februari 2020, toen dat virus nog een slechte grap bij een lelijk hoestje was – ‘Het zal toch niet Chinees zijn, ha ha ha’ – stonden de songs in de steigers. Dat het een album vol studiogepruts zou worden, bleek enkele maanden later echter mooi meegenomen.
Op zijn dertiende album klinkt Tindersticks anders. De zwierigheid van weleer, die op voorganger No Treasure But Hope net zo enthousiast weer in de armen was gesloten, is alweer naar huis vertrokken. Het is nacht, de band rookt een sigaretje, drinkt een glas en zet het nog wat op een jammen. Iemand heeft een percussieloopje geprogrammeerd, Dan McKinna zet het op een gemoedelijk bassen, en Stuart Staples begint als in een koortsdroom te prevelen. Elf hypnotiserende minuten later echoot hij eindeloos “Can’t stop the fading” en zit de langste Tinderstickssong ooit er op.
“Man Alone (Can’t Stop The Fading)” klinkt los, maar is toch strak. En zo zal de snit van Distractions zijn; ingehouden maar spontaan, kaal maar niet sober. Het is een plaat die ontstond in de studio, waar alles mooi in het gelid wordt gedrongen, en van elk instrument slechts werd overgehouden wat echt nodig was. In “I Imagine You” is dat niet veel: nog meer geprevel van Staples, zelfs gefluister, en de zingende zaag van David Boulter. Spaarzaamheid zoals de encyclopedie dat zou uitleggen.
“Tue–moi” kreunt Staples over een eenzame piano; een eerbetoon aan de slachtoffers van de aanslag in Le Bataclan, dat in het Frans moést gezongen worden. De zanger mag dan al jaren in de Franse Limousin wonen, zijn onbeholpen, gemaniëreerde uitspraak geeft het nummer een extra kwetsbaarheid mee. In afsluiter “The Bough Bends” kwetteren de vogeltjes als intro voor een monoloog van Staples die alweer soberheid als leidraad neemt, en alweer Boulters piano het hoge woord geeft.
In het midden laten drie covers de flexibiliteit en veelzijdigheid van de band horen. Neil Youngs “A Man Needs A Maid” krijgt met vocale hulp van Gina Foster een ingetogen maar getrouwe versie. “Lady With The Braid” haalt het niet van Dory Previns origineel, maar dat is dan ook keeldichtschroevend goed. In dat licht doet Staples het niet slecht, over alweer een elektronische ritmetrack, en in de slotfase mogen die typische Tindersticksstrijkers dan toch nog eens van stal. Verrassender is “You Have To Scream Louder” van TV Personalities. Ook in deze op het eerste gehoor gemoedelijke versie zindert de woede toch door, klinkt dat gitaartje toch nijdig. Ook als ze kwaad zijn, toont Tindersticks dat met elegantie.
Het heeft Tindersticks dertig jaar gekost om dat punt te bereiken, om zich eens goed boos te maken, en dat zegt genoeg. Ook op de drempel van zijn vierde decennium is deze groep nog niet uitverteld, wordt er gezocht naar nieuwe manieren om andere dingen te vertellen. Pro memorie: op dat punt was Rolling Stones een groteske, opgeblazen karikatuur van zichzelf geworden, had U2 al lang niets meer te vertellen. Op Distractions klinken Tindersticks daarentegen even fris als een troep twintigers die net aan de deur komt kloppen. Er is geen stift dik genoeg om te onderstrepen hoe indrukwekkend dat is.
