Kijk eens wie er terug is? Yasmina, de wervelwind van een hoofdpersonage uit Yasmina en de aardappeleters. Wauter Mannaert was duidelijk nog niet klaar met het personage en start nu een reeks rond de jonge spring-in-’t-veld.
Een hele verandering, zo laat de start van deze reeks zich omschrijven. Wauter Mannaert ging er tot nu toe immers prat op het bij elk nieuw boek over een andere boeg te gooien. Als een kameleon wisselde hij van stijl en aanpak, met een tot nu toe fascinerende bibliografie als resultaat. Mannaerts laatste worp liet een frisse wind door het Brusselse beeldverhaal razen. Yasmina, een jonge brok enthousiasme, was het ideale vehikel om een meeslepend verhaal te vertellen met de hoofdstad als achtergrond en de strijd van de gewone inwoner tegen de almachtige geldwolven als rode draad. Yasmina was een personage dat beter verdiende dan zomaar na één boek aan de kant geschoven te worden.
In dit nieuwe verhaal dat, een beetje verwarrend, volgnummer één meekreeg, ronselt Yasmina handtekeningen voor een petitie met als doel van tuinieren en koken een onderdeel van het schoolcurriculum te maken. Papa Omran werkt nog steeds in Tutti Fritti, een frituur die gevestigd is in een gebouw dat zo op Expo 58 had kunnen staan. De architecturale pracht, en de heerlijke kwaliteit van de aangeboden waar, vormen echter geen garantie voor het voortbestaan van Tutti Fritti. Dan maar zelf iets uit de grond stampen. Samen met behulp van enkele vrije vogels begint Yasmina vervolgens een strijd van David tegen Goliath, waarbij in een moeite enkele potsierlijke aspecten van de hedendaagse cultuur door de mangel gehaald worden. Dat Pieter Aspe een geestige cameo krijgt als naargeestige schooldirecteur, is slechts een van de vele kleine visuele grapjes die Mannaert ook ditmaal in zijn werk smokkelde.
Dat levert een fijn boekwerk op dat kolderiek is, maar niet kinderachtig. Yasmina doet wat denken aan de aloude Sam, het geesteskind van Jan Bosschaert en Marc Legendre. Ze is gedreven, botst op muren van onverschilligheid en draagt een groot ecologisch bewustzijn uit. Dat daarbij, met zowat dertig jaar verschil, nog steeds op dezelfde nagels geklopt moeten worden, is enigszins bedroevend. Yasmina is bovendien net zo dynamisch getekend als Sam, zij het dat beide papieren helden in een heel andere stijl doorheen hun avonturen razen.
Het heeft er alle schijn van dat Mannaert zich, althans voorlopig, aan één reeks gaat wijden. De keuze voor Yasmina is in ieder geval een zeer goede en met dit eerste officiële boek wordt een vliegende start genomen. Dat is dubbel: langs de ene kant is het vooruitzicht op meer Yasminaverhalen iets dat doet watertanden, er zit immers nog veel potentieel in het onderwerp. Anderzijds kan gehoopt worden dat Mannaert zich niet vastrijdt in de beperkingen die een echte stripreeks met zich meebrengt. Al zitten we voorlopig – gelukkig – nog in een te vroeg stadium om daar echt bezorgd over te moeten zijn.
