Stuart A. Staples en zijn Tindersticks lijken de aangenamere fase van hun carrière te zijn ingestruind. De band neemt enkel nog materiaal op wanneer het zich daar compleet klaar voor acht — het laatste album The Waiting Room dateert alweer van 2016 — en op deze huidige tournee kan het zich tussen elk concert een rustdag permitteren. Het zegt iets over de comfortabele marge van de groep op dit moment, die toch lange tijd heeft moeten zoeken naar een werkbaar evenwicht en een sound die hun evoluerende zeitgeist weerspiegelde.
De recentere albums verraadden, in hun wisselvalligheid, de doorstane worstelingen en het is een beetje jammer dat Tindersticks de hoofdmoot van de setlist in het Rivierenhof daaruit puurt. Veel The Waiting Room, nog meer The Something Rain en daardoor is het wachten op het tweede deel van het concert vooraleer klassiekers als “Blood” en “She’s Gone” de revue passeren. Hiermee hebben we weliswaar de enige kanttekening bij het concert geplaatst want wat Tindersticks brengt, brengt het prachtig.
Zo lijkt het nieuwe “Amputees” een instant klassiekertje te gaan worden. Staples’ begerige bariton is als vanouds een schouder om op uit te huilen en wanneer Neil Fraser daarbij een welgemikte gitaarlick distilleert, vallen zelfs de rumoerigste toehoorders stil. “Pinky In The Daylight”, eveneens een nog te releasen track, roept bijna beelden op van een Leonard Cohen in een Venetiaanse gondel maar ook hier hoeft gezegd: het voorspelt een goed nieuw album.
“Medicine” kenden we al langer en vrijwaart vanavond opnieuw de absolute topkwaliteit van de kamermuzikanten uit Nottingham: het grossieren in soberheid. Met David Boulters luttele pianoaanslagen en een Neil Fraser die alweer geen noot teveel speelt, functioneert de stilte als drijfkracht. In het gras rond het openluchttheater tsjirpen de krekels lustig door wanneer Dan McKinna — voor de gelegenheid plaatsnemend achter het keyboard — een atmosferisch “Willow” inzet en daarmee het Rivierenhof in een staat van gewichtloosheid brengt. Contradictorisch misschien, maar het nummer uit Claire Denis’ High Life is ineens het emotionele zwaartepunt van de avond.
Na zo’n verstilde pracht kan je of het podium verlaten, of aan een aardser ritme gaan spelen, wat Tindersticks dan ook besluit te doen. “We Are Dreamers!” wordt als stormachtig manifest kracht bijgezet door de aan bliksem refererende belichting. In een dansbaar “Show Me Everything” mag de feedback eindelijk eens weergalmen. Toch wordt de reguliere speeltijd afgerond met nog een ballad, “Something For The Beauty”, die nooit eerder gespeeld werd en opnieuw dient warm te maken voor dat op til zijnde album.
Wanneer dat verschijnt is vooralsnog onbekend, maar wat we wel weten is dat Tindersticks intussen drie Belgische concertavonden in het voorjaar heeft aangekondigd. Dat het dan opnieuw zal grossieren in bescheiden perfectionisme durven we u nu al te voorspellen.