Hoewel de hoogdagen van het legendarische jazztijdschrift DownBeat ondertussen al een tijdje achter ons liggen, blijft het magazine nog altijd een respectabel instituut. Als een landgenoot er dan in slaagt – met een van zijn eerste releases dan nog wel – om op hun eindejaarslijstje terecht te komen dan is dat toch wel een opmerkelijke prestatie.
De Belgisch-Japanse pianist Alex Koo – want over hem gaat het – slaagde daar in met zijn album Appleblueseagreen, dat hij samen met trompettist Ralph Alessi en saxofonist Mark Turner in 2019 uitbracht. Het levensverhaal van de ondertussen dertigjarige Koo is op zijn minst opmerkelijk te noemen. Als jongste zoon van een uitgetreden katholiek missionaris en een uit het Zuid-Japanse eiland Kyushu afkomstige moeder groeide hij op in Waregem. Al van jongsaf wierp hij zich op de piano, eerst in het klassieke milieu tot hij op een bepaald moment het te strenge keurslijf van zich afgooide en zich op jazz toelegde. Hij studeerde muziek in Kortrijk, Amsterdam en Kopenhagen vooraleer hij in News York aan de Steinhardt School Of Culture terecht kwam. Daar kreeg hij onder meer les van Alessi en Turner, met wie hij daarna het al eerder genoemde – en geroemde – album opnam.
Voor dit album werkte hij opnieuw samen met Ralph Alessi, die naast een ondertussen behoorlijk imposant eigen oeuvre in het verleden al samenwerkte met grootheden als Sam Rivers, Fred Hersch, Jason Moran en Uri Caine om er maar een paar te noemen. Minder bekend is de Hongaarse drummer Attila Gyárfás, een leeftijdsgenoot van Koo. Voor Gyárfás is het niet de eerste samenwerking met Koo, enkele jaren geleden namen ze immers al de duo-plaat Galactic Liturgy op, overigens al onder de noemer Identified Flying Object.
De nummers op Identified Flying Object kunnen in een paar verschillende groepen onderscheiden worden. Het album opent met enkele nummers die redelijk traditioneel aanvoelen, maar waarin het trio toch zijn eigen accenten weet te leggen. Op “Nebula” worden de partijen van Koo en Alessi mooi door elkaar verweven met lyrische, stuwende stukken, terwijl “Levitate!” dan weer een subtiele spacey sfeer heeft. Een speels “Ready, Set, Go” legt dan weer de brug naar een aantal vrijere elementen.
Die zijn vooral te vinden op de twee nummers – niet toevallig de enige die aan de drie muzikanten toegeschreven worden – in het midden van het album. Ruis, geluiden, galmende percussie. Het zit allemaal verwerkt in “Aurora” waar het trio op een meer geïmproviseerde manier te werk gaat. Iets wat ze doortrekken op “Maenads”, een van de weinige keren dat Gyárfás op de voorgrond treedt.
Dat Koo van oorsprong een klassiek pianist is, hoor je duidelijk in “Underwater Star Based Society”. Koo’s vloeiende, zachte pianospel zorgt voor een dromerige sfeer. Het contrast met het korte “Toy Piano” – dat afklokt op amper iets meer dan een minuut – waarop Koo zijn instrument van de hak op de tak laat springen is frappant. Het afsluitende “Source Of The Ten Thousand Things” met zijn rustige, soms bijna aarzelend spel zorgt voor een gepast coda.
Laat het duidelijk zijn: op dit album bevestigt Koo al het goede van het gelauwerde Appleblueseagreen. De samenwerking tussen Koo, Alessi en Gyárfás is ondanks de verschillende leeftijden en voorafgaande muzikale ervaringen er toch een van een wonderlijke symbiose. Met artiesten als Koo is de toekomst van de vaderlandse jazz verzekerd.
