We hadden niet gedacht dat we iets positief zouden zeggen over de dood van Prince, maar vooruit dan: laat het dan zijn dat zijn legendarische kluis geopend is. Daarin lagen nog stapels onuitgebracht materiaal. Die worden nu door zijn erven met mondjesmaat gelost.
Er bestaat een theorie over de Muze, de goddelijke inspiratie, die zich in de loop van de geschiedenis van de popmuziek van de ene naar de andere artiest beweegt. De artiest in wie ze zich nestelt, komt terecht in een staat van gratie, waarin hij/zij artistieke integriteit weet te koppelen aan commercieel succes. Alles wat die artiest in deze bevlogen periode aanraakt verandert in goud. Het duidelijkst is het spoor te volgen bij Bob Dylan, die in 1965 en 1966 op slechts veertien maanden drie meesterwerken uitbracht (terwijl hij bovendien constant op tournee was). Na het motorongeval van Dylan in 1966 verhuisde de Muze naar The Beatles in de periode van Rubber Soul tot Abbey Road, en vervolgens naar de Rolling Stones, David Bowie en Stevie Wonder in de jaren ’70.
Nu zijn wij normaal niet zo te vinden voor dit soort New Age-achtige esoterie, maar het is best onderhoudend om erover na te denken. Anyway, het zou ons niet verbazen als de Muze zich in de eerste helft van de jaren ’80 in Minnesota zou hebben opgehouden, alwaar ene Prince het mooie weer maakte. Beginnend met Dirty Mind in 1980 bracht hij een indrukwekkende reeks albums uit, tot aan Purple Rain in 1984. Tussendoor schreef hij bovendien wereldhits voor andere artiesten (check het album Originals). Men zou hem nog bijna gaan geloven als hij zei dat er té veel in zijn hoofd om ging om nog te kunnen slapen.
Uit de outtakes van de plaat 1999 krijgen we nu het nummer ‘Don’t Let Him Fool Ya’, een funkjam waarvoor andere artiesten misschien een arm veil zou hebben gehad. Prince kon het daarentegen meer dan dertig jaar in zijn kluis laten liggen rijpen. Onbegrijpelijk dat hij het zelf nooit heeft uitgebracht, want eigenlijk overstijgt de kwaliteit van het nummer makkelijk zijn output in de laatste jaren van zijn leven. Het had op 1999 zo tussen de nummers ‘Let’s Pretend we’re married’ en ‘D.M.S.R.’ kunnen staan, zonder uit de toon te vallen.
Wij kennen mensen die het op hun heupen krijgen van Prince en zijn maniertjes. Zij dwalen. Dit is volbloed funk met een androgyne falsetstem die ook op ónze heupen werkt, maar dan in de positieve zin. Het mag dan geen zicht zijn, maar dansen zullen we.
Op 29 november wordt het album 1999 uitgegeven in een luxeversie met onuitgegeven materiaal, liner notes en een DVD.
