Je moet het ijzer smeden als het heet is. Dat moeten de heren van IDLES althans gedacht hebben. Want na amper twee albums komt de band uit Bristol al met een live-album op de proppen.
Zelf heeft de band niet graag dat je hen een (post-)punk band noemt, maar het is een feit dat er momenteel een resem bands op de Britse eilanden is die indien niet altijd de muziek dan toch zeker de punk-spirit hoog in het vaandel voert. Shame, Fontaines D.C., Murder Capital, Girl Band, IDLES om de meest bekende te noemen. IDLES is ondertussen al een jaar of tien bezig, maar kende pas de voorbije jaren een doorbraak met twee sterke albums: debuut Brutalism (2017) en het album van de definitieve doorbraak Joy As An Act Of Resistance (2018). Dat laatste heeft nog altijd een van de beste albumtitels en -hoezen van de voorbije jaren.
Maar nu al een live-album? Niet alleen is het geen sinecure om een optreden op een album vast te leggen — wij kennen alvast meer middelmatige live-registraties dan echt goeie — maar tevens lijkt het meer iets te zijn voor een artiest die op een creatief dood spoor zit en nog snel de geldkoe wat verder wil uitmelken. Dat IDLES dit album op drie (!) verschillend gekleurde vinylversies uitbrengt — en de mogelijkheid geeft om een middels een “koop ze allemaal”-bundel meteen allemaal aan te schaffen — tegen een prijs die niet meteen erg democratisch te noemen is, bezorgde hen kritiek op social media. De tijden dat The Clash hun platenmaatschappij verplichtte Sandinista! tegen een lagere prijs te verkopen liggen echter al lang achter ons.
Allemaal goed en wel, toch is er heel wat te zeggen voor de beslissing van de band. De band heeft immers een knoert van een live-reputatie, dus is het documenteren van een optreden van de band op dit moment eigenlijk niet meer dan normaal. A Beautiful Thing is de registratie van het optreden dat IDLES op 3 december 2018 gaf in de Parijse concertzaal Le Bataclan. Dat was het laatste optreden van de band vooraleer een korte pauze in te bouwen, en dat is ook wel te horen aan zanger Joe Talbot’s stem die rauw en soms wat hees klinkt, maar toch nog altijd boordevol passie en energie zit.
Want IDLES, dat is energie en bezieling. “We built this album on love and compassion” spreekt Talbot het publiek toe tijdens het openingsnummer, een lang uitgesponnen “Colossus”. Maar ook “Look after each other, respect each other”. Als Bono zo begint te preken dat klinkt het als uitgedokterd, betweterig gevlei. Bij Talbot klinkt het gewoon gemeend. Het bijna anderhalf uur durende concert is uitsluitend opgebouwd met nummers uit hun twee albums, met als gevolg dat de band er in die tijdspanne het merendeel van hun oeuvre door jaagt.
Live ontpoppen de nummers zich tot echte bommetjes. De rollende bas van “Mother”, een bijtend “Never Fight A Man With A Perm”, een furieus “Danny Nedelko”. IDLES heeft ondertussen een hele reeks klassiekers-in-wording bij elkaar gepend en die passeren hier allemaal netjes de revue. Nog een paar? “Samaritans” knettert, “I’m Scum” is een anthem voor deze tijden, “Divide and Conquer” verovert de laatste weerstand. Toch zitten er in het tweede deel van de set een paar momenten dat de spanning even uit het optreden dreigt te verdwijnen. Nummers als “Television” en “Love Song” klinken wat rommelig, en als een paar toeschouwers komen meezingen tijdens “Exeter” is dat ongetwijfeld best geinig op het moment zelf, maar hun gekweel op een live-document vereeuwigen is meer dan een brug te ver. Gelukkig staan daar momenten als de waanzin van het afsluitende “Rottweiler” tegenover, dat net over de tien-minuten grens getild wordt.
Laat ons wel wezen. A Beautiful Thing is een geslaagde registratie van een band die momenteel in the zone — om eens een basketbalterm te gebruiken — zit. De toekomst mag er dan misschien op verschillende vlakken somber uitzien, maar IDLES is misschien wel de meest geschikte band om dit tijdsgewricht te vatten. Zoals ze die decemberavond in Parijs deden.