Colin Webster :: vs Amp

Die coole sax op de recentste plaat van Idles? Dat is Colin Webster. Nu we uw aandacht hebben: de man brengt dezer dagen z’n vijfde solo-release uit, en dat is meteen ook de vijftigste (!) release van z’n eigen DIY-label, Raw Tonk Records, dat hij startte in 2012. Hoog tijd om iets in huis te halen van deze Britse knaller.

Je hoort ‘m zelden op rustgevende albums voor de hele familie. Webster is een muzikant die graag grenzen en extremen opzoekt, maximaal en minimaal. Anderzijds: als Webster van de partij is, dan gaat het op z’n minst boeiend worden. De man is doorgaans actief binnen improvisatiemiddens, maar maakt regelmatig de overstap naar bands die het niet zo nauw nemen met genre-afbakeningen en volumebeperkingen (Sex Swing, Dead Neanderthals,…). Je zal ‘m tegenkomen in ad hoc-bezettingen, maar een decennium activiteit leverde intussen ook een paar langer lopende samenwerkingen op, zoals met drummer Mark Holub, multi-instrumentalist Graham Dunning en de Belgische gitarist Dirk Serries, die een fikse portie van zijn recente releases opnam met Webster aan z’n zijde (Kodian Trio, Tonus, etc.).

Voor de vijfde keer sinds 2013 doet de man het nu solo. Het instrument dat de voorkeur geniet: de baritonsax, samen met de altsax zowat z’n favoriet. De titel geeft ook al een indicatie: de tien stukken werden door een bas- of gitaarversterker gejaagd, waardoor het geen klassieke, akoestische bedoening wordt. Wat je wel krijgt: een staalkaart van veelal compacte stukken – de meerderheid blijft onder de drie minuten hangen – waarin wordt gespeeld met ritme, textuur, circulaire ademhaling en manipulatie. Of je nu samengeperste lucht hoort, kleppengeratel of licht overstuurde feedback, het is ook een voortdurende strijd met het beschikbare materiaal. Of op z’n minst een exploratie van de mogelijkheden.

De eerste vier tracks, samen goed voor een minuut of negen, zou je al kunnen beschouwen als een samenvatting van het album, met opener “In Rama” als oefening in ritmische patronen die gaandeweg verschuiven, “Perranzabuloe” als indrukwekkend vertoon van circulaire ademhaling en soms pijnlijk schurende texturen, “Birefringence” als een soort van interne monoloog tussen wind door een tochtkier en een gedruppel van tikkende kleppen, en “Knife-Grinders Of Grimethorpe” als stoomboot-drone (het lijkt wel een bassax) die laat horen dat je binnen de aanpak met ononderbroken golven nog talloze mogelijkheden ter beschikking hebt.

Verderop herhaalt hij het trouwens nog eens in “The Flemish Weaver”, waarin de bari-stroom verdacht licht klinkt en gezelschap krijgt van een aanhoudende puls die zich in de stroom nestelt als een hartslag. Of “Lapis Lazuli” waarin de horizontale aanpak samengaat met ander eigenaardig saxgemorrel. Echt excentriek gaat het er bovendien pas aan toe in een paar stukken die je lijken mee te nemen in het instrument. “Bujang Senang” heeft iets van een gamelan-festijn in slow motion, terwijl de naar binnen gekeerde geluiden en korte stoten in “Flora” en “Glots Of Viscera” grotesk en dierlijk uitvergroot worden. Het afsluitende “Syllogisms Carved In Porphyry” heeft iets van een feedbackstroom die je als een perverse sinusgolf gek maakt.

Ook vs Amp is natuurlijk op maat van liefhebbers van het experiment (wie ‘s mans werk wil verkennen dat een sterkere jazzfactor heeft kan wel terecht bij de de duoalbums met Holub, bv.), maar die worden dan wel getrakteerd op een opvallend strak, vetvrij en divers album van een muzikant die niet enkel beschikt over een indrukwekkende techniek, maar ook over een productieve verbeelding en een groot gevoel voor humor en relativering, die doorsijpelen in de details. Eentje om regelmatig op te leggen dus, wat je niet van alle solosaxalbums kan zeggen, en het zoveelste straffe visitekaartje van een hedendaags kanon.

Het album verschijnt in beperkte vinyloplage (en digitaal) via Raw Tonk.